Τα crash test της Ελλάδας και η ανάγκη να νιώσει ξανά αγάπη

Το ποδόσφαιρό μας έχει πάρει τον κατήφορο.

Αυτό δεν αποτελεί μυστικό. Όταν βλέπεις τις ομάδες, μεγάλες και μικρομεσαίες να στηρίζονται σε ξένους, τότε δεν είναι απλό να έχεις και δυνατή Εθνική ομάδα. Στους μεγάλους συλλόγους, οι Έλληνες ακόμα και αυτοί που παίρνουν θέση στην ενδεκάδα, δεν θεωρούνται πρώτα βιολιά.

 Κι άντε στους μεγάλους, η πίεση για το αποτέλεσμα είναι τεράστια και καταφεύγουν στους ξένους. Διακρίνεις, όμως και στις κατώτερες ομάδες, ένα πλάνο και μία αποστροφή προς τα ελληνόπουλα. Δεν υπάρχει ένας παίκτης που να λες θα «σκοτωθούν» οι μεγάλοι ποιος θα τον πάρει. Ακόμα και να γίνει πλειστηριασμός. Το έργο του Τζον φαν’τ Σχιπ, λοιπόν, αλλά όποιος κι αν είναι ομοσπονδιακός τεχνικός, είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Το ταλέντο δεν λείπει. Ασφαλώς δεν έχει η Ελλάδα την ποιότητα άλλων εθνικών ομάδων, όμως, δεν είναι για πέταμα. Οι Παυλίδης, Δουβίκας τα πηγαίνουν περίφημα στην Ολλανδία. Ο Γιακουμάκης πέρσι ήταν βαρύ πυροβολικό. Ο Μπακασέτας είναι το Α και το Ω στην Τραμπζονσπόρ, οι Τσιμίκας, Γιαννούλης, Τζόλης, Χατζηγιοβάνης είναι αξιόλογοι παίκτες.

Ο Βλαχοδήμος είναι από τους καλύτερους γκολκίπερ στην Ευρώπη, ο Πασχαλάκης βρίσκει τον εαυτό του, ο Μπουχαλάκης είναι σταθερή αξία, ο Μάνταλος με όσα ακούει στην ΑΕΚ έχει σκληραγωγηθεί, ο Χατζηδιάκος επίσης πάει καλά στην Ολλανδία, ο Μαυροπάνος πρόσφατα σημείωσε γκολ με τη Στουτγκάρδη, που ούτε εξτρέμ μεγάλων ομάδων δεν συνηθίζουν τέτοια τελειώματα.

Ο Αλεξανδρόπουλος όλο κι ανεβαίνει κι αποκτάει εμπειρία, που έχουν αρκετή απ’ αυτή Τζαβέλλας και Σταφυλίδης. Δεν ισχυριζόμαστε ότι είναι παικταράδες, αλλά δεν είναι και για πέταμα. Λείπουν, παράλληλα, ο πιο ποιοτικός Έλληνας μεσοεπιθετικός, ο Φορτούνης, δεν θα είναι στο προσεχές μέλλον παρών ο Ζέκα, ο Γαλανόπουλος επίσης, ενώ και ο Κουρμπέλης είναι άγνωστο πότε θα είναι σε θέση να προσφέρει στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Μέσα σ’ όλα αυτά υπολογίστε ότι είναι εκτός για τους γνωστούς λόγους Παπασταθόπουλος, Μανωλάς, Σιόβας.

Όσο περνούν τα χρόνια μετά το 2004, αντιλήφθηκαν νομίζω όλοι τι παικταράδες είχε τότε η Εθνική, πόσο χαμηλή εκτίμηση τους έδειξε η πλειονότητα των Ελλήνων φιλάθλων. Αλλά έκαναν τον κόσμο ν’ αγαπήσει την ομάδα. Αυτό πρέπει να κάνει η νέα γενιά.

Όσοι πρόλαβαν την ομάδα του 2004 μέχρι που έκλεισε και ο κύκλος της το 2014, αντιλαμβάνονται τώρα ότι εκείνη η φουρνιά ήταν καταπληκτική. Ορισμένοι, μάλιστα, λοιδωρήθηκαν. Το 2014 κάποιοι στα social media μεχρι και γκρουπ με υπογραφές για να μην παίξει ο Κατσουράνης είχαν φτιάξει.

