Είμαστε οι αρχοντοχωριάτες του ποδοσφαίρου

Όταν η Ελλάδα υποβιβάστηκε στον θαυμαστό κόσμο του Europa Conference League και η χώρα μας σταμάτησε να βγάζει ομάδες στο Europa, κάποιοι ξίνισαν, άλλοι το αντιμετώπισαν με μπλαζέ διάθεση, μερικοί υποτιμητικά και μάλλον αδιάφορα.

Αντί να κοιτάξουν τα μούτρα τους στον καθρέφτη, κοίταξαν τα «χωριά» που συμμετέχουν εκεί, σαν ξιπασμένοι πρωτευουσιάνοι που αντιμετωπίζουν τους επαρχιώτες σαν πολίτες β’ κατηγορίας. Μόνο που στην πραγματικότητα οι σύλλογοί μας, όπως και η Εθνική ομάδα, κινδυνεύουν να γίνουν όχι β’, αλλά γ’ κατηγορίας.

Τα φετινά μας «κατορθώματα» ήταν αποκλεισμός της ΑΕΚ και του Άρη από το πρώτο κιόλας ραντεβού του Conference Europa League, πρόκριση με ζόρια για τον ΠΑΟΚ στο Conference και αποτυχία του Ολυμπιακού να μπει στους ομίλους του Champions Leagye, ο οποίος τελικά θα συνεχίσει στο Europa.

Δεν μιλάμε πια για 15η και 16η θέση στην κατάταξη αλλά πώς θα κρατηθούμε κάπου κοντά στην 20η. Απευθείας πρόκριση σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ, Europa και Europa Conference δεν υπάρχει (και με την πενιχρή συγκομιδή των ομάδων μας δεν προβλέπεται να υπάρξει στο άμεσο μέλλον), αντίθετα υπάρχουν διάφοροι προκριματικοί γύροι που ξεκινάνε από τον Ιούλιο.

Κι όλα αυτά, ενώ δεν έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια από τότε που βγάζαμε δυο ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ – είχαμε φτάσει στο σημείο να βγάζουμε και τρίτη, μέσω προκριματικών. Οι ομάδες μας «σφάζονται» μέσα στη χρονιά για το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα και το κύπελλο, ποιος θα τερματίσει πάνω από τον άλλον, ποιος θα πάρει το ντέρμπι της πόλης ή της γειτονιάς.

Χυδαιολογούν, ειρωνεύονται και κατηγορούν η μια την άλλη, ενώ όταν καταφέρνουν να νικήσουν τον μεγάλο τους αντίπαλο φουσκώνουν σαν τα παγώνια και καμώνονται ότι πέτυχαν κάτι σπουδαίο. Μέχρι που φοράνε τα καλά τους και πάνε στα ευρωπαϊκά ραντεβού, εκεί απ’ όπου γυρίζουν με σκισμένα ρούχα από κάτι Λουντογκόρετς, Βελέζ, Κόλος Κοβαλίνκα, Αστανά και πάει λέγοντας.

Τρωγόμαστε και νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι, ενώ έχουμε μικρύνει επικίνδυνα εκεί όπου πραγματικά μετράει: στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Εκεί όπου μπορείς να δειγματίσεις την πραμάτειά σου, να βάλεις λεφτά στα ταμεία σου, να προσελκύσεις κάποιον καλό παίκτη δίνοντάς του το δέλεαρ της ευρωπαϊκής συμμετοχής ώστε κι αυτός να προσβλέπει σε μια μελλοντική μεταγραφή. Και έχουν ευθύνη σχεδόν όλοι οι μεγάλοι γι’ αυτό το κατάντημα, στον βαθμό που τους αναλογεί:

ο Ολυμπιακός, που πουλάει ακριβά αλλά τα κέρδη δεν επανεπενδύονται για να φέρει ισάξιους παίκτες με αυτούς που έφυγαν, η ΑΕΚ που έχασε τη δυναμική της μετά το πρωτάθλημα που πήρε, ο ΠΑΟΚ που δεν κατάφερε να δείξει σοβαρότητα τα τελευταία χρόνια στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ο Άρης που «ψήλωσε» στην Ελλάδα αλλά μετράει τρεις σερί ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς από τα προκριματικά, ο Παναθηναϊκός που κοντεύει να ξεχάσει από πότε έχει να παίξει Ευρώπη, είτε λόγω τιμωρίας είτε λόγω αποτυχίας να εξασφαλίσει ευρωπαϊκό εισιτήριο, όπως συνέβη φέτος.

Ασορτί με την εικόνα των συλλόγων, είναι και η εικόνα της Εθνικής. Η οποία από την εποχή Σάντος και μετά, έχει καταντήσει περίγελος και η χαρά του κάθε πικραμένου. Αυτούς που θεωρούσαμε «χωριά», εδώ και χρόνια βασανιζόμαστε όχι απλά να τους κερδίσουμε αλλά να τους βάλουμε ένα-δυο γκολ και κάπως έτσι, από το στραπάτσο με τα Φερόε επί Ρανιέρι μέχρι την πρόσφατη ισοπαλία με το Κόσοβο, όλο ψάχνουμε ένα restart και τελικά μένουμε έξω από κάθε ραντεβού, είτε λέγεται Euro, είτε Μουντιάλ, είτε Nations League.

Με Ρανιέρι, με Μαρκαριάν, με Σκίμπε, με Άγγελο Αναστασιάδη, με Φαν’ Σχιπ όλο κάτι μας φταίει, οι «μισθοφόροι ξένοι προπονητές», η ανεπάρκεια ή η έλλειψη κινήτρου αυτού που αναλαμβάνει, οι αδιάφοροι παίκτες, οι κλίκες στα αποδυτήρια, οι τραυματίες και οι τιμωρημένοι που μας έλειψαν από τον τάδε ή τον δείνα αγώνα.

Οι δικαιολογίες άλλωστε είναι τζάμπα, οι καλύτεροι παίκτες είναι αυτοί που δεν έπαιξαν και οι καλύτεροι προπονητές αυτοί που δεν προσλήφθηκαν – μέχρι να προσληφθούν και να «καούν» κι αυτοί.