Ψάχνοντας ξανά τη χαρά του ποδοσφαίρου

Ολοκληρώθηκε η μεταγραφή του Παλάσιος, έστω και στα «χασομέρια» της μεταγραφικής περιόδου. Μοιάζει να είναι μια σημαντική κίνηση – όσο κι αν πάντα, παντού και άπαντες κρίνονται από όσα κάνουν στο χορτάρι και όχι από όσα γράφονται στα σάιτς ή λέγονται γι’ αυτούς.

Πολύ απλά διότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο Παναθηναϊκός κυνηγάει επίμονα και πληρώνει ακριβά για έναν παίκτη, ο οποίος δείχνει να έχει τα χαρακτηριστικά που χρειάζονται για να ανέβει ένα σκαλοπάτι παραπάνω.

Κι όσο κι αν δυσκολεύεται κάποιος να θυμηθεί πόσα χρόνια έχει η ομάδα να δώσει «σοβαρά λεφτά» για να φέρει παίκτη, γυρίζοντας σε εποχές πολυμετοχικότητας, αντίθετα έρχονται χωρίς κόπο στο μυαλό οι περιπτώσεις παικτών που πουλήθηκαν για 1,5 ή σχεδόν 2 εκατομμύρια πριν μερικά χρόνια: Οδυσσέας Βλαχοδήμος, Ζέκα, Μπεργκ είναι τρία ονόματα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.

Η επένδυση που έγινε με τον Σεμπάστιαν Παλάσιος είναι πρώτα απ’ όλα καθαρά ποδοσφαιρική: η ομάδα απέκτησε έναν παίκτη γρήγορο που παίζει πάνω στη γραμμή, με ποδοσφαιρικό τσαμπουκά και καλή τεχνική κατάρτιση.

Στον Παναθηναϊκό που έχει στο μυαλό του ο Γιοβάνοβιτς, τα πολύ καλά εξτρέμ είναι κομβικό σημείο για την ανάπτυξη της ομάδας και το «ξεκλείδωμα» των αντίπαλων αμυνών, τόσο σε επίπεδο δημιουργίας, όσο και στο τάισμα του επιθετικού αλλά και στο σκοράρισμα – θέλει να πατάνε περιοχή και να γίνονται έξτρα παίκτες στην επίθεση.

Με τον Παλάσιος και τον Βιτάλ, αλλά και την Χατζηγιοβάννη, τον Ενμπαγκοτό και τον Αϊτόρ, ο προπονητής έχει πληθώρα επιλογών στα χέρια του να φτιάξει αυτό που θεωρεί πιο λειτουργικό και αποτελεσματικό για την ομάδα.

Το άλλο κομμάτι της επένδυσης που έγινε με τον Παλάσιος, είναι το επικοινωνιακό: ο κόσμος, μετά από χρόνια στενοχώριας, βλέπει φέτος έναν σοβαρό προπονητή και μεταγραφές που αφήνουν υποσχέσεις.

Για πρώτη φορά μετά από καιρό, «λαχτάρησε» μέχρι την τελευταία στιγμή της μεταγραφικής περιόδου για να μάθει αν θα έρθει ο Παλάσιος, χάρηκε, έστειλε μηνύματα σε φίλους, ποστάρισε στα social media, βγήκε σε αθλητικά ραδιόφωνα. Είναι ο ίδιος κόσμος, οι ίδιοι φίλοι του Παναθηναϊκού, που γύρισαν την πλάτη στην ομάδα στο πρόσφατο φιλικό με τον ΑΠΟΕΛ που δεν μάζεψε ούτε 1000 άτομα στη Λεωφόρο.

Κι εδώ ακριβώς είναι το τρίτο σκέλος της επένδυσης που έγινε με τον Παλάσιος: το συναισθηματικό. Οι φίλοι της ομάδας «ζεστάθηκαν», θα θέλουν να πάνε στη Λεωφόρο να δουν την «καινούργια ομάδα», ψήθηκαν με τα ονόματα που άκουσαν και θέλουν να τους δουν και εν δράσει. Θα πάνε όχι για να κράξουν τη διοίκηση ή τον προπονητή, όχι για να γιουχάρουν τους παίκτες, αλλά για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα, δίνοντας χρόνο στον Γιοβάνοβιτς να «μοντάρει» την ομάδα και στους καινούργιους παίκτες να εγκλιματιστούν.

Αλλά ο κόσμος, που διψάει για καλή μπάλα που τόσο του έλειψε, μπορεί να σηκωθεί όρθιος με μια ντρίπλα, να ενθουσιαστεί με ένα τακουνάκι και να εκστασιαστεί με μια «λάτιν ενέργεια» που θα φέρει ένα όμορφο γκολ.

Και αυτό είναι στην τελική και το νόημα του ποδοσφαίρου, πέρα και πάνω από συστήματα, διατάξεις, αμυντική συνοχή και ανασταλτική λειτουργία: να βλέπεις μπάλα για να γουστάρεις και να περιμένεις το απρόβλεπτο που θα σου θυμίσει μερικούς από τους λόγους που σε έκαναν να αγαπήσεις το ποδόσφαιρο.