Ο Μπερτομέου φιλούσε υπέροχα

Ο Τζόρντι Μπερτομέου δεν είναι ιδιοκτήτης ομάδας ή μέτοχος της Ευρωλίγκας, αλλά εκτελεστικός διευθυντής. Ένας υπάλληλος ουσιαστικά των ομάδων, ένα υψηλόβαθμο στέλεχος που τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση για να προασπίζεται τα συμφέροντα όλων: «πλούσιων» και «φτωχών», Ισπανών και μη - Ισπανών, «μεγάλων» και μικρών», των μετόχων αλλά των ομάδων που έμπαιναν στη διοργάνωση με συγκεκριμένης διάρκειας συμβόλαια.

Στην πάροδο των ετών, ο Μπερτομέου έγινε «βασιλικότερος του Βασιλέως». Στα 21 αυτά χρόνια που είναι στο τιμόνι, η διοργάνωση όντως μεγάλωσε, γιγαντώθηκε, απέκτησε μεγαλύτερο κύρος και πρεστίζ, απλώθηκε σε πολλές αγορές του κόσμου. Αλλά ταυτόχρονα η λέξη «διαφάνεια» χάθηκε σε κάποιο συρτάρι του γραφείου του πανίσχυρου Τζόρντι. Ίσως είναι η πρώτη φορά στην «εταιρική ιστορία», όπου ο επικεφαλής μιας εταιρείας, ο CEO της δεν ένιωσε την ανάγκη ή την υποχρέωση όχι να λογοδοτεί στους μετόχους, αλλά ούτε καν να τους ενημερώνει για βασικά ζητήματα.

Όταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πριν μερικά χρόνια ξέθαψε «το τσεκούρι του πολέμου» και ξεκίνησε να κάνει «επικίνδυνες ερωτήσεις», ενδεχομένως να υποψιαζόταν ότι θα πάρει «θανάσιμες απαντήσεις». Διότι κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος «φώναζε» μόνο για τις κάκιστες και προκλητικές διαιτησίες κατά του Παναθηναϊκού (που δεν αμφισβητούνται) αλλά «ξεχνούν» ότι παράλληλα προσπαθούσε να μάθει πού πάνε τα λεφτά που μπαίνουν στα ταμεία της Ευρωλίγκας από τα τηλεοπτικά και τις χορηγίες, πού και με ποιον τρόπο μοιράζονται και για ποιο λόγο οι ομάδες μάθαιναν 15 μέρες πριν την έναρξη της διοργάνωσης πόσα χρήματα θα μοιραστούν οι ομάδες.

Κι αν τα χρήματα της Ευρωλίγκας μοιάζουν με «πουρμπουάρ» για τις ρωσικές ομάδες ή τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα ή το Μιλάνο του «Γιώργη του Αρμάνι», για πολλές άλλες ομάδες είναι ένα σημαντικό κομμάτι του ετήσιου προϋπολογισμού τους: για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, για τη Βιλερμπάν και τη Μονακό, για τη Ζαλγκίρις και την Άλμπα, το αν θα εισπράξουν 500 χιλιάδες ευρώ ή 1 εκατομμύριο, μπορεί να σημαίνει το συμβόλαιο ενός παίκτη που μπορεί να τους ανεβάσει δυο σκαλιά. Και ίσως και για τον Παναθηναϊκό και για τον Ολυμπιακό, πριν 10 χρόνια το «μισό εκατομμύριο πάνω – μισό κάτω» να μην έκανε καμία διαφορά. Μετά όμως από τα μνημόνια, την οικονομική κρίση, τη βαριά φορολογία και – εσχάτως – την πανδημία, είναι χρήματα που οφείλουν να τα υπολογίζουν και να τα μετράνε με προσοχή.

Οι ομάδες πήραν την απόφαση που «έπρεπε» να έχουν πάρει αρκετά χρόνια πριν και προχωρούν στην αντικατάσταση του Τζόρντι Μπερτομέου – αν τελικά αποχωρήσει το καλοκαίρι και δεν παραιτηθεί νωρίτερα, θα έχει κλείσει 22 χρόνια στο τιμόνι! Δεν ξέρω αν οι ισπανικές ομάδες θα κηρύξουν τριήμερο εθνικό πένθος (μια που παράπονο από τους «γκρι» δεν είχαν ποτέ, αντίθετα είχαν σχεδόν πάντα «βελουτέ» σφυρίγματα στα κρίσιμα και σημαντικά παιχνίδια), αλλά είναι βέβαιο ότι οι περισσότερες ομάδες θα νιώσουν μια ανακούφιση – πρώτος και καλύτερος ο Παναθηναϊκός και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, που δικαιώνεται απόλυτα έστω και με χρονοκαθυστέρηση. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να γυρίσει πίσω το χρόνο, να διαγράψει τα διαιτητικά εγκλήματα, τα βαριά πρόστιμα που έτρωγε ο ιδιοκτήτης της ομάδας ακόμα κι όταν φτερνιζόταν δυνατά, τις απώλειες (σε έσοδα και νίκες) από τα ματς που έπαιξε κεκλεισμένων των θυρών, αλλά έστω και τον Οκτώβριο του 2021 «οι τυφλοί είδαν και οι μουγγοί μίλησαν». Ακόμα και οι «μουγγοί» που κορόιδευαν για χρόνια και σφύριζαν ανέμελα όταν ξεσπούσε «φωτιά στο σπίτι του γείτονα», χωρίς να καταλαβαίνουν ότι η φωτιά, πολύ σύντομα, θα έφτανε και στη δική τους αυλή.

Κι αν ισχύει εκείνη η «ωραία ιστορία» που λέγεται ότι συνέβη πριν καμιά δεκαριά χρόνια, εκείνο το «όσα χρόνια είμαι εγώ στο τιμόνι, ο Παναθηναϊκός δεν θα πάει σε final-four», τουλάχιστον η «σιωπηρή τιμωρία» του Παναθηναϊκού τελειώνει το καλοκαίρι. Κάτι είναι κι αυτό…