Το «έλα εσύ» είναι σε άμεση συνάρτηση με το «φύγε εσύ»

Να πάρει παίκτες ο Παναθηναϊκός. Και πέντε και δέκα και δεκαπέντε μην σας πω. Για βασικούς και για το rotation. Για όλα τα γούστα, μικρούς, μεγαλύτερους, έμπειρους, εξελίξιμους, Έλληνες, ξένους. Να βγει να ψωνίσει για να ικανοποιήσει τα γούστα των οπαδών και των δημοσιογράφων. Μόνο που μετά θα τραβάει τα μαλλιά του ο Γιοβάνοβιτς, που θέλει να δουλέψει με 24 – 25 παίκτες...

Η «μόδα» κάθε χρόνο, σε πολλές ομάδες και σίγουρα στον Παναθηναϊκό, είναι να τους βγάζουμε «άχρηστους» όλους και να θέλουμε να φύγουν και να έρθουν άλλοι.

Αντί να κάτσουμε και να συζητήσουμε σοβαρά για ποιο λόγο δεν έπαιξαν καλά ή έπαιξαν λίγο, μήπως ο προπονητής αντί να τους απογειώσει τους κράτησε καθηλωμένους στο έδαφος, τι έφταιξε, μήπως δεν ταίριαξαν στο σύστημα ή έπαιξαν σε λάθος θέση, μπας και έγινε μια κακή αγωνιστική ή/και ψυχολογική διαχείριση ορισμένων, μήπως τους αδίκησε το προπονητικό τιμ, μας αρέσει να «τους αλλάζουμε», σαν να παίζουμε Manager στον υπολογιστή.

Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά: για να έρθουν παίκτες, καλό είναι να είναι καλύτεροι αυτών που είναι ήδη στην ομάδα. Και το βασικότερο είναι, πως για να έρθουν κάποιοι, πρέπει κάποιοι άλλοι να φύγουν.

Διότι ούτε ο Παναθηναϊκός μπορεί μια ζωή ολόκληρη να πληρώνει αποζημιώσεις για να σπάει συμβόλαια, ούτε ο προπονητής να έχει 35 άτομα στις προπονήσεις, ούτε κάποιοι να γυμνάζονται σε ειδικά γκρουπ (αυτό που παλιά λέγαμε «προπόνηση με τις μπουλντόζες»), ούτε κάνει καλό στο όνομα της ομάδας παραέξω να φέρνει παίκτες τη μια χρονιά και την αμέσως επόμενη να ψάχνει τρόπο να τους ξαποστείλει.

Κάποιοι θέλουν τερματοφύλακα, καλύτερο του Διούδη ή ίσης αξίας, ώστε να έχει ανταγωνισμό ο Σωκράτης. Πολύ ωραία. Ο Χριστογιώργος και ο Ξενόπουλος τι θα απογίνουν; Μερικοί ζητούν σέντερ μπακ. Μα ο Σέκενφελντ θα γυρίσει σύντομα, με τον Βέλεθ μια χαρά δίδυμο συνθέτουν και υπάρχει ακόμα ο Πούγγουρας, ο Σάρλια και ο Σιδεράς.

Δεξιά είναι ο Κώτσιρας και ο Σάντσες, αριστερά ο Χουάνκαρ και ο Χατζηθεοδωρίδης. Στον άξονα, που φωνάζουν πολλοί ότι πρέπει ο Παναθηναϊκός να ενισχυθεί (και συμφωνώ) υπάρχει ο Μαουρίσιο, ο Πέρεθ και ο Αλεξανδρόπουλος.

Επιστρέφει τον Οκτώβρη ο 11δάτος Κουρμπέλης, μπορεί να παίξει εκεί ο Μπουζούκης και ο Βιγιαφάνες (που παίζουν και στα πλάγια) και υπάρχει και ο Αγιούμπ – κι όλοι αυτοί σε 4-2-3-1, άρα θα παίζουν δυο στον άξονα. Αλλά ακόμα και για 4-3-3 φτάνουν και περισσεύουν, αριθμητικά τουλάχιστον.

Στα «φτερά», ακόμα μια θέση που χρήζει ενίσχυσης, υπάρχει ο Χατζηγιοβάννης, ο Ενμπαγκοτό, ο Αϊτόρ και ο Σαβιέρ. Και στην επίθεση, όπου επίσης γίνεται κουβέντα για κάποιον «killer», υπάρχει ο Μακέντα, ο Καρλίτος, ο Ιωαννίδης και (παραμένει προς το παρόν) ο Καμπετσής.

Και δεν ανέφερα καν διάφορα πιτσιρίκια που μπορεί να πάρουν κάποιες συμμετοχές. Δυστυχώς ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια, πέρα απ’ όσα έχασε ή «ξέχασε», όπως τις ευρωπαϊκές πορείες, έπαψε να είναι και selling – club. Δεν πρωταγωνιστεί στην Ελλάδα, δεν παίζει Ευρώπη, άρα δεν μπορεί να διαφημίσει την πραμάτειά του στους ξένους σκάουτς.

Η (χαμηλή) ρήτρα του 1,5 εκατομμυρίου του Χατζηγιοβάννη, ενός από τους πιο ταλαντούχους παίκτες του ρόστερ φάνηκε «αλμυρή» στους Τούρκους και δεν την έδωσαν ποτέ, οπότε καταλαβαίνει κανείς πόσο έχει μειωθεί η εμπορική αξία της ομάδας και των παικτών.

Όλο αυτό προκαλεί ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα στην ομάδα, που δυσκολεύεται να πουλήσει αυτούς που δεν χρειάζεται ή να βρει κάποιον να τους πάρει ως ελεύθερους, όπως έγινε με τον Σανκαρέ. Τουλάχιστον όμως, σταμάτησε να τους πληρώνει για να φύγουν – κάτι είναι κι αυτό.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ναι μεν θα γίνουν κινήσεις, αλλά πολύ συγκεκριμένες ποιοτικά και λιγοστές – αυτό λέει η λογική. Θα έρθει εξτρέμ σίγουρα κι αν φύγει ο Αϊτόρ ή ο Σαβιέρ ή και οι δυο, θα αποκτηθεί κι άλλος ή άλλοι.

Θα έρθει επιθετικός αν πουληθεί ο Καρλίτος ή ο Μακέντα. Έτσι πάει το πράγμα και έτσι πρέπει να πάει, από τη στιγμή που καλώς ή κακώς το ρόστερ είναι γεμάτο με παίκτες που έχουν συμβόλαια.

Και σε τελική ανάλυση, ας αφήσουμε τον Γιοβάνοβιτς να τους αξιολογήσει, να δουλέψει μαζί τους, να τους περάσει τη φιλοσοφία του και να δούμε μήπως φέτος έχουμε κάποια ευχάριστη έκπληξη – ή και περισσότερες.