Αγωνία με λαχτάρα

Η αναβολή έναρξης του πρωταθλήματος, θεωρητικά κάνει καλό στις ομάδες που δεν είναι ακόμα έτοιμες. Τους δίνει λίγες μέρες ακόμα να δουλέψουν, να αφομοιώσουν οι παίκτες τα «θέλω» του προπονητή, να «δέσουν» μεταξύ τους, να μπουν σιγά – σιγά σε κανονικούς ρυθμούς οι τραυματίες και να βρουν ρυθμό μέσα από προπονήσεις και φιλικά. Και φυσικά δίνει λίγο έξτρα χρόνο να «μπουν» οι νέοι παίκτες στην ομάδα, αν φυσικά έχουν έρθει νέοι παίκτες.

Ο Παναθηναϊκός έχει χρόνο να κάνει όλα τα παραπάνω, με τη διαφορά ότι ψάχνει ακόμα παίκτες, όχι για το rotation, όχι σαν «γεμίσματα», όχι νέους και εξελίξιμους, αλλά για βασικούς. Τέτοιος είναι ο Ραμόν Λούντκβιστ, τέτοιος (μοιάζει να ) είναι ο Βιτάλ. Μόνο που δεν έχουν έρθει ακόμα – και είμαστε στην τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου.

Πότε θα έρθουν; Πότε θα γνωριστούν με την ομάδα; Πότε θα φτάσουν στα επιθυμητά επίπεδα φυσικής κατάστασης και τακτικής αφομοίωσης; Πότε θα είναι έτοιμοι να παίξουν στη βασική 11άδα; Δεν υπάρχει καμία απάντηση στα παραπάνω, πολύ απλά διότι δεν έχουν έρθει καν.

Λέγαμε και τις προάλλες να μην ορέγονται οι φίλοι της ομάδας 5 και 10 μεταγραφές, πολύ απλά διότι δεν έχουν φύγει οι αντίστοιχοι παίκτες, ώστε να ανοίξουν θέσεις στο ρόστερ για να έρθουν άλλοι. Ο Σαβιέρ και ο Αϊτόρ είναι εδώ, ο Αγιούμπ είναι πάντα εδώ, πρόταση δεν ήρθε για το Χατζηγιοβάννη από Τουρκία μεριά, καμία κινητικότητα δεν είδαμε για Μακέντα ή Καρλίτος, οπότε συνεχίζουμε τη ζωή μας κρατώντας μικρό καλάθι και υπολογίζοντας μονάχα τον Κώτσιρα, τον Πέρεθ και τον Σάρλια ως μεταγραφές που έχουν γίνει.

Λίγες; Λίγες, αλλά όταν δεν έχεις τεχνικό διευθυντή με «κονέ» στην Ευρώπη, αυτοί που έχουν συμβόλαια φεύγουν δύσκολα. Κι όταν παράλληλα έχεις προπονητή που «ψειρίζει» κάθε περίπτωση μεταγραφικού στόχου με κάθε λεπτομέρεια, τότε οι μεταγραφές γίνονται με το σταγονόμετρο.

Και πέρασαν αυτοί οι περιβόητοι δυόμιση μήνες που είχε ο Παναθηναϊκός στη διάθεσή του και μπορούσε να τους εκμεταλλευτεί προς όφελός του, μια που δεν υπήρχαν ευρωπαϊκοί αγώνες και η ομάδα έχει ακόμα χτυπητά κενά. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δεν κέρδισε σε κανένα από τα επτά φιλικά που έδωσε ή ότι έχασε από τον Παναιτωλικό στη Λεωφόρο, είναι η εικόνα της ομάδας που δημιουργεί προβληματισμό.

Μια ομάδα που σαφώς προσπαθεί να παίξει πολύ καλύτερα σε σχέση με πέρυσι, που θέλει να έχει τη μπάλα στα πόδια της και όχι να περιμένει τον αντίπαλο πίσω από τη σέντρα, που θέλει να πιέζει, να κλέβει μπάλες και να δημιουργεί, αλλά της λείπουν μερικοί κομβικοί παίκτες ποιότητας που μπορούν να εξυπηρετήσουν αυτό το πλάνο.

Και όπως φαίνεται, ακόμα κι αν έρθουν αύριο το πρωί, πάλι θα της λείπουν τον πρώτο καιρό – και αυτό είναι το πρόβλημα. Αν είχαν έρθει πριν έναν μήνα ή τρεις εβδομάδες, θα μπορούσαμε να πούμε ότι με την αναβολή έναρξης του πρωταθλήματος, θα ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν βασικοί και να μας δείξουν τι μπορούν να κάνουν από το πρώτο ματς.

Τώρα, ακόμα κι αν πήγε πίσω το πρώτο επίσημο ματς, ξανά και ξανά, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να πορευτεί με τους παίκτες που είδαμε στα φιλικά. Να πορευτεί και να νικήσει, που είναι κάτι σαν επιτακτική ανάγκη για μια ομάδα «πληγωμένη» από την περσινή χρονιά, με έναν κόσμο ξενερωμένο, που θέλει να δει κάτι πραγματικά διαφορετικό για να το πάρει απόφαση να ασχοληθεί και πάλι και να πάει γήπεδο.

Να δει μια ομάδα που θα κερδίζει αλλά και θα παίζει μπάλα τέτοια, που να ευχαριστεί το μάτι. Μια ομάδα αντάξια με το όνομα και την ιστορία του Παναθηναϊκού. Κάτι, που αυτή τη στιγμή και με όσα είδαμε στα φιλικά όλο αυτό το διάστημα, προς το παρόν τουλάχιστον δεν προκύπτει από πουθενά ότι θα το δούμε.