Δε γεννηθήκαμε χθες παιδιά…

Έχει περάσει ένα ασφαλές διάστημα ωρών μετά το ντέρμπι στο Φάληρο. Τα μυαλά όλων… πάγωσαν, η όποια «σκόνη», κάθισε. Το 0-0 και συνολικά το ματς, δεν ήταν απ’ αυτά που λέμε πως μας γέμισαν συγκινήσεις. Ποδοσφαιρικά κακό παιχνίδι, μετά από αρκετά χρόνια χωρίς γκολ και εδώ που τα λέμε κλασικές ευκαιρίες καλά-καλά δεν υπήρχαν.

Αν κάποιος θέλει να μετρά γενικά τις τελικές ή αν θεωρεί μεγάλη ευκαιρία το δοκάρι στην εξωτερική πλευρά απ’ τη σέντρα του Λαλά, οκ, απλά βλέπουμε διαφορετικά το ποδόσφαιρο. Για τις δύο ομάδες, είναι προφανές πως αυτό το 0-0 έχει εντελώς διαφορετικές αναγνώσεις.

Ο μεν Ολυμπιακός ήθελε να… πατήσει τον αντίπαλο, ή έτσι πίστευε πως θα κάνει. Με δύο φορ ο Μαρτίνς για να «χτυπήσει» τα αναπληρωματικά στόπερ των «πράσινων». Κάτι που δεν του βγήκε, λόγω σωστής αντιμετώπισης του Παναθηναϊκού. Με τον Γιοβάνοβιτς να πρεσάρει στο πρώτο μέρος, απ’ την αρχή του ματς για να ανταπεξέλθει στην αντίστοιχη πίεση που προφανώς θα ήθελε να ασκήσει ο γηπεδούχος.

Εκεί έρχεται και το θέμα της επόμενης ημέρας. Το πως «διαβάζουν» οι περισσότεροι το ντέρμπι. Εκεί παρατηρούμε μια μείωση της προσπάθειας του Παναθηναϊκού, με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς πολλές φορές. Όπως για παράδειγμα η οπισθοχώρηση στο δεύτερο μέρος. Διάστημα που ουσιαστικές ευκαιρίες δεν υπήρξαν για τον Ολυμπιακό, αλλά είναι μια λεπτομέρεια που δεν αναφέρεται.

Την ίδια ώρα, γιατί κανείς δεν ψάχνει να βρει ή δε ρωτάει, γιατί ο Ολυμπιακός στο πρώτο μέρος δεν πίεσε; Γιατί δεν μπήκε ορμητικά στο ματς; Γιατί τακτικά επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να τον ξαφνιάσει με απλά λόγια. Ειδικά απ’ τη στιγμή που μιλάμε για την ποιοτικά ανώτερη ομάδα, αλλά και για την πιο έτοιμη ομάδα. Με τον ίδιο προπονητή τρία χρόνια, ένα σύνολο έτοιμο από κάθε άποψη, κόντρα σε αντίπαλο με πολλές απουσίες και φυσικά την ψυχολογία στα ύψη μετά το 3-0 της Πόλης.

Συνολικά η ανάγνωση του ντέρμπι είναι αρκετά περίεργη. Η πλευρά των «ερυθρόλευκων» έχει εστιάσει περιπαικτικά στο «πανηγυρίζετε την ισοπαλία», βάζοντας τον Παναθηναϊκό στη λογική του να απαντάει σε αυτό. Αν κάποιος, όχι πανηγυρίζει, αλλά μπορεί να σκάει χαμόγελο μετά το 0-0, προφανώς και είναι ο Παναθηναϊκός. Γιατί πήγε… έτοιμος για θυσία στο Φάληρο, αλλά τελικά έφυγε όρθιος. Με τα δεδομένα αγωνιστικά του προβλήματα. Στο αντίστοιχο περσινό ματς στο ίδιο γήπεδο για την κανονική διάρκεια του Πρωταθλήματος, ο Ολυμπιακός άρχισε το ματς με ένα τέταρτο πίεσης. Έβαλε το γκολ και μετά είχε απόλυτη υπεροχή ο Παναθηναϊκός.

Η χειρότερη ποιοτικά ομάδα, έπαιζε σαν τη γάτα με το ποντίκι τον ΟΣΦΠ. Γιατί; Επειδή είχε απουσίες. Καθαρά από τύχη και σύμπτωση δε νίκησε εκείνη την αναμέτρηση το «τριφύλλι». Άρα; Οι απουσίες μετρούν και παραμετρούν σε τέτοια ματς. Ο Παναθηναϊκός ήταν ο «πληγωμένος». Έφυγε όρθιος απ’ την έδρα του αιωνίου. Άρα θα πάρει ψυχολογία απ’ αυτό το αποτέλεσμα και κανείς, αφού αναλύσει τα δεδομένα, δεν έχει δικαίωμα να τον δείξει με το δάχτυλο για να τον μειώσει για το συγκεκριμένο γεγονός.

Επίσης, διαρκώς υπάρχει η λογική πως γεννηθήκαμε όλοι χθες ή ήρθαμε χθες στην Ελλάδα από κάποια μακρινή χώρα. Διότι το να μιλούν για πανηγυρισμούς ισοπαλιών, αυτοί που πετούσαν τις φανέλες και είχαν υψωμένες γροθιές μετά το 0-0 της Λεωφόρου το 2000-01, είναι υπερβολή. Να το κάνουν αυτοί που πανηγύρισαν το 2-2 του 1999-00, παρότι με νίκη θα εξασφάλιζαν ουσιαστικά το Πρωτάθλημα (τους έδινε πλεονέκτημα το 2-2, αλλά δεν ήταν θεωρητικά το αποτέλεσμα που ήθελαν). Και μιλάμε για εποχές και αγώνες, που η διαφορά ποιότητας θεωρητικά δεν ήταν σε τέτοια επίπεδα όπως τα τωρινά, ή ακόμη και η διαφορά στόχων δεν ήταν στο σημείο το τωρινό.

Τα δεδομένα είναι ποδοσφαιρικά. Όλα τα υπόλοιπα, απλά έρχονται για τις εντυπώσεις και μόνο. Δε χρειάζονται εντυπώσεις. Ειδικά για έναν Παναθηναϊκό που ακόμη έχει δρόμο μπροστά του. Αλλά μέσω του ντέρμπι έδειξε, κάνοντας έστω το πρώτο βηματάκι, πως τουλάχιστον μπορεί να βαδίσει σωστά. Χωρίς κανείς να παραγνωρίζει πως χρειάζονται ακόμη πολλές κινήσεις για να είναι το «τριφύλλι» εκεί που του αρμόζει.