Παναθηναϊκός ο άγνωστος «Χ» του Πρωταθλήματος!

Η αντίστροφη μέτρηση για την έναρξη του Πρωταθλήματος, επιτέλους ολοκληρώνεται. Είναι αυτό που λέμε… γκαστρωθήκαμε μέχρι να έρθει αυτή η ώρα. Με τις αναβολές, με την κεντρική διαχείριση και τις διαρκείς καθυστερήσεις που έφεραν πίσω την πρεμιέρα κοντά ένα μήνα! Τέλος καλό, το όλα καλά θα φανεί στην πορεία γιατί η Ελλάδα έχει αυτό το μαγικό. Ποτέ δεν ξέρεις τι ξημερώνει στη Super League.

Μια πρόχειρη ματιά ειδικά αναφορικά με τα υψηλά πατώματα, σου δίνει κάποια πρώτη εικόνα. Εντελώς πρόχειρη φυσικά. Υπάρχει φαινομενικά ενίσχυση σε πολλές ομάδες. Ο Ολυμπιακός λογικά θα είναι ποιοτικότερος σε ρόστερ, ο ΠΑΟΚ έχει την εγγύηση Λουτσέσκου κυρίως, η ΑΕΚ ξεκάθαρη ανεβασμένη ποιοτικά αλλά με πολλές αλλαγές, ο Άρης αρκετά νέα πρόσωπα αλλά δεδομένα ποιοτική αναβάθμιση. Πέρα απ’ αυτούς, ο Αστέρας Τρίπολης μοιάζει σταθερότατος και ο Ατρόμητος είναι σίγουρα απ’ τους άκρως ενισχυμένους και με εντυπωσιακές για τα κυβικά του κινήσεις.

Τι μένει; Ο Παναθηναϊκός. Με μια πρώτη γρήγορη ματιά, οι «πράσινοι» δείχνουν να έχουν την μικρότερη ενίσχυση τουλάχιστον σε σχέση με τους πρώτους πέντε. Κινήσεις που μοιάζουν στοίχημα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε θα «βγουν» κιόλας. Αλλά το «τριφύλλι» δεν μπορεί να αναλυθεί. Γιατί δεν υπάρχει πρόσφατη εικόνα του αγωνιστικά. Δεν έχει δει κανείς τον Σάρλια με μια βδομάδα προπονήσεων τουλάχιστον. Δεν έχει δει κανείς τον Λούντκβιστ. Δεν έχει δει κανείς τον Βιτάλ. Δεν έχει παίξει ακόμη ο Παλάσιος. Σένκεφελντ-Κουρμπέλης είναι μια άλλη υπόθεση αν μπουν κι αυτοί στην εξίσωση. Κατά συνέπεια, ο Παναθηναϊκός είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Είτε προς το θετικό είτε προς το αρνητικό.

Έχουν οι «πράσινοι» το μεγαλύτερο ενδιαφέρον ως ομάδα. Διότι ως μέγεθος κλαμπ και θέσης που βρέθηκαν, αυτόματα έπρεπε να κάνουν τα περισσότερα απ’ όλους. Φαινομενικά, δεν τα έκαναν. Κι ουσιαστικά δεν τα έκαναν. Πότε θα τα είχαν κάνει; Αν είχαν πάρει έναν στόπερ τύπου Μολέδο, έναν χαφ τύπου Ζέκα να τρέχει ασταμάτητα, έναν φορ που θα κάνει διαφορά τύπου Μπεργκ. Συν έναν ακόμη εξτρέμ κι έναν αριστερό μπακ πίσω απ’ τον Χουάνκαρ.

Ως παράδειγμα αναφέραμε αυτά τα ονόματα. Τα οποία όταν είχαν αποκτηθεί, όλοι μαζί δεν έφταναν το 1.000.000 σε συμβόλαια. Το που έφτασαν μετά, είναι μαγκιά δική τους αλλά και της ομάδας που τους πίστεψε και μέσω αυτής βελτιώθηκαν. Το γιατί δεν τους κράτησε, είναι φυσικά «έγκλημα» της ομάδας που ξαφνικά… κατέβασε ρολά. Όμως αυτό είναι στο παρελθόν και δεν έχει σχέση με το Πρωτάθλημα που αρχίζει.

