Η αγάπη για την ομάδα, επιστρέφεται με τόκο

Σε κανέναν φίλο του Παναθηναϊκού δεν αρέσει αυτό το 1-4 στο ξεκίνημα της Ευρωλίγκας. Ούτε η ήττα από τον Άρη, ούτε η εικόνα στο Τελ-Αβίβ για τρία δεκάλεπτα, που η ομάδα θύμιζε βάρκα που την κοπανάνε τα κύματα στα βράχια, μέχρι να συνέλθει και να επιχειρήσει τη μεγάλη αντεπίθεση. Όλοι θέλουμε να δούμε κάτι πολύ καλύτερο από πέρυσι, μια ομάδα πολύ πιο ανταγωνιστική στην Ευρώπη κι όχι κάποια που θα παλέψει για να μην βγει 16η.

Είναι όμως νωρίς για αναθέματα – κατά βάθος το γνωρίζουμε όλοι. Καινούργιος προπονητής, καινούργιο ρόστερ. Ο Φερέλ ήρθε πριν λίγες μέρες, ο Νέντοβιτς βρίσκει σιγά – σιγά ρυθμό, ο Πέρι είναι «ψαρωμένος» ακόμα και μια παίζει – μία εξαφανίζεται, οι ψηλοί περιμένουν μάταια ένα «τάισμα» που δεν έχει έρθει ακόμα. Μέσα σε όλα αυτά, η εξαιρετική Ευρωλίγκα, ως συνήθως έβαλε στον Παναθηναϊκό ένα πρόγραμμα – ανήφορο, με τον γνωστό χυδαίο τρόπο που το κάνει εδώ και χρόνια: πέντε ματς στο ξεκίνημα, τα τέσσερα εκτός. «Όλοι παίζουν με όλους». Βεβαίως. Αλλά αν στου δρόμου τα μισά είσαι στον πάτο της βαθμολογίας, κάπου εκεί στον πάτο είναι και η ψυχολογία της ομάδας και η διάθεση του κόσμου. Γνωστό το κολπάκι σας, δεν θα ψωνίσουμε άλλο...

Προφανώς και δεν φταίει μόνο η «κακιά Ευρωλίγκα» για τις ανορθογραφίες του Παναθηναϊκού, για τα σουτ που δεν μπαίνουν ή τις άμυνες που δεν βγαίνουν, για τον play-maker που ήρθε τέλη Οκτώβρη ενώ ήταν η βασική προτεραιότητα από πέρυσι. Υπάρχουν όμως συγκεκριμένοι λόγοι και εξηγήσεις για όλα – ο Φερέλ, τώρα είχε το κασέ που μπορεί να «σηκώσει» το πορτοφόλι του Παναθηναϊκού, πριν δυο μήνες ήταν πολύ πιο «αλμυρός». Η επίθεση δυσλειτουργεί, διότι τώρα «μπαίνει» ο Νέντοβιτς και σιγά – σιγά βρίσκει το ρόλο του στην ομάδα ο Μέικον. Η άμυνα (που δεν είναι καμιά «μαύρη τρύπα») έχει καλές και κακές στιγμές, διότι η ομάδα ακόμα δουλεύεται, διαμορφώνεται, μαθαίνει τον προπονητή όπως και ο προπονητής την ομάδα.

Εγώ προσωπικά «φοβάμαι» τις ομάδες που «πετάνε» τον Οκτώβρη – κούρσα αντοχής είναι η Ευρωλίγκα, όχι 200άρι. Η Εφές έκανε την πρώτη της φετινή νίκη την Πέμπτη, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι είναι θέμα χρόνου να ρολάρει. Η Μπαρτσελόνα, η Αρμάνι, η ΤΣΣΚΑ, η Ρεάλ, ακόμα ψάχνονται – έτσι συμβαίνει στο ξεκίνημα της χρονιάς, όπου οι ομάδες ανεβάζουν στροφές για να είναι έτοιμες όταν πρέπει. Διότι «κοιλιές» και ντεφορμαρίσματα θα έρθουν για όλους – το θέμα είναι τι μηχανισμούς έχει κάθε ομάδα, για να ξεπεράσει τις αναποδιές όσο γίνεται πιο ανώδυνα. Διότι «στα κόκκινα» ποτέ στην ιστορία δεν έπαιξε μια ομάδα από την αρχή μέχρι το τέλος της σεζόν – ακόμα κι η «αλάνθαστη» κάποτε regular – season της ΤΣΣΚΑ, γκρεμοτσακίστηκε στο final – four.

Μπορεί κανείς να εγγυηθεί ότι ο Παναθηναϊκός θα «στρώσει», θα βελτιωθεί και στις δυο άκρες του παρκέ τόσο, ώστε να έχει μια πολύ καλύτερη εικόνα από πέρυσι; Όσο τολμηρό κι αν ακούγεται, εγώ θα έλεγα «ναι»: καταρχάς τη φετινή σεζόν, σε σχέση με την περσινή, το ΟΑΚΑ θα έχει κόσμο και όλοι καταλαβαίνουμε πόση δύναμη παίρνει η ομάδα από την εξέδρα – το είδαμε και κόντρα στη Φενέρ. Όταν μάλιστα η μέγιστη χωρητικότητα πάει από τις 8.000 στους 12.000 θεατές, τότε η «φωνή» θα δυναμώσει ακόμα περισσότερο. Κατά δεύτερον, όσο περνούν οι μέρες, τόσο καλύτερα θα γνωριστεί ο Φερέλ με τους συμπαίκτες και θα γίνει «φίλος» με κάποιους – η αξία του και η εμπειρία του δεν αμφισβητούνται, λίγο χρόνο θέλει να συνηθίσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ και τις διαφορές του από το αμερικανικό, καθώς πρώτα φορά παίζει εκτός ΗΠΑ. Κατά τρίτον η ενσωμάτωση του Φερέλ, θα δώσει αέρα στον Πέρι, όπως και η επάνοδος του «Νέντο» θα δώσει πιο εύκολο σκοράρισμα στην ομάδα. Κι αν η περιφερειακή γραμμή νιώθει καλά, οι αντίπαλες άμυνες θα αναγκάζονται να κυνηγούν στην περιφέρεια και οι ψηλοί δεν θα υποφέρουν από «παγίδες» και διπλά μαρκαρίσματα που κάνουν τη ζωή τους δύσκολη.

«Εύκολο να να το λες, δύσκολο να το δεις». Συμφωνώ. Αλλά κανείς δεν μας έταξε φέτος (όπως και πέρυσι) ότι τα πράγματα θα είναι εύκολα. Με ειλικρίνεια και τιμιότητα ο Διαμαντίδης με τον Αλβέρτη εξήγησαν ακριβώς πώς είναι τα πράγματα και ζήτησαν στήριξη. Όταν λοιπόν αγαπάς πραγματικά την ομάδα σου, την στηρίζεις με περισσότερη αγάπη «στα δύσκολα» απ’ ότι «στα εύκολα» και «στα πλούσια». Κι όταν κάποια στιγμή, θέλουν – δεν θέλουν κάποιοι η ομάδα ξαναβρεθεί εκεί που αξίζει να βρίσκεται, στα υψηλά πατώματα, θα επιστραφεί όλη αυτή την αγάπη σε όλους αυτούς που στάθηκαν δίπλα της όταν το είχε ανάγκη – και μάλιστα θα επιστραφεί με τόκο.