Ο «Σούπερ Μάριο» και το σούπερ – μπλέξιμο

Σε κάποια άλλη εποχή, η παραμονή του Μάριο Χεζόνια θα είχε ολοκληρωθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Ο παίκτης θα είχε πάει στα γραφεία της «Βιανέξ» και μετά από λίγα λεπτά θα είχαμε φωτογραφίες με τον Παύλο και το Θανάση Γιαννακόπουλο ή με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, φουλ στα χαμόγελα.

Θα είχε ανακοινωθεί με κάθε επισημότητα η επέκταση της συνεργασίας για τα επόμενα 2-3 χρόνια, χωρίς να γίνει σίριαλ ή μίνι – σίριαλ, με τα οικονομικά δεδομένα της εποχής εκείνης. Δεν ζούμε όμως σε εκείνη την εποχή, αλλά στη σημερινή. Όπου τα δεδομένα για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό είναι τελείως διαφορετικά και απόλυτα εναρμονισμένα με τις παρούσες οικονομικές συνθήκες.

Ο Μάριο Χεζόνια, στη συνέντευξη που έδωσε στον Ντονάτας Ουρμπόνας, μας ξεκαθάρισε πράγματα και ταυτόχρονα μας μπέρδεψε. Δεν γίνεται για παράδειγμα να κατανοεί από τη μια τους λόγους που ο Παναθηναϊκός πρώτα κοίταξε να δει τι θα γίνει με τον Μήτογλου και τον Παπαπέτρου και από την άλλη να βγάζει πικρία για το γεγονός ότι δεν κλήθηκε πρώτος για να συζητήσει για το συμβόλαιό του.

Δεν ξέρω πώς λειτουργούν τα πράγματα στα χώρα του ή στο ΝΒΑ, αλλά εδώ στα μέρη μας ο ελληνικός κορμός δεν είναι απλά σημαντικός για μια ελληνική ομάδα, αλλά «προαπαιτούμενο»: συγκεκριμένος αριθμός ξένων επιτρέπεται να αγωνίζεται στις εγχώριες διοργανώσεις, άρα μια ομάδα πρέπει πρώτα να εξασφαλίσει τον αριθμό των Ελλήνων παικτών, αλλά και την ποιότητα αυτών και στη συνέχεια να πάρει τους 6-7 ξένους με τους οποίους θα πορευτεί σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Επίσης δεν γνωρίζω σε ποιες ομάδες και με ποιες συνθήκες οι παίκτες – ακόμα και οι μεγαλύτεροι αστέρες του αθλήματος – ερωτώνται για το αν συμφωνούν ή όχι, αν εγκρίνουν ή δεν εγκρίνουν την πρόσληψη ενός προπονητή ή τη στελέχωση του ρόστερ. Να συμβαίνει με τον Λεμπρόν; Έχει συμβεί, όταν «έφαγε» τον Μπλατ και επέβαλε σε ένα βράδυ τον Τάιρον Λου. Να συνέβαινε με τον Μάικλ Τζόρνταν ή με τον συγχωρεμένο τον Κόμπε; Πιθανότατα ναι, αλλά μιλάμε για παίκτες «bigger than basket» κι αυτοί οι παίκτες είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Αλλά στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι διοικήσεις των ομάδων ρωτάνε τον προπονητή για υποψήφιους παίκτες ή για το ποιοι θα ήθελαν να παραμείνουν στο ρόστερ και όχι το ανάποδο. Και δεν είναι θέμα σεβασμού ή ασέβειας απέναντι στον Χεζόνια, είναι απλά πώς λειτουργεί και πως πρέπει να λειτουργεί ένας μπασκετικός οργανισμός, ειδικά του μεγέθους και του ειδικού βάρους του Παναθηναϊκού.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Χεζόνια αγαπά τον Παναθηναϊκό, όπως και το ότι ο Παναθηναϊκός αγαπάει τον Χεζόνια.

Ο Κροάτης σταρ, επέλεξε να έρθει στην Αθήνα πριν λίγους μήνες επειδή «γούσταρε» και επέλεξε να πάει στην Ούνικς Καζάν πριν μερικές εβδομάδες επειδή «ήθελε». Αν έπαιξε ρόλο ο οικονομικός του σύμβουλος, αν προτίμησε τα περισσότερα χρήματα των Ρώσων, αν έκρινε ότι εκεί θα είναι ο αναμφισβήτητος ηγέτης και ο ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας ή αν τον συμβουλεύτηκαν για τον προπονητή ή τους υπόλοιπους παίκτες του ρόστερ, είναι δευτερεύοντα.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Παναθηναϊκός έκανε τον προγραμματισμό του, κοίταξε το πορτοφόλι του, κατέθεσε την οικονομική πρόταση που έκρινε ότι μπορούσε να «αντέξει» και ο Χεζόνια επέλεξε κάτι άλλο. Όλα καλά, η ζωή συνεχίζεται και οι φιλίες δεν χαλάνε για ένα συμβόλαιο. Και η αίσθηση όλων παραμένει, ότι μια μέρα, ο δρόμος του Παναθηναϊκού και ο δρόμος του Χεζόνια θα ξανασυναντηθούν και το φινάλε της ιστορίας θα έχει εκείνη τη φορά happy-end.