Όσο υπερισχύει το «εντάξει δεν πηγαίναμε για τίποτα», υπάρχει πρόβλημα…

Άλλο ένα εκτός έδρας ματς, άλλη μια ήττα. Ο Παναθηναϊκός δυστυχώς έφτασε τις τρεις ήττες στο Πρωτάθλημα, σε έδρες που αν θέλει να κυνηγά στόχο, έπρεπε να έχει σε τρία ματς 10 βαθμούς. Οι απώλειες αυτές, τον κρατούν στους 10 βαθμούς σύνολο κι αυτό λόγω της εξαιρετικής έδρας που έχει. Εκεί που πλέον έχει τεράστιο «πρέπει» στα ματς με ΟΦΗ και ΠΑΟΚ που ακολουθούν.

Είμαστε ακόμη στην περίοδο που οι ισορροπίες βαθμολογικά είναι λεπτές. Μία νίκη σε φέρνει ψηλά, μια ήττα σε κρατά χαμηλά. Μισοάδειο ή μισογεμάτο το ποτήρι με λίγα λόγια. Εκ των πραγμάτων για τον Παναθηναϊκό είναι μισοάδειο. Δέκα βαθμοί σε 7 αγώνες, τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Επτά αγωνιστικές χωρίς να είσαι στην τετράδα πέραν της πρώτης «στροφής» ούτε μία φορά, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;

Όσο ο Παναθηναϊκός προχωρά με τη λογική του «εντάξει μωρέ δεν έγινε και τίποτα προσπαθούμε να φτιάξουμε ομάδα», απλά θα διατηρεί τον εαυτό του στον πάτο και θα προσπαθεί μάταια να σηκώσει κεφάλι. Έχει αποδειχθεί πως αυτές οι περιπτώσεις θέλουν γρήγορη επάνοδο. Διότι σε ομάδες αυτού του επιπέδου το σιγά-σιγά, προϋποθέτει τεράστια υπομονή. Προϋποθέτει ανοχή σε αγωνιστικά «χαστούκια». Αυτά δεν υπάρχουν για τον Παναθηναϊκό πλέον. Γιατί έχει ξεχάσει τι θα πει υποφερτή σεζόν, δε συζητάμε για καλή.

Ξέρουμε πως είναι νέα προσπάθεια. Ξέρουμε πως είναι νέος προπονητής, αρκετοί νέοι παίκτες. Ο οργανισμός, όμως, είναι μια συνέχεια. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να «ξαναγεννιέται» όποτε αλλάζει ρόστερ ή τεχνικό επιτελείο. Οι πληγές παραμένουν. Όσο δεν κλείνουν και όσο ανοίγουν νέες με ήττες όπως αυτή στην Τρίπολη, το πρόβλημα απλά θα μεγαλώνει.

Πολλές φορές αναφέρεται η νοοτροπία της ομάδας, των παικτών. Μην αρχίσουμε από εκεί. Ας δούμε ο καθένας μας τη δική μας νοοτροπία. Γιατί να μας φταίει ο παίκτης, αν όλοι εμείς θεωρούμε πως δεν πρέπει να συζητάμε για πρωταθλητισμό; Αυτή η ατμόσφαιρα μεταφέρεται στην ομάδα, συνηθίζει στο «δεν πάμε για κάτι» και η ζωή συνεχίζεται μετά από κάθε ήττα. Σα να μην έγινε τίποτα. Κοιτάμε το επόμενο ματς. Ναι, να το κοιτάξουμε αλλά μισό παιδιά. Ο Παναθηναϊκός έχασε. Δεν μπορεί διαρκώς να περνά έτσι…

Επιστροφή στην κανονικότητα, με μίζερη λογική, δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει. Επιστροφή στην κανονικότητα, με ανοχή σε νωχελικές εμφανίσεις, δε γίνεται. Επιστροφή στην κανονικότητα, χωρίς να είναι ψύχωση και αυτοσκοπός ο πρωταθλητισμός, δεν υφίσταται. Τσάμπα συζητάμε.

Οι δικαιολογίες φτάνουν. Ας τελειώσουν εδώ. Ένα βήμα μπροστά ένα πίσω, απλά μένεις στάσιμος. Και δεν αρμόζει αυτό σε μια ομάδα που έχει περάσει τόσα και τα πέτρινα χρόνια της δε λένε να τελειώσουν με τίποτα.

Όχι, δεν είναι αποδεκτό το «να φτιάξουμε ομάδα». Δεν υπάρχει αντοχή για αναμονή, υπομονή και δεν υπάρχει άλλο στομάχι να αντέξει την πίκρα. Κανείς δεν είπε να πάρει ο Παναθηναϊκός το Πρωτάθλημα με διαφορά. Κανείς δεν είπε να τερματίσει αήττητος. Αλλά να υπάρχει ένα μέτρο. Στο τέλος θα πανηγυρίζονται οι εντός έδρας νίκες, λες και μιλάμε για κάποια επαρχιακή ομάδα με ισχυρή έδρα. Που εκτός έδρας «τρώει» σφαλιάρες.

Μακριά απ’ την έδρα τους, δεν έχουν νικήσει μόνο ο Παναθηναϊκός, ο Ατρόμητος και ο Απόλλων Σμύρνης. Αν οι «πράσινοι» το θεωρούν νορμάλ, τότε υπάρχει πρόβλημα. Κυρίως, όμως, ας δουν το πραγματικό πρόβλημα κατάματα: Η λογική του «ας φτιάξουμε ομάδα» απλά θα σε κρατά πίσω και θα δίνει δικαιολογία σε απώλειες. Παναθηναϊκός είσαι. Όταν δε νικάς, υπάρχει σοβαρό θέμα. Όσο πικραίνεις τους πάντες, υπάρχει σοβαρό θέμα. Όσο επαναφέρεις τη μιζέρια που εσύ διώχνεις στην έδρα σου, είσαι άξιος της μοίρας σου.

Κάτι τελευταίο… Ο Άρης ποδοσφαιρικά με ένα ματς λιγότερο απ’ τον Παναθηναϊκό, έχει έναν περισσότερο βαθμό. Στον Άρη που πριν λίγα χρόνια ήταν Γ’ Εθνική, επικρατεί προβληματισμός για την εικόνα της ομάδας. Στον Παναθηναϊκό υπάρχει μια γενικώς καλή διάθεση λόγω των εντός έδρας. Γιατί εκτός, άστα να πάνε. Δε χρειάζεται να αναλυθεί το μέγεθος του Παναθηναϊκού και του Άρη. Μόνο οι εμπαθείς ή τα σκαλωμένα μυαλά δεν το αντιλαμβάνονται. Ας το κοιτάξουμε λοιπόν όχι πριν είναι αργά, αλλά επειδή ήδη είναι πολύ αργά!