Αυτός ο παικταράς. Ή, υπάρχει Καραγκούνης πλέον; Ο τυπάρας είναι μία ομάδα μόνος του. Σε νοοτροπία και ποιότητα. Το 2004 υπήρχαν ακόμα Τσάρτας, Ζαγοράκης, Μπασινάς, Δέλλας, Νικολαϊδης, Γιαννακόπουλος, Σεϊταρίδης, Καψής, Φύσσας, Βρύζας. Στην πορεία βγήκαν Τοροσίδης, Παπασταθόπουλος, Μήτρογλου, Κυργιάκος, Τζόλης, Σαλπιγγίδης, Σαμαράς. Ασφαλώς ξεχνάμε αρκετούς.       

Τώρα που δεν υπάρχουν αυτοί, αρχίζουν όλοι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία Έλληνες φίλαθλοι να εκτιμούν αυτό που έχασαν. Όποια διαφωνία κι αν έχεις κάποιος για τον Τσάρτα εξωαγωνιστικά, το αριστερό του πόδι δεν το έχει ο Μπακασέτας.

Αλλά το θέμα δεν είναι η σύγκριση με το παρελθόν που είναι άδικη. Το θέμα είναι αυτά τα παιδιά έχουν τη δική τους προσωπικότητα και το όποιο ταλέντο, να κάνουν την Εθνική ομάδα ξανά αγαπητή στον κόσμο.

Να φέρουν τον Έλληνα κοντά της και να τον απομακρύνουν για λίγες μέρες από την τοξικότητα σε συλλογικό επίπεδο. Και στο εξωτερικό με τις διαιτησίες έχουν θέμα. Ίσως όχι στον βαθμό τον δικό μας. Αλλά με την Εθνική μπαίνουν στην άκρη όλα. Αυτή την ευκαιρία έχουν οι νυν διεθνείς. Να κερδίσουν οι ίδιοι με τις προκρίσεις σε μεγάλες διοργανώσεις σε χρήμα και δόξα και να κάνουν τον Έλληνα να ξεχάσει για λίγο την τοξικότητα.   

Οι πιθανότητες να πάει στο Μουντιάλ η Εθνική είναι λίγες. Αυτό είναι το δεύτερο βήμα, όμως. Ακόμα δεν έχει γίνει το πρώτο. Να αρχίσει η Ελλάδα να επιβάλλεται σε μικρότερες ομάδες. Στο ποδόσφαιρο μία ισοπαλία ή μία ήττα με κατώτερο αντίπαλο θα την κάνεις. Δεύτερη, τρίτη, ωστόσο, πάει πολύ. Έφερε «Χ» εντός με τη Γεωργία, έφερε «Χ» εκτός με το Κόσοβο και μάλιστα με κακές εμφανίσεις.

Έτσι, δεν κάνεις τον κόσμο να σε αγαπήσει. Διότι με παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Σουηδία, στο γήπεδο θα έρχονται συγγενείς και φίλοι. Τώρα η Ελλάδα έχει δύο ματς μπροστά της, απ’ αυτά που δείχνουν πόσο εξελίχθηκες. Δεν νοείται να μην νικήσει τη Γεωργία για δεύτερη φορά.

Ας το πράξει κι ας πάει στη Σουηδία να δείξει αν τα καταφέρνει στα πολύ δύσκολα. Για την Ισπανία δεν συζητάμε. Απέχουμε πολύ. Εδώ απέχουν άλλοι κι άλλοι. Η Ελλάδα, όμως, σε κάθε περίπτωση οφείλει να βρεθεί στη δεύτερη ταχύτητα της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Και τότε θα ξαναζήσει μεγάλες διοργανώσεις. Όσο είναι στην tρίτη ταχύτητα και δυστυχώς ορισμένες φορές και στην τέταρτη, ούτε με θαύμα δεν θα ξαναδεί Μουντιάλ και Euro.