Ο Παναθηναϊκός έχει αυτό που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί…

Ούτε μία, ούτε δύο, ούτε καν… εκατό. 563 μέρες! Περισσότερο από 1,5 χρόνο το ΟΑΚΑ ήταν μελαγχολικό. Από το περασμένο Σάββατο ωστόσο… συνήλθε. Έβαλε τα καλά του, άνοιξε τις πύλες του και υποδέχθηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Έστω κι αυτούς τους 8.000.

Για όποιον δεν βρέθηκε στον «ναό» του ευρωπαϊκού μπάσκετ το προηγούμενο διήμερο, ίσως και να είναι λίγο πιο δύσκολο να το συνειδητοποιήσει. Αυτοί, όμως, που είχαν την ευκαιρία να επιστρέψουν στο σπίτι της μπασκετικής ομάδας και να τιμήσουν τη μνήμη του ανθρώπου που μας έκανε όλα τα όνειρα πραγματικότητα, ένιωσαν στη ραχοκοκαλιά τους τι σημαίνει για τον Παναθηναϊκό το ΟΑΚΑ με κόσμο. Ένιωσαν αυτή την ανατριχίλα να τους διαπερνά την ώρα που όλο το κλειστό δονούταν στο τραγούδι για τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Αλλά ένιωσαν και τι σημαίνει για τον κόσμο να βλέπει από κοντά το καμάρι του Συλλόγου.

Η αλήθεια είναι πως είχαμε ξεχάσει αυτή τη μαγική και απροσδιόριστη -αλλά σε όλους αισθητή- ενέργεια που αναδύεται από τα έγκατα του γηπέδου όταν ομάδα και κόσμος είναι μαζί. Και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που κάνει και τους πιο συγκρατημένους να ξεσηκώνονται πολλές φορές και να κινούνται στους ρυθμούς που «έδινε» το πέταλο.

Το είχε ξεχάσει και η ίδια η ομάδα. Για όσους δεν τον θυμούνται ο Παναθηναϊκός στην περσινή Euroleague, κατά την οποία είχε τραγική πορεία γενικότερα, σε 17 παιχνίδια στην έδρα του, το κάστρο του, είχε μόλις 8 νίκες! Έχασε περισσότερες φορές (9) από όσες κέρδισε… Κάτι που έμοιαζε αδιανόητο όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και σίγουρα, στη γενικότερη εικόνα έπαιξε ρόλο και η ποιότητα της ομάδας. Αλλά ποιος αμφιβάλει ότι στις 6 από αυτές τις 9 ήττες, όπου η διαφορά ήταν μικρότερη των 8 πόντων, δεν θα είχε διαφορετική κατάληξη ο αγώνας, με τον κόσμο στο ΟΑΚΑ;

Η σύνδεση του κόσμου, με την ομάδα και αυτό το γήπεδο δημιουργεί ένα φαινόμενο που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί και να κατανοήσει, αν δεν το ζει από μέσα… Αν και ο Εργκίν Αταμάν, ο Πρωταθλητής Ευρώπης με την Αναντολού Εφές μας εξέφρασε τον συγκεκριμένο «φόβο» πριν το τουρνουά.

Το ΟΑΚΑ, λοιπόν, αν όλα κυλήσουν ομαλά, θα είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για τον Παναθηναϊκό του Δημήτρη Πρίφτη σε αυτή τη νέα προσπάθεια που κάνει. Φάνηκε άλλωστε και στο τουρνουά, όταν στο -19 κόντρα στην Παρτιζάν οι παίκτες άκουσαν τον κόσμο να φωνάζει πιο παθιασμένα και πιο δυνατά και όχι να γιουχάρει. Όταν η ενέργεια της εξέδρας… ψήλωσε 10 πόντους ακόμα τον Παπαγιάννη μπροστά στους αντιπάλους του και… έσπρωξε τον Πέρι για το κάρφωμα του τουρνουά.

Είναι, λοιπόν, μια καλή αρχή στη φετινή εξίσωση ότι ο Παναθηναϊκός, παρά τις δεδομένες αδυναμίες του σε σχέση με άλλες ομάδες, θα έχει και πάλι την καλύτερη έδρα της Euroleague.

