Η «υπομονή» έχει γίνει μια άγνωστη λέξη

Ψάχνουμε τα κιτάπια μας και ανατρέχουμε στα βιβλία της Ιστορίας μετά το ματς με τον Βόλο, όπως κάναμε και μετά το 4-0 της πρεμιέρας κόντρα στον Απόλλωνα: «από πότε έχει να πετύχει ο Παναθηναϊκός 5 γκολ σε ένα παιχνίδι»; «Πότε είχε ξαναβάλει 4 γκολ σε ένα ημίχρονο»; «Πόσο πίσω πρέπει να πάμε για να δούμε σεζόν που είχε βάλει 9 γκολ σε δυο συνεχόμενα εντός έδρας παιχνίδια»;

Λογικό να τρίβουμε τα μάτια μας – πέρυσι τα γκολ έμπαιναν με το σταγονόμετρο και μπορεί να πέρναγαν και 9 ματς για να δούμε τον Παναθηναϊκό να πετυχαίνει συνολικά 9 γκολ...

Οπότε τι μας διδάσκει το 5-1 απέναντι στο Βόλο; Σχεδόν τίποτα. Δεν έγινε υπερομάδα ο Παναθηναϊκός – κι ας κέρδισε τον πρωτοπόρο της βαθμολογίας που μέτραγε 3 νίκες σε 3 παιχνίδια μέχρι το απόγευμα της Κυριακής – όπως δεν ήταν του πεταματού επειδή έχασε σε Γιάννενα και «Βικελίδης».

Είναι όμως μια ομάδα που προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, που έχει τρεξίματα, που βρίσκει διαφορετικούς πρωταγωνιστές από παιχνίδι σε παιχνίδι και – κυρίως – μια ομάδα που προοδεύει. Που δουλεύει και δουλεύεται. Που κάτι συγκεκριμένο προσπαθεί να κάνει υπό τις οδηγίες του Γιοβάνοβιτς και όχι να «κλέψει» ένα αποτέλεσμα, να πετύχει ένα γκολ και να ταμπουρωθεί, να την πιάσει τρικυμία και παραζάλη.

Λένε ότι «η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα». Και εννοούν πως οτιδήποτε καλό, θέλει το χρόνο του για να φτιαχτεί, να βελτιωθεί, να πάρει σχήμα, να γίνουν μερεμέτια και μαστορέματα, να πάρει σάρκα και οστά αυτό που βρισκόταν στο μυαλό κάποιου ή σε ένα μπλοκάκι σημειώσεων.

Φυσικά και ισχύουν όλα αυτά όχι μόνο για τη Ρώμη αλλά και για μια ποδοσφαιρική ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός, μόνο που όσο δύσκολο είναι να τον χτίσεις, τόσο εύκολο είναι να τον γκρεμίσεις: διότι ο Παναθηναϊκός δεν θα χτιστεί σε μια μέρα, αλλά μπορεί να «γκρεμιστεί» σε μια μέρα.

Οι ήττες από ΠΑΣ Γιάννενα και Άρη, αντιμετωπίστηκαν από αρκετό κόσμο – οπαδούς και δημοσιογράφους – περίπου ως η συντέλεια του κόσμου, παρότι ακόμα και ο «ένδοξος Παναθηναϊκός» του παρελθόντος, κάλλιστα θα μπορούσε να χάσει (και συχνά έχανε) σε αυτά τα δυο γήπεδα από τις συγκεκριμένες ομάδες.

Έχασε όμως ο Παναθηναϊκός τη δεύτερη και την τρίτη αγωνιστική και έγινε χαλασμός, παρότι δεν διασύρθηκε, δεν τον έπιασε τρικυμία, δεν έφαγε 10 φάσεις από τους αντιπάλους, αντιθέτως προσπάθησε να αντιδράσει και να βρει γκολ - για θυμηθείτε πέρυσι τα παιχνίδια με ΠΑΣ σε πρωτάθλημα και κύπελλο ή τα ματς με Άρη στο πρωτάθλημα...

Με την ίδια ακριβώς λογική και σύνεση λοιπόν που (οφείλουμε να) αντιμετωπίζουμε το 4-0 επί του Απόλλωνα ή το 5-1 επί του Βόλου, πρέπει να αντιμετωπίζουμε και τις ήττες από Γιάννενα και Άρη. Και με την επίγνωση ότι ακόμα είμαστε στο Σεπτέμβριο κι έχουμε δει ένα μικρό δείγμα απ’ αυτά που μπορεί να κάνει μια «νέα» ομάδα με έναν καινούργιο προπονητή.

Σύμφωνοι, η υπομονή δεν είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα οπαδού και ειδικά οι οπαδοί του Παναθηναϊκού έχουν πολλούς περισσότερους λόγους για να μην διαθέτουν άλλη υπομονή, αλλά για τα όσα συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια δεν φταίει ούτε ο Γιοβάνοβιτς με τους συνεργάτες τους, ούτε οι παίκτες που ήρθαν φέτος, ούτε καν αυτοί που προϋπήρχαν στο ρόστερ και ταλαιπωρήθηκαν μια με τον ρούκι Πογιάτος και την άλλη με τον «δικτάτορα» Μπόλονι την προηγούμενη σεζόν.