Μπορεί ο φετινός Παναθηναϊκός να κάνει πρωταθλητισμό;

Αφήνουμε στην άκρη αυτό που θα έπρεπε κανονικά να είναι αυτονόητο: ότι μια ομάδα του μεγέθους του Παναθηναϊκού, οφείλει να κάνει πρωταθλητισμό κάθε χρόνο. Να διεκδικεί το πρωτάθλημα και το κύπελλο, να πρωταγωνιστεί, να είναι σταθερά στην Ευρώπη. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια είναι γεμάτα πίκρες και αποτυχίες, απογοητεύσεις και ανασφάλεια, με αποκορύφωμα την περασμένη σεζόν, όπου ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να κερδίσει ευρωπαϊκό εισιτήριο, παρότι είχε ξεμπερδέψει με την τριετή τιμωρία του.

Φέτος όμως είναι μια άλλη χρονιά, εντελώς διαφορετική. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι «κανονικός προπονητής» και όχι «μαθητευόμενος μάγος» τύπου Πογιάτος ή «Λοχίας Εκπαιδευτής» σαν το Μπόλονι. Έγιναν μεταγραφές, δαπανήθηκαν χρήματα, αποκτήθηκαν παίκτες σε όλες τις θέσεις όπου είχε εντοπιστεί πρόβλημα ή αδυναμία. Συν τοις άλλοις, η έλευση του καινούργιου προπονητή και το ποδόσφαιρο που προσπαθεί να μάθει την ομάδα του να παίζει, βοήθησε αρκετούς παίκτες να αναγεννηθούν, να ξαναβρούν το κέφι τους για το παιχνίδι, να νιώσουν σημαντικοί, να βρουν τη θέση τους στην 11άδα και τον τρόπο που αγωνίζεται η ομάδα.

Σας φαίνεται φτωχή ή μέτρια η συγκομιδή των 7 βαθμών μετά από 5 αγώνες; Εξαρτάται αν το ποτήρι το βλέπεις μισοάδειο ή μισογεμάτο: ο Παναθηναϊκός κέρδισε τα δυο εντός έδρας παιχνίδια του με Απόλλωνα και Βόλο με εντυπωσιακά σκορ, έχασε σε «Ζωσιμάδες» και «Βικελίδης» και έφερε λευκή ισοπαλία στο «Καραϊσκάκης». Δυο παιχνίδια εντός, τρία (δύσκολα) παιχνίδια εκτός. 9 γκολ σημείωσε στη «Λεωφόρο», κανένα στα τρία εκτός έδρας παιχνίδια. Υπάρχουν λοιπόν πράγματα να κρατήσει και πράγματα που πρέπει επειγόντως να διορθώσει.

Αλλά η ομάδα δείχνει μια εικόνα πολύ καλύτερη από πέρυσι – στα δυο παιχνίδια που έχασε πάλεψε, έκανε ευκαιρίες, προσπάθησε να παίξει το ποδόσφαιρο που θέλει ο προπονητής του, δεν «διαλύθηκε», δεν τα παράτησε, δεν κατέφυγε σε «γιόμες» αλλά τελικά πλήρωσε τα γκολ που δέχθηκε νωρίς και με τον ΠΑΣ και με τον Άρη. Κόντρα στον Ολυμπιακό αντιθέτως, ήταν πιο προσεκτικός πίσω και «έξυπνος» στις αντεπιθέσεις του πρώτου ημιχρόνου, αλλά χάλασε την εικόνα του με την οπισθοχώρηση στην επανάληψη.

Οι επόμενοι αγώνες, με ένα σχετικά βατό πρόγραμμα που υπάρχει στο ταμπλό, θα μας δείξουν τι μπορεί να κάνει ο φετινός Παναθηναϊκός και πόσο θα είναι «ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς»: αν καταφέρει να παραμείνει αποτελεσματικός στην έδρα του και μπορέσει να «ξεκλειδώσει» εκτός έδρας, να είναι πιο συμπαγής αμυντικά και – κυρίως – να βρει τα γκολ που φέρνουν τρίποντα μακριά από το σπίτι του, τότε και η βαθμολογική του θέση θα φτιάξει και το κέφι του κόσμου επίσης – διότι το κέφι των ποδοσφαιριστών μαθαίνω ότι είναι μια χαρά, καμία σχέση δηλαδή με όσα γίνονταν πέρυσι.

Σε μια χρονιά, όπου ο Ολυμπιακός είναι ξανά το μεγάλο φαβορί για το πρωτάθλημα, αλλά δεν τρόμαξε και κανέναν στο πρόσφατο ντέρμπι, όπου η ΑΕΚ άλλαξε ήδη προπονητή και είναι ερωτηματικό, όπου ο ΠΑΟΚ έχει αρκετές μεταπτώσεις στην απόδοσή του (και ευρωπαϊκά ματς τα οποία δεν έχει πρόθεση να βάλει σε δεύτερη μοίρα) και ο Άρης ξεκίνησε με το χάντικαπ των -6 βαθμών και συνεχίζει με διάφορα προβλήματα, είναι μια καλή ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό να ανέβει ψηλά, ώστε να τον κυνηγάνε και να μην κυνηγάει – αυτές οι τέσσερις ομάδες τον άφησαν πέρυσι πέμπτο και εκτός Ευρώπης.

Να τους κάνει όλους αυτούς που τον αντιμετωπίζουν ως μια ομάδα «ακίνδυνη», που «θα παλέψει για την τέταρτη θέση» να τον δουν πιο σοβαρά, ως μια ομάδα που έχει και το υλικό και τον προπονητή και το αγωνιστικό πλάνο να «πετάξει» πιο ψηλά. Κι αν καταφέρει να βγάλει χωρίς απώλειες τα προσεχή παιχνίδια και να εντάξει σιγά – σιγά στην 11άδα τον Σέκενφελντ, τον Παλάσιος και (αργότερα) τον Κουρμπέλη, τότε ο Γιοβάνοβιτς θα πετύχει ένα ποιοτικό upgrade του ρόστερ του και θα έχει πολύ περισσότερες λύσεις στα χέρια του για να κάνει τη δουλειά του. Μια δουλειά, της οποίας τα πρώτα δείγματα, είναι τουλάχιστον θετικά.