Και θα αποτελέσει μια ακόμα καλύτερη βάση, η ενδεχόμενη επιτυχημένη προσπάθεια του Δημήτρη Πρίφτη να κάνει τον Παναθηναϊκό και την πιο σκληρή ομάδα της Euroleague. Στο «Παύλος Γιαννακόπουλος» είδαμε πως υπάρχουν και οι παίκτες και ο τρόπος για να γίνει αυτό πραγματικότητα. Οι «πράσινοι» υπάρχουν στιγμές που «καταπίνουν» τον αντίπαλο με την πίεσή τους, κρύβουν το φως από τους προβολείς του ΟΑΚΑ και μικραίνουν τους χώρους με την ταχύτητα που κινούνται αμυντικά και τα ανοιχτά χέρια τους.

Προς το παρόν, όμως, δεν το κάνουν με τη μέγιστη επιθυμητή διάρκεια. Υπάρχουν διαστήματα που ξεμένουν από ενέργεια, χάνουν τη συγκέντρωσή τους. Είμαστε ακόμα στην προετοιμασία, είναι λογικό για μια νέα ομάδα. Αλλά τα επίσημα μας έρχονται πλέον και θα πρέπει ο κόουτς Πρίφτης να μειώνει αυτά τα κενά και να αυξάνει όλο και περισσότερο τα καλά διαστήματα. Γιατί μέσα από αυτή την νοοτροπία και την άμυνα θα κερδηθεί και ο -σαφώς περισσότερος- χρόνος που χρειάζεται για να βγάλει συνεργασίες και στην επίθεση ο Παναθηναϊκός.

Το ατομικό ταλέντο υπάρχει σε κάποιους παίκτες (Νέντοβιτς, Παπαπέτρου, Μέικον), αλλά για να έχει τύχη να πετύχει κάτι καλύτερο από πέρυσι το Τριφύλλι θα πρέπει να λειτουργήσει ομαδικά και στην επίθεση. Ήδη άλλωστε με το πέρασμα των αγώνων μπαίνουν στην εξίσωση και οι Έβανς, Φλόιντ (και στις δύο άκρες του γηπέδου), ενώ ο Οκάρο (από τον οποίο όλοι περιμένουν σαφώς περισσότερα) εμφανίστηκε τουλάχιστον αμυντικά, μετά από σερί αρνητικών εμφανίσεων στα φιλικά.

Μπορεί, λοιπόν, ο δρόμος για τον Παναθηναϊκό των εσόδων-εξόδων να μην είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά μπορεί με δύο σταθερές (ΟΑΚΑ και σκληράδα) να κερδίσει χρόνο και νίκες. Και το κυριότερο να ζήσει ξανά κάποιες απολαυστικές ευρωπαϊκές βραδιές ΜΑΖΙ με τον κόσμο του!

ΥΓ1: Σε ατομικό επίπεδο, υπάρχουν πράγματα να σταθείς για όλους τους παίκτες. Αλλά όπως είχα σημειώσει και σε προηγούμενο άρθρο, ακόμα δεν μπορούμε να έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα. Θα χρειαστούν και κάποια επίσημα ματς για να δεις πως ανταποκρίνεται ο καθένας. Ωστόσο, τα μηνύματα για τον Κέντρικ Πέρι συνεχίζουν να είναι όλο και πιο αισιόδοξα, ενώ Έβανς και Φλόιντ που βγήκαν «παλαίμαχος» και «λίγος», αντίστοιχα, σε μικρό χρονικό διάστημα, έδειξαν πως αν μη τι άλλο αξίζουν κι άλλο χρόνο για να κριθούν επαρκώς.

ΥΓ2: Όσοι έχετε καιρό να βρεθείτε στο ΟΑΚΑ, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και τολμήστε το. Η ενέργεια που έχει «μαζευτεί» από όλο αυτό το διάστημα αποχής θα είναι αναζωογονητική και θα σας κάνει να δείτε με άλλο μάτι (πιο υποστηρικτικό) την όλη προσπάθεια που γίνεται σε πολύ δύσκολους καιρούς.

ΥΓ3: Αυτή η ξεχωριστή σύνδεση του κόσμου με τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, αυτή η ανεξάντλητη αγάπη ή ακόμα και καψούρα, αν προτιμάτε, είναι δημιούργημα του κορυφαίου ηγέτη στην ιστορία της ομάδας. Του ανθρώπου που έκανε ολόκληρες γενιές Παναθηναϊκών -ειδικά αυτή των 40+- να ονειρευόμαστε ξύπνιοι. Του Παύλου Γιαννακόπουλου!