Τώρα μπορεί και πρέπει να ανέβει επίπεδο

Λέει ο άλλος – και δυστυχώς το πιστεύει - «είδα τον Παλάσιος στο τελευταίο του παιχνίδι και δεν μου φάνηκε κάτι ιδιαίτερο». Σαν να πει ο άλλος «είδα τον Μέσι στο ντεμπούτο του με την Παρί και σιγά τον παίχτη!».

Αν ήταν να βγάζουμε συμπέρασμα για έναν παίκτη επειδή έπαιξε ή δεν έπαιξε καλά στο παιχνίδι που έτυχε να τον δούμε, τότε οι σκάουτς πρέπει να σκίσουν τα πτυχία τους και να φυτεύουν πιπεριές στο χωριό τους. Ειδικά στην εποχή που μιλάμε, όπου μπορείς να δεις τους πάντες διαδικτυακά σε εκατό παιχνίδια, να μιλήσεις με προπονητές και παίκτες που τους γνωρίζουν και να αποκτήσεις σφαιρική άποψη για την αξία τους χωρίς καν να χρειαστεί να τους δεις live σε δέκα παιχνίδια, όπως γινόταν παλιά.

Ο Παλάσιος, αν με το καλό έρθει, ο Βιτάλ και ο Λούντκβιστ είναι οι τρεις 11δάτοι παίκτες στους οποίους κατέληξε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς μετά από ψάξιμο ατέλειωτων εβδομάδων. Είτε «τους βρήκε» εκείνος, είτε τους βρήκαν άλλοι γι’ αυτόν, είτε ο ιδιοκτήτης της ομάδας «έβαλε το χεράκι του» βλέποντας τη μεταγραφική περίοδο να τελειώνει και παίκτες να μην έρχονται, όπως και να έχει ο Γιοβάνοβιτς τους είδε, τους αξιολόγησε, ρώτησε και έμαθε γι’ αυτούς και αποφασίστηκε να ενταχθούν στην ομάδα.

Άργησαν; Άργησαν. Αλλά οι δυο ήρθαν και οι οιωνοί για Παλάσιος είναι θετικοί. Με την «ευλογία» ότι είναι και οι τρεις «μάχιμοι», έχουν κάνει κανονική προετοιμασία, κάποιοι μετράνε και επίσημα ματς και δεν μιλάμε για ελεύθερους που έχουν να παίξουν μπάλα από τον Απρίλιο και κάνουν ατομικές προπονήσεις όλο το καλοκαίρι.

Τι σημαίνουν αυτές οι – ομολογουμένως – ποιοτικές προσθήκες για τον Παναθηναϊκό; Πρώτα απ’ όλα, ότι μόλις εγκλιματιστούν θα μπορούν να δώσουν πράγματα που δεν υπήρχαν στην ομάδα: καλύτερη ανάπτυξη και δημιουργία, τρεξίματα από τα πλάγια, «τάισμα» των επιθετικών και ενδεχομένως γκολ από τις πίσω γραμμές. Δεύτερον, θα δώσουν μεγαλύτερη ευχέρεια επιλογών στον Γιοβάνοβιτς, που δεν θα «κρέμεται» από τα κέφια ή τη διάθεση ή τη φόρμα κανενός, ούτε θα τον βάζει να παίζει επειδή δεν έχει εναλλακτική λύση στα χέρια του.

Τρίτον και σημαντικότερο, θα ανεβάσουν τον πήχη του ανταγωνισμού μέσα στην ίδια την ομάδα. Το να μαζεύονται αρκετοί παίκτες για μια ή δυο θέσεις, είτε θα «ξενερώσει» κάποιους, είτε θα δημιουργήσει τάσεις φυγής σε ορισμένους, είτε θα τους πεισμώσει να κάνουν το κάτι παραπάνω στην προπόνηση, ώστε να πάρουν φανέλα βασικού. Το ιδανικό, είναι ακριβώς αυτό: να «σκυλιάσουν» και να μην κάνουν μουτράκια αυτοί που δεν θα παίζουν, ώστε να τα δίνουν όλα σε κάθε ευκαιρία που θα τους δίνει ο προπονητής.

Και κυρίως, να μην έχουν «νευράκια» επειδή βλέπουν ότι έρχεται παίκτης που παίζει στην ίδια θέση με αυτούς και κινδυνεύουν να «φάνε πάγκο». Όπως λέει ο σοφός λαός «όλοι οι καλοί χωράνε» - άρα, αν πραγματικά υπάρχουν δυο παίκτες που παίζουν στην ίδια θέση και είναι και οι δυο σε σούπερ κατάσταση, ο προπονητής θα βρει τον τρόπο να τους χωρέσει και τους δυο, με ένα μικρό «μερεμέτι» στο σύστημα της ομάδας ή αλλάζοντας διάταξη ή βάζοντας τον έναν μα παίξει λίγο πιο μπροστά ή λίγο πιο πλάγια.