Πόσο θα χρειαστεί και ποιος θ’ αλλάξει τη νοοτροπία στον Παναθηναϊκό;

Θα μπορούσα ν’ αναδημοσιεύσω το blog μετά την τεσσάρα επί του Απόλλωνα Σμύρνης, αλλά δεν έχει νόημα να ειπωθεί τώρα στον Παναθηναϊκό «εμείς τα λέγαμε, εμείς τα ακούγαμε».

Άλλες φορές τα λέγαμε κι επιβεβαιωθήκαμε, άλλες όχι. Τις περισσότερες, πάντως, αυτή η ομάδα δυστυχώς δεν μας διέψευσε. Και δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι. Δεν ανακάλυψα(ν) την Αμερική. Πολλοί οπαδοί, η συντριπτική πλειονότητα το ίδιο σκεφτόταν και μετά από κάποιες νίκες στο παρελθόν (των πέτρινων χρόνων που διανύουμε, εννοείται, όχι στο ένδοξο παρελθόν), το ίδιο και μετά τον Απόλλωνα.

Με τον Απόλλωνα, ο Βιτάλ έκανε μερικές ωραίες ενέργειες, ο Καρλίτος πήρε τις πάσες και τελείωσε ιδανικά τις φάσεις, η ομάδα και ο κόσμος ξέσπασε. Ο τελευταίος έπειτα από μία τεσσάρα μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Το ίδιο κι έπειτα από μία ήττα. Δικαίωμά του είναι. Κι ας είναι άδικος στην κριτική.

Ένα κακό σχόλιο, αν δεν εμπεριέχει μία απλή ποδοσφαιρική ανάλυση, ενοχλεί. Μετά το πισωγύρισμα με τον ΠΑΣ Γιάννινα, οριστικά βαφτίστηκε άχρηστος ο Σάρλια (από την πλειονότητα), ο Πέρεθ πλησιάζει σ’ αυτόν τον χαρακτηρισμό, ο Λούντκβιστ το ίδιο. Ο Κώτσιρας επίσης δέχεται κριτική. Μετά τον Απόλλωνα παικταράδες, μετά τον ΠΑΣ άχρηστοι.

Τα social media πλέον κάνουν τη δουλειά τους. Η καλοπροαίρετη ή κακοπροαίρετη κριτική θα γίνει και θ’ ακουστεί η φωνή του καθενός. Δεν αλλάζει αυτό. Ας το αποδεχθούμε. Βλέπεις σε μία νίκη του Παναθηναϊκού στον λογαριασμό της ΠΑΕ στο instagram, για παράδειγμα, 200-300 σχόλια, σε μία ήττα 1.000. Αυτό δεν συμβαίνει, βέβαια, μόνο στο «τριφύλλι», αλλά αυτό έχει τις περισσότερες αποτυχίες τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τους άλλους μεγάλους και η γκρίνια και η ανυπομονησία διογκώνονται.

Είπαμε, αυτό δεν αλλάζει. Το δυστύχημα είναι ότι δεν αλλάζει η νοοτροπία στον Παναθηναϊκό. Χρόνια τώρα. Νίκησε τον Απόλλωνα με 4-0. Να το πούμε ωμά. Και τι έγινε; Πήρε τρεις βαθμούς, δεν θα πανηγυρίζει δέκα μέρες μία νίκη με την ομάδα της Ριζούπολης.

Υποχρέωση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και των παικτών του, ήταν από την περασμένη Κυριακή κιόλας, να σκέφτονται πως θα νικήσουν τον ΠΑΣ Γιάννινα. Δέχθηκαν ένα γκολ νωρίς, αντιμετώπισαν ένα πούλμαν και το κοιτούσαν 90 λεπτά, χωρίς να έχουν τρόπο να το μετακινήσουν. Ούτε «αχ» δεν ακούστηκε μετά το 1-0, σε κάποιες επιθέσεις του Παναθηναϊκού.  

