Η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας να στείλει μήνυμα κυρίως εντός συνόρων…

Η Εθνική μας ομάδα έχει αδυναμίες. Τις γνωρίζουμε όλοι.

Απέχει πλέον από τις παραδοσιακές ευρωπαϊκές δυνάμεις και δυστυχώς δεν μπορεί εύκολα να επιβληθεί σε κατώτερους αντιπάλους. Το έχουμε αναφέρει ξανά και το βλέπουν όλοι. Δεν είναι εύκολο να βρεις ξανά μαζί στην ίδια ομάδα Καραγκούνη, Ζαγοράκη, Μπασινά, Κατσουράνη, δεν μπορείς να έχει το μαγικό αριστερό πόδι του Τσάρτα, όσο ποιοτικός κι αν είναι ο Μπακασέτας.

Ή μπροστά να έχεις παίκτες, όπως οι Χαριστέας, Νικολαϊδης, Βρύζας, Παπαδόπουλος. Ακόμα και ο Μήτρογλου στα καλά του, δεν έχει κάποιον τώρα που να λες ότι θα τον ξεπεράσει. Είχε η Ελλάδα Σεϊταρίδη, από τα καλύτερα δεξιά μπακ όλων των εποχών στην Ελλάδα και ακολούθησε ο Τοροσίδης. Τώρα υπάρχει ο φιλότιμος Ανδρούτσος.

Μην αναφερθούμε και σε άλλους σπουδαίους άσους της χρυσής δεκαετίας 2004-2014 της Εθνικής και ξεχάσουμε κάποιους. Απλά να θυμίσουμε ότι στην ομάδα του 2004 δεν χωρούσαν, για διάφορους λόγους, οι Ζήκος, Στολτίδης, Γεωργάτος… Και μερικοί άλλοι.

 Η διαφορά με το τώρα είναι τρομερή και η σύγκριση ενδεχομένως άδικη. Τις αδυναμίες μας τις ξέρουμε. Όπως και τα λάθη του Τζον φαν’τ Σχιπ με τη Γεωργία, παραλίγο να οδηγήσουν σε ένα τέλος. Τώρα μείναμε ζωντανοί για ένα ακόμα ματς. Ελπίζοντας ότι θα έχουμε κι άλλους δύο… τελικούς μπροστά μας τον Νοέμβριο, με Κόσοβο και Ισπανία εντός έδρας. Αυτά τα παιδιά, όμως, που είναι στην Εθνική την αγαπάνε. Και μαζί τους οφείλουμε να την αγαπήσουμε κι εμείς.

Η Ελλάδα με τη Γεωργία στο Μπατούμι, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, έπαιξε καλύτερα απ’ ό,τι είχε παίξει με τον ίδιο αντίπαλο στην Τούμπα. Ήταν καλύτερη κι από το ματς στο Κόσοβο κι ας προηγήθηκε τότε στο 45’ με τον Δουβίκα. Αλλά δεν είχε τις μεγάλες φάσεις.

Και χωρίς να είμαστε προπονητές, αλλά φαίνεται τρελό στο σύγχρονο ποδόσφαιρο να παίζεις δίχως κλασικό φορ, κόντρα στη Γεωργία που είχε τον νου της στην άμυνα. Δεν έχεις τον Μέσι, τον Φεράν Τόρες, τον Νεϊμάρ για να παίζεις με αυτόν τον τρόπο. Κι άντε να το κάνεις στη Σουηδία, στην Ισπανία. Στη Γεωργία όταν η νίκη είναι μονόδρομος, απαγορεύεται.

Ο Παυλίδης δεν ήταν εξαιρετικός στη Γεωργία. Αλλά είναι φορ. Όταν τον βγάζεις και μπαίνει ο Πέλκας, δεν μπορείς να γεμίσεις την περιοχή. Δηλαδή, να πλαγιοκοπούν οι Τσιμίκας (μέτρια εμφάνιση στο Μπατούμι) και ο Ανδρούτσος. Να σεντράρουν για ποιον;

Αφού ήξερες ότι ο Δουβίκας, λόγω ίωσης ήταν εκτός. Με την αλλαγή στο 46’ που έκανε ο Φαν’τ Σχιπ, θόλωσε και για το ποιον θα βγάλει στην πορεία. Γιατί για να μπουν Τζόλης, Μάνταλος (θα έπρεπε να βγάλει είτε Μασούρα, Μπακασέτα (έβγαλε τον πρώτο στο 78’ κι ενώ δεν είχαμε φάση στο β’ μέρος) ή να γυρίσεις σε ένα 4-2-3-1 με τον Τζόλη, τον Μασούρα, τον Μπακασέτα, ή τον Πέλκα φορ!

Ο Τζον φαν’τ Σχιπ, αλλά κι όλοι μας, βλέπαμε το κακό να έρχεται. Ευτυχώς ο Γκιορμπελίτζε την έκανε την κουταμάρα και έμεινε ζωντανή η Εθνική. Για ένα μεγάλο ματς. Με έναν αντίπαλο που ήταν στο Euro και βρέθηκε στα νοκ άουτ, με μία δύναμη από την δεύτερη ταχύτητα της Ευρώπης.

