Τίποτα λιγότερο από νίκες με καλή μπάλα

«Ζόρικο» μοιάζει το ξεκίνημα της χρονιάς για τον Παναθηναϊκό. Τρεις αγώνες εκτός έδρας σε πέντε αγωνιστικές, σε Γιάννενα, «Βικελίδης» και «Καραϊσκάκης». Και δυο εντός, με Απόλλωνα στην πρεμιέρα και Βόλο την τέταρτη αγωνιστική. Μην ακούτε αυτούς που λένε τα κλισέ «όλοι θα παίξουν με όλους» - είναι σαν αυτούς που ψεύδονται ασύστολα, όταν έχουν αγώνα με τη Ρεάλ την Πέμπτη και το προηγούμενο Σάββατο λένε «δεν σκεφτόμαστε τη Ρεάλ, το μυαλό μας είναι μόνο στο αυριανό ματς με την Παναχαϊκή».

Κι είναι ακόμα πιο ζόρικο το πρόγραμμα, διότι υπάρχει αυτή η ρημάδα η «υποχρέωση» να κερδίσει ο Παναθηναϊκός τον Απόλλωνα την πρώτη αγωνιστική. Και να παίξει και ωραία μπάλα. Και να βάλει και πολλά γκολ. Και να δούμε και πράγματα από τους «καινούργιους». Και, και, και... Παράλογα ακούγονται όλα αυτά, για μια «νέα» ομάδα, με καινούργιο προπονητή και μεταγραφές, που οι σημαντικότερες και ποιοτικότερες εξ’ αυτών έγιναν προς το τέλος της μεταγραφικής περιόδου.

Παράλογα όμως και λογικά μαζί με κάποιον τρόπο: μετά την «αρχαία ισπανική τραγωδία πέρυσι» με τον Πογιάτος και την πενιχρή συγκομιδή βαθμών στα πρώτα ματς, που γκρέμισε μέσα σε λίγες μέρες όποια ελπίδα και προσδοκία είχαν χτίσει οι φίλοι της ομάδας, δεν υπάρχει περιθώριο φέτος για ανάλογη εικόνα. Δεν το σηκώνει ο ψυχισμός του κόσμου, ούτε και της διοίκησης: αυτό πάνω – κάτω είπε ο Γιάννης Αλαφούζος στην επίσκεψή του στο Κορωπί.

Ζητάει πολλά όποιος ζητάει ξεκίνημα «με το δεξί», νίκη και καλή μπάλα με τον Απόλλωνα; Η δική μου απάντηση, είναι «όχι»: ο Γιοβάνοβιτς είχε επαρκή χρόνο να δουλέψει με την ομάδα και επαρκέστατο χρόνο να βρει, να φέρει και να εντάξει παίκτες στα πλάνα του. Το ότι πορεύτηκε στο μεγαλύτερο κομμάτι της προετοιμασίας μόνο με Κώτσιρα και Πέρεθ, το ότι ο Σάρλια ήρθε κάπου στη μέση της, το ότι ο Λούνκβιστ με τον Βιτάλ ήρθαν προς το τέλος της, ο Παλάσιος στο «παρά πέντε» και ο Μπρινιόλι «στις καθυστερήσεις» ως ελεύθερος, μπορεί να αποδειχθεί πρόβλημα. Αλλά δεν είναι του κόσμου της ομάδας που περίμενε και περίμενε και περίμενε παίκτες και αυτοί δεν έρχονταν. Αν αποδειχθεί πρόβλημα στο γήπεδο, θα είναι πρόβλημα του Γιοβάνοβιτς.

Αν η ομάδα δεν εμφανιστεί έτοιμη στην πρεμιέρα, παρότι είχε δυόμιση μήνες να «φτιαχτεί και να βαφτεί» χωρίς ευρωπαϊκές αναμετρήσεις αλλά και χωρίς κάποιον τραυματισμό ή αναπάντεχη πώληση (π.χ. του Μαουρίσιο), σημαίνει ότι κάτι πήγε πολύ στραβά, για μια ακόμα χρονιά.

Υπό κανονικές συνθήκες, σε μια «κανονική ομάδα», μπορεί να μην άνοιγε ρουθούνι αν στην πρεμιέρα η εικόνα ή/και το αποτέλεσμα δεν ήταν τα επιθυμητά. Τα πρωτάθλημα είναι «μαραθώνιος», είναι αγώνας αντοχής και όχι 100 ή 200 μέτρα, άρα σου δίνει τη δυνατότητα – στην κανονική περίοδο και στα play-offs – να διορθώσεις ανορθογραφίες, να αλλάξεις πράγματα και να βρεις βαθμούς που κάπου έχασες στο δρόμο.

Μόνο που ο Παναθηναϊκός ούτε ζει υπό «κανονικές συνθήκες», ούτε είναι μια «κανονική ομάδα» εδώ και χρόνια: είναι πληγωμένος και «τσαλακωμένος», αγωνιστικά απέτυχε πέρυσι έστω να βγει Ευρώπη, έχει περάσει μνημονιακές φάσεις, ο κόσμος «τσάκισε», παίκτες ποιοτικοί που αγαπήθηκαν πολύ έφυγαν και σχεδόν κάθε τρεις και λίγο ψάχνει ένα restart.

Για να κάνει αυτό το περιβόητο restart, πρέπει να δείξει τα δόντια του από την αρχή. Στη Λεωφόρο με τον Απόλλωνα πρώτα και κύρια και μετά στα Γιάννενα, στο «Βικελίδης» και πάει λέγοντας. Δεν γίνεται διαφορετικά: αν υποθέσουμε ότι ο κόσμος ζεστάθηκε από τον Παλάσιος και τις υπόλοιπες μεταγραφές, οι περισσότερες εκ των οποίων αφορούν σε 11δάτους παίκτες (Παλάσιος, Βιτάλ, Λούντβιστ, Κώτσιρας, Πέρεθ ως τέτοιοι λογίζονται), πρέπει να παραμείνει ζεστός, για να ξανακάνει το γήπεδο συνήθεια και λαχτάρα.

Αν τα πράγματα στραβώσουν στο ξεκίνημα και «κρυώσει» ο κόσμος, αν ξεφουσκώνει η προσμονή που δείχνει να υπάρχει τις τελευταίες μέρες, αν δούμε την εικόνα των περισσότερων φιλικών με τα αμυντικά κενά και τις αδυναμίες στις στατικές φάσεις όλων των αντιπάλων, δεν ξέρω τι μπορεί να είναι αυτό που θα ξαναφέρει τον κόσμο κοντά στην ομάδα – όχι για να τη γιουχάρει, αλλά για να την στηρίξει με όλη του τη δύναμη.