Δέκα χρόνια τώρα όλοι λένε, είπαμε οι δημοσιογράφοι δεν ανακαλύψαμε την Αμερική, ότι για να επιστρέψει ο Παναθηναϊκός στην κανονικότητα, πρέπει να περνάει από τις έδρες των ομάδων της δεύτερης ταχύτητας. Το ότι έχει τέσσερις σερί ήττες το «τριφύλλι» από τον ΠΑΣ είναι εξοργιστικό. Αλλά το ίδιο εξοργιστικό, θα ήταν αν στη θέση του ΠΑΣ ήταν πιο ισχυρές ομάδες. Δύο σερί χρόνια αποκλείστηκε από τη Λαμία…

 Ή, δεν θα είναι εξοργιστικό, αν την πέμπτη αγωνιστική, πάρει αποτέλεσμα στο Φάληρο ο Παναθηναϊκός και γκελάρει σε ματς με μικρομεσαίο; Να το θέσω κι έτσι. Πιο πιθανό είναι να πάρει αποτέλεσμα η ομάδα στην έδρα του αιωνίου αντιπάλου, πάρα με τον Βόλο εντός. Κι ας ακούγεται περίεργο. Είναι η νοοτροπία. Εκτός φυσικά από την ποιότητα και το χρήμα, που είναι απαραίτητα συστατικά για πρωταθλητισμό.

Είμαι υπέρμαχος της ποιότητας στο ποδόσφαιρο. Αλλά για να νικήσεις τον ΠΑΣ δεν χρειάζεται να έχεις και 5-6 παίκτες με συμβόλαιο του εκατομμυρίου. Δεν είναι μακρινό το παράδειγμα. Ο τραγικός περσινός Παναθηναϊκός νίκησε τον Ολυμπιακό 2-1 στη Λεωφόρο και μετά χάθηκε η μπάλα. Λες κι έκαναν το χρέος τους και τελείωσε η σεζόν.   

Ο Παναθηναϊκός τώρα πάει στον Άρη. Που με έναν βαθμό σε δύο ματς, συν το -6, είναι με την πλάτη στον τοίχο. Και θα σκυλιάσει. Ωραία. Είναι απίθανο να νικήσει ο Παναθηναϊκός; Όχι βέβαια. Αλλά δεν μπορείς ν’ αποκλείσεις το ενδεχόμενο να νικήσει στο «Βικελίδης» και να έρθει «Χ» στη Λεωφόρο με τον Βόλο.   

Οι νίκες στον Παναθηναϊκό, λοιπόν, πρέπει να γίνουν υποχρέωση. Όσο δεν συμβαίνει αυτό, η κανονικότητα δεν θα έρθει. Απλά θα υπάρχουν εκλάμψεις. Το ποδόσφαιρο ασφαλώς κι έχει αλλάξει. Δεν είναι εύκολο μία ομάδα να κάνει 5-6-7 σερί νίκες. Ακόμα κι αν είναι η Μπάγερν, η Σίτι, η Ρεάλ, η Παρί και πάει λέγοντας. Αλλά όταν ΠΡΕΠΕΙ αυτές να νικήσουν, 90% και πάνω θα το κάνουν.

Στον Παναθηναϊκό που για την Ελλάδα είναι τεράστιο μέγεθος, αυτό το ποσοστό όταν μπαίνει το ΠΡΕΠΕΙ μειώνεται. Οι νίκες θρέφουν τις μεγάλες ομάδες και παράλληλα σκορπούν τρόμο. Με το χέρι στην καρδιά. Ο παίκτης του ενισχυμένου φέτος Ατρόμητου, που πιστεύετε ότι θεωρεί πιο πιθανό να πάρει αποτέλεσμα; Στο Φάληρο (κι ας το πήρε) ή στη Λεωφόρο; Ελάτε στη θέση ενός ποδοσφαιριστή του Αστέρα Τρίπολης. Ποιον θα φοβόσασταν περισσότερο πριν αρχίσει το ματς;

Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να δίνει δικαιώματα. Και το πληρώνει. Η υπέρβαρη φανέλα, θα είναι πάντα υπέρβαρη, απλά θα υπάρχουν στιγμές που ο αντίπαλος δεν θα νιώσει ότι αυτή θα τον πλακώσει, όταν το ίδιο το «τριφύλλι» δεν το αντιλαμβάνεται. Οι «πράσινοι» έπρεπε να νικήσουν στα Γιάννινα. Με μισό μηδέν. Αλλά να νικήσουν.