Εκεί θα είναι μαγκιά να νικήσεις. Το διπλό στη Γεωργία δεν ήταν μαγκιά, ήταν υποχρέωση και καθήκον. Όπως και στο Κόσοβο. Άλλο αυτό, όμως, να κρίνεις ορισμένα λάθη και την μέτρια εικόνα κι άλλο να βγάζεις κακία και κόμπλεξ.

Αυτά τα παιδιά είναι ενωμένα. Ξέρουν πρώτοι απ’ όλους ότι δεν έπαιξαν καλά. Αλλά να φτάσουμε στο σημείο να λένε ορισμένοι για το πέναλτι και τα… φιλαράκια του Φαν’τ Σχιπ, δείχνει πόσο τοξικό είναι το ποδόσφαιρό μας. Αν αυτό το πέναλτι δινόταν στον σύλλογό τους και στο VAR ήταν Πορτογάλος, ασφαλώς και δεν θα υπήρχε κείμενο, όπως αυτό που εμφανίστηκε μετά το ματς της Εθνικής σε σάιτ.

Ο Μπακασέτας μίλησε για οικογένεια. Το ίδιο και άλλα παιδιά. Στην Εθνική παίζουν βασικοί τρεις παίκτες του Ολυμπιακού, οι Μασούρας, Μπουχαλάκης, Ανδρούτσος, ένας πρώην, ο Τσιμίκας, αφήνοντας (δίκαια) τον Γιαννούλη εκτός (γκρίνιαζαν στο παρελθόν οι «ερυθρόλευκοι», που έπαιζε ο πρώην παίκτης του ΠΑΟΚ) κι αν ήταν υγιής, να είστε σίγουροι ότι θα είχε ρόλο και ο Φορτούνης.

Τι να κάνουμε; Δεν έχει γίνει Έλληνας ο Ελ Αραμπί ή ο Μαντί Καμαρά για να καλύψουμε το κενό στην επίθεση και στα χαφ με τους τραυματισμούς των Ζέκα, Κουρμπέλη, Γαλανόπουλου. Αλλά κι Έλληνες να τους κάναμε, πάλι κάτι θα είχαν να πουν. Γιατί δεν τους νοιάζει το γαλανόλευκο.

Ο Έλληνας δυστυχώς δεν ξέρει την ενότητα. Διαχρονικά. Την αγνοεί. Είναι αυτοκαταστροφικός. Μπροστά στη ματαιοδοξία τους, έχουν ξεχάσει τον σεβασμό. Ακόμα και των δικών τους παιδιών. Τι ζητάνε οι διεθνείς; Να τους αφήσουν να μείνουν ενωμένοι. Να κρατηθεί εκτός η τοξικότητα.

 Αυτή που μετά τον ημιτελικό κυπέλλου ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός το 2014 μεταφέρθηκε και στη Βραζιλία, αλλά ευτυχώς η ισοπαλία με την Ιαπωνία και η νίκη με την Ακτή Ελεφαντοστού, σε συνδυασμό με την παρουσία του Σάντος κι ορισμένων προσωπικοτήτων στα αποδυτήρια, την έθεσε νοκ άουτ. Ναι, τότε που μάζευαν ορισμένοι υπογραφές να μην παίξει ομ Κατσουράνης με την Κόστα Ρίκα. Έκτοτε, δεν υπάρχει ένας Ρεχάγκελ, ένας Σάντος, ένας Καραγκούνης και όλη η παρέα της δεκαετίας 2004-2014 για να κλείσει τα στόματα.

Όταν αλλάξει αυτό, τότε μπορεί ν’ αλλάξουν και πολλά στο ποδόσφαιρό μας.

Η Ελλάδα, σε κάθε περίπτωση, θα ανέβει επίπεδο, όταν σε έδρες όπως η Γεωργία, το Κόσοβο κι άλλες αυτής της ταχύτητας επικρατεί σβηστά. Ποτέ δεν ήμασταν στο να ρίχνουμε τεσσάρες άλλωστε. Απλά θα πρέπει να μάθουμε να μην δίνουμε δικαιώματα σ’ αυτές τις ομάδες.

Πολλοί δεν φοβούνται τη Σουηδία. Γιατί ξέρουν ότι η Ελλάδα σ’ αυτά τα ματς είναι πιο ανταγωνιστική. Πιο υποψιασμένη, πιο τσαμπουκάς. Ασφαλώς και ο αντίπαλος είναι πιο ποιοτικός. Παίζει στο σπίτι του. Αλλά η Ελλάδα χρειάζεται μία μεγάλη νίκη. Μία νίκη για να στείλει μήνυμα ότι επέστρεψε. Εκτός συνόρων και εντός. Κυρίως εντός…Κι ας μην πάμε στο τέλος στο Κατάρ. Όσο οι παίκτες είναι ενωμένοι, υπάρχει ένας καλός προπονητής, οι κατάλληλες συνθήκες και μένει μακριά η τοξικότητα, όποιο κι αν είναι το επίπεδο της ποιότητας, θα ξαναβρεθούμε σε μεγάλη διοργάνωση.