Ξε-πόνεσαν τα μάτια μας

Πέρυσι, τέτοιον καιρό, πόναγαν τα μάτια μας. Και η ψυχή μας. Και παρόλο που άλλαξε ο προπονητής, έφυγε ο Πογιάτος και ήρθε ο Μπόλονι, παρόλο που ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε να κάνει νίκες και να αφήνει πίσω το άθλιο ξεκίνημα στη σεζόν, το να βλέπεις την ομάδα έμοιαζε με «καταναγκαστικό έργο»: νίκες με δυσκολία και μιζέρια, δυο γκολ «ταβάνι» στην επίθεση στην καλύτερη περίπτωση, ποδόσφαιρο παθητικό και αμυντικογενές και αυτο-αποθέωση για την αμυντική προσήλωση και συνέπεια και «βλέπετε τι καλή άμυνα παίζουμε; Έτσι χτίζονται οι νίκες και τα σερί».

Όντως, χτίστηκαν νίκες και σερί – και μάλιστα σε πέντε συνεχόμενους αγώνες ο Παναθηναϊκός δεν δέχθηκε καν γκολ – αλλά κάποια στιγμή έπεσαν οι μάσκες, συγκεκριμένα μετά τη νίκη επί του Ολυμπιακού στη «Λεωφόρο»: οι αντίπαλοι «διάβασαν» το στήσιμο του Μπόλονι, ο Παναθηναϊκός άρχισε να πληρώνει τις αμυντικές του αδράνειες τρώγοντας γκολ, μόνο που στη συνέχεια δεν είχε κάποιο πλάνο για να βάλει και εκείνος γκολ και να γυρίσει το παιχνίδι. Πολύ απλά διότι η λογική του ήταν «να μην φάω γκολ, να κρατήσω το μηδέν και κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο, θα βρω 1-2 φάσεις και θα το βάλω εγώ». Όσο το μηδέν έμενε πίσω, συνήθως έβρισκε το γκολ μπροστά η ομάδα και τα κατάφερνε, αλλά όταν δεχόταν γκολ πρώτος, το πλάνο πήγαινε περίπατο.

Στο ματς του Σαββάτου με τον Ιωνικό, ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε και δέχθηκε γρήγορα το γκολ της ισοφάρισης από τον Ιωνικό. Σε μια άλλη εποχή – όχι μακρινή – αυτή η ισοφάριση θα είχε φέρει εκνευρισμό στην ομάδα, φωνές από τον πάγκο, μουρμούρα και σφυρίγματα από την εξέδρα όσο δεν έμπαινε δεύτερο γκολ, άγχος «να βάλουμε ένα δεύτερο γκολ πριν το ημίχρονο» και άλλα τέτοια. Σε μια άλλη εποχή – όχι μακρινή – οι κλωτσιές που άρχισαν να ρίχνουν «στο ψαχνό» οι παίκτες του Ιωνικού μετά την ισοφάριση για να «σπάσουν τον τσαμπουκά» των «πράσινων», να τους χαλάσουν το μυαλό και μαζί το παιχνίδι θα είχαν πιάσει τόπο. Μόνο που η φετινή χρονιά, τουλάχιστον στα εντός έδρας παιχνίδια (ακόμα), δεν έχει σχέση με όσα έχουμε δει τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Παναθηναϊκός έβαλε (ξανά) 4 γκολ και έχασε (ξανά) ευκαιρίες για περισσότερα. Είχε (και πάλι) όρεξη και κέφι στο παιχνίδι του, ακολούθησε (και πάλι) το πλάνο του προπονητή του και δεν έδωσε τη μπάλα στον αντίπαλο, δεν οπισθοχώρησε, δεν έκανε συντήρηση δυνάμεων, ούτε πασούλες στο κέντρο όταν «καθάρισε» το ματς. Κι επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση και ο Παναθηναϊκός μετράει τρεις νίκες με τεσσάρες και πεντάρα στη «Λεωφόρο» σε τρία ματς, μπορούμε να πούμε ότι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς κάνει αυτό που μας «υποσχέθηκε», όταν ανέλαβε την ομάδα το καλοκαίρι.

Όλα τα καλά πράγματα που βλέπουμε, είναι έργο Γιοβάνοβιτς: η επιλογή του Ρούμπεν Πέρεθ για τον άξονα, που κάνει το κέντρο «ναρκοπέδιο» για τα αντίπαλα χαφ και εφαλτήριο για την επιθετική ανάπτυξη της ομάδας. Η αναγέννηση του Καρλίτος και η εξαιρετική απόδοση του Χατζηγιοβάννη. Οι εμφανίσεις του Αλεξανδρόπουλου και η σταδιακή ένταξη του Παλάσιος. Ο ρόλος του Βιτάλ και – κυρίως – το γεγονός ότι δεν φορτώθηκε ο νεαρός Βραζιλιάνος με την «υποχρέωση» να κουβαλά στις πλάτες του την ομάδα επειδή έκανε ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο με τον Απόλλωνα. Ο τρόπος που αμύνονται και επιτίθενται τα πλάγια μπακ – ακόμα κι αν λείπει ο «βασικός Κώτσιρας» και παίζει ο «αναπληρωματικός Φακούντο Σάντσεθ» δεν αλλάζει η φιλοσοφία της θέσης. Η ομάδα του Γιοβάνοβιτς παίζει το ποδόσφαιρο που επιθυμεί ο ίδιος, χαίρονται οι ποδοσφαιριστές του, ικανοποιεί τον κόσμο του και παραδέχονται οι αντίπαλοί του – προς το παρόν μόνο εντός έδρας. Μοιάζει όμως θέμα χρόνου να αρχίσει να συμβαίνει αυτό και εκτός έδρας: όταν μια ομάδα έχει σωστές και στέρεες ποδοσφαιρικές αρχές και μια πολύ καλά δομημένη ποδοσφαιρική φιλοσοφία, η λογική λέει ότι πολύ σύντομα θα καταφέρει να πιάνει τα ίδια ή περίπου τα ίδια επίπεδα απόδοσης είτε παίζει «σπίτι της» είτε μακριά απ’ αυτό.