Τώρα πηγαίνουν στον Άρη και ή τον τελειώνουν ή γυρίζουμε στο σημείο που ήμασταν πριν τον Απόλλωνα… Η νοοτροπία πρέπει ν’ αλλάξει. Το λέμε χρόνια, όμως, το πρόβλημα είναι ότι δεν γνωρίζουμε πόσο θα κρατήσει ακόμα αυτό. Και φυσικά ποιος θα την αλλάξει. Αρκεί να το έχουν μέσα τους μόνο οι παίκτες ή μόνο ο προπονητής; Αλλάζει πρώτα στην κορυφή και μετά μεταδίδεται κι εκεί που πρέπει…

ΥΓ.: Τα αποδυτήρια είναι πολύ σημαντικά σε μία ομάδα. Ακόμα κι αδούλευτη να είναι, τα καλά αποδυτήρια πολλές φορές είναι το Α και το Ω. Τα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού τώρα δεν είναι ούτε άσχημα, ούτε και καλά. Όπως μας έχει μεταφερθεί είναι μία… φλατ κατάσταση. Σαν να πηγαίνει ο δημόσιος στο γραφείο, να σχολάει στις 3, στις 4 και γεια σας. Αύριο πάλι… Όταν δεν υπάρχει μία ένταση, μία κάψα για νίκες παντού και πάντα…   

ΥΓ1.: Ο προπονητής ασφαλώς και θέλει χρόνο και είναι κατανοητό ότι προσπαθεί ν’ αλλάξει το στυλ παιχνιδιού σε σχέση με την τραγική εικόνα. Ας το πάρουμε, όμως κι αλλιώς. Δεν προσπαθεί να τα μάθει στον Σιδερά.

 Δηλαδή τώρα μαθαίνουν το ποδόσφαιρο οι Πέρεθ (32), Καρλίτος, Χουάνκαρ (31), Μαουρίσιο (33), Βέλεθ, Βιγιαφάνιες, Μακέντα (30), Κώτσιρας (29); Ο Παναθηναϊκός μεγάλωσε σε μέσο όρο ηλικίας κι έχει εμπειρία. Οπότε δεν αποτελεί και μεγάλη δικαιολογία ο χρόνος. Που σαφώς χρειάζεται, αλλά είπαμε.

Ακόμα κι ο 24χρονος Χατζηγιοβάνης έχει 100 και βάλε ματς στον σύλλογο. Ο 23χρονος Βιτάλ έχει παίξει 30 ματς σε μία σεζόν με τη Βάσκο και τρεις χρονιές 25, 31 και 33 ματς με τη Κορίνθιανς. Πριν έρθει φέτος είχε 16 παιχνίδια. Σε μεγάλες ομάδες της Βραζιλίας. Δεν χρειάζεται και τρομερή προσπάθεια σε ήδη έμπειρους να προσθέσεις πολλά πράγματα. Δηλαδή όποιος προπονητής κι αν ήταν θα τους μαθαίνει τώρα τα… βασικά; Καήκαμε…

ΥΓ2: Σε μία ήττα, καλύτεροι είναι αυτοί που δεν παίζουν. Γνωστό. Δεν θα αναφέρω, γιατί δεν μπήκε ο Αλεξανδρόπουλος. Μπορεί να έμπαινε και η εικόνα να ήταν ίδια. Με τον Ιωαννίδη για παράδειγμα, δεν άλλαξε τίποτα. Απλά δεν έχει την πολυτέλεια να καίει πρότζεκτ ο Παναθηναϊκός. Του Μπουζούκη, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, κάηκε και ο Γιοβάνοβιτς έχει να σκεφτεί κι αυτό.