Déjà vu

Παναθηναϊκός που… πετά ημίχρονα. Παναθηναϊκός που κάνει τον αντίπαλο να πιστέψει πως θα του πάρει αποτέλεσμα. Παναθηναϊκός που δεν έχει νεύρο στο παιχνίδι του. Παναθηναϊκός που «πνίγεται» απ’ το άγχος όσο περνούν τα λεπτά και δεν έχει την ικανότητα να απειλήσει τον αντίπαλο, όποιος κι αν είναι αυτός. Θα έλεγε κανείς ένας Παναθηναϊκός όπως-δυστυχώς-τον έχουμε συνηθίσει εδώ και χρόνια.

Η εικόνα απέναντι στον ΟΦΗ, ήταν απλά αποκρουστική ποδοσφαιρικά. Δεν είναι το αποτέλεσμα, διότι δε γίνεται να νικάς πάντα. Στην έδρα σου, επειδή εκτός δεν έχεις δει χαρά ακόμη στο Πρωτάθλημα. Όμως με 11 βαθμούς μετά από 8 παιχνίδια, υπάρχει ξεκάθαρο πρόβλημα. Σε ένα σύνολο που ναι μεν «χτίζεται» τώρα, όμως είναι αδιανόητο ο Παναθηναϊκός να… πετά σεζόν λες κι έχει «λίπος» τίτλων και σερί επιτυχιών να «κάψει».

Το «τριφύλλι» έμοιαζε να έχει μείνει στην πρόκριση επί του Ατρόμητου, λες και πέτυχε κάποιον μεγάλο στόχο. Νωχελικό, δίχως νεύρο, «φρεσκάδα», δίχως όσα διέθετε στα προηγούμενα εντός έδρας ματς. Με τον ΟΦΗ να πιέζει στην αρχή κι αντίθετα οι «πράσινοι» να παίζουν πίσω απ’ τη σέντρα περιμένοντας ουσιαστικά τον αντίπαλο.

Με «κλεισμένα» τα… φτερά, με τον άξονα να γίνεται «παιχνιδάκι» για τον Μεγιάδο, γκολ δεν μπορούσε να μπει. Και δεν μπήκε μετά από δύο ημίχρονα, όπου το πρώτο ήταν τραγικό και το δεύτερο κακό για τους «πράσινους». Οι οποίοι ακόμη και ως μεγάλη ομάδα στο τελευταίο δεκάλεπτο, έστω και με ανορθόδοξο τρόπο, δεν έκλεισαν τον αντίπαλο στα καρέ του για να τον πιέσουν. Γιατί δεν μπορούσαν να το κάνουν. Απλά άλλαζαν παράλληλες πάσες, θεωρώντας πως με αυτό τον τρόπο θα ανοίξει η αντίπαλη άμυνα για να έρθει κάτι καλό.

Εκ νέου ένα σύνολο δίχως προσωπικότητα, δίχως να έχει τους παίκτες που θα βγουν μπροστά, θα αφυπνίσουν την ομάδα ολόκληρη και θα την οδηγήσουν στα δύσκολα. Μπλόκαρε ο ΟΦΗ τον Παναθηναϊκό και εκεί «έσβησε» το παιχνίδι, δεν άλλαξε το παραμικρό στη μοίρα του αγώνα.

Δυστυχώς όλα αυτά είναι καταστάσεις που επαναλαμβάνονται. Μην διαχωρίζουμε εντός κι εκτός έδρας ματς. Για τον Παναθηναϊκό μιλάμε, δεν πρέπει να νικά μόνο τα εντός κι εκτός ας γίνει το θέλημα της μοίρας. Προς Θεού, ας αντιληφθούν επιτέλους οι πάντες πως κάθε μέρα που περνά με αυτή τη νοοτροπία, απομακρύνει τους «πράσινους» απ’ την ίδια την ύπαρξή τους.

Ο Πρωταθλητισμός φαντάζει και πάλι ανέκδοτο, η Ευρώπη θα αρχίσει κι αυτή να μοιάζει δύσκολη υπόθεση. Έχει μπροστά του ο Παναθηναϊκός ένα ματς με τον ΠΑΟΚ στην έδρα του και μετά τη διακοπή πάνε στη Λαμία. Άλλη μια επαρχιακή έδρα, άλλη μια επαρχιακή ομάδα που όποτε χρειάζεται βαθμούς, κοιτά στο πρόγραμμά της πότε παίζει με τους «πράσινους».

Μέσα σε όλα, είναι κι αυτό τεράστιο πρόβλημα. Ως ομάδα έχεις δει να σου πληγώνουν το γόητρο και να σου διαλύουν τον εγωισμό, ο ΠΑΣ Γιάννινα, ο Αστέρας Τρίπολης, ο ΟΦΗ, η Λαμία. Απ’ τους δύο πρώτους έχασες, τον ΟΦΗ δεν τον νίκησες στην έδρα σου. Η… χαρά της επαρχίας ο Παναθηναϊκός. Και κάθεσαι και σκέφτεσαι τι πραγματικά άλλαξε με όλα αυτά;

Χωρίς αμφιβολία, ο Παναθηναϊκός ποδοσφαιρικά σε σχέση με την περασμένη σεζόν είναι καλύτερος. Ακόμη κι αν δεν το έδειξε με τον ΟΦΗ. Αυτό δεν αρκεί όμως. Όσο η σύγκριση είναι με μια καταστροφική αγωνιστική περίοδο, τότε πρόκειται για τεράστιο λάθος. Η σύγκριση πρέπει να είναι με τα νορμάλ δεδομένα του Παναθηναϊκού στάτους. Από εκεί απέχει το «τριφύλλι» χιλιόμετρα. Όχι μόνο σε αποτελέσματα, αλλά κυρίως σε νοοτροπία.