Ο Διούδης κι ο Βέλεθ έχουν κάνει δηλώσεις μέχρι τώρα, θέτοντας στόχο την Ευρώπη. Συγκεκριμένο στόχο, επειδή οι υπόλοιποι με το «όσο ψηλότερα γίνεται» ξεμπερδεύουν. Αλλά το όσο ψηλότερα γίνεται, δε λέει και κάτι εδώ που τα λέμε. Το εκεί που πρέπει δεν το είπε κανείς. Γιατί το «πρέπει» δεν είναι φυσικά η Ευρώπη. Είναι ο Πρωταθλητισμός στην πράξη, όχι στα λόγια.

Θα είναι κωμικό να μιλήσει κανείς για «κομβική σεζόν». Γιατί η προηγούμενη τι ήταν; Το 2015-16 τι ήταν; Μπορούμε να αραδιάσουμε απίστευτα πολλές σεζόν «κομβικές» που αποδείχτηκαν κωμικές. Ή καλύτερα κωμικοτραγικές για τους Παναθηναϊκούς. Παρά την όποια προσπάθεια έγινε, δύσκολα οι «πράσινοι» θα είναι ανάμεσα στους διεκδικητές του Πρωταθλήματος. Αυτό ενοχλεί. Είναι το προαπαιτούμενο για τον Παναθηναϊκό κι όσο δεν απαιτείται από όλους, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Ξαναλέμε όμως, όλα αυτά είναι στη θεωρία. Η πράξη κανείς δεν ξέρει τι θα βγάλει. Θα είναι καλύτερος ο Παναθηναϊκός. Έχει περισσότερες και ποιοτικότερες λύσεις ειδικά μεσοεπιθετικά. Όμως δεν έχει λύσει όλα τα προβλήματά του, δεν έκανε όσα χρειαζόταν. Το θα τα κάνει σιγά-σιγά, δεν είναι νορμάλ, γιατί δεν υπάρχει χρόνος μετά από τόσα έτη αποτυχιών. Όταν είσαι συνέχεια στην πίκρα, το να σου πουν πρέπει να κάνεις υπομονή γιατί γίνεται νέα προσπάθεια, ξενίζει και ενοχλεί. Εσύ την πίκρα την έχεις, δεν έφυγε. Δε διαγράφεται τίποτα απ’ το παρελθόν, αλλά σαφώς πρέπει αναγκαστικά να κοιτάξει μπροστά ο Παναθηναϊκός.

Χρειαζόταν περισσότερη ποιότητα. Χρειαζόταν πιο σίγουρες μεταγραφές. Χρειαζόταν να πείσει τον κόσμο του κι όχι να τον γεμίσει περισσότερη αμφιβολία. Αυτό αλλάζει βέβαια. Με τους αγώνες, με τα αποτελέσματα. Η αρχή της σεζόν είναι για τον Παναθηναϊκό όλη η ουσία. Αν ξεκινήσει δυναμικά και παίρνει νίκες, θα έχει ηρεμία κι όλα θα στρώσουν. Αν δεν το κάνει, τότε θα αρχίσουμε ξανά τις συζητήσεις για το ποιος πρέπει να έρθει τον Γενάρη, σε ποια θέση κτλ.

Είναι πολλά τα χρόνια της στεναχώριας και της προσβολής προς τον σύλλογο, για να «σηκώσει» η πλάτη των Παναθηναϊκών κι άλλη υπομονή. Αλλά η ομάδα είναι αυτή τη στιγμή άγνωστος «Χ». Κι έχει ένα προνόμιο πολύ σημαντικό: Τα μάτια των φίλων του «τριφυλλιού» έχουν… διψάσει για καλό ποδόσφαιρο, για τεχνική. Βαρέθηκαν την αμπαλοσύνη και το χτικιό σε επίπεδο θεάματος. Δύο-τρεις απλές ποδοσφαιρικές συνεργασίες και ντρίπλες, αρκούν για να «γλυκάνουν» την ψυχολογία. Στην τόση πείνα, το ψωμοτύρι φαίνεται γεύμα σε γκουρμέ εστιατόριο. Φυσικά δεν έχει ψωμοτύρι ο Παναθηναϊκός, δε χρειάζεται καταστροφολογία και μιζέρια αλλά ρεαλισμός. Είναι ανεβασμένο ποιοτικά το ρόστερ, ειδικά μεσοεπιθετικά. Όχι στο βαθμό που θα έπρεπε, αλλά είναι! Όποιος δεν το βλέπει, κάνει λάθος.