Δυο εβδομάδες που θα καθορίσουν σχεδόν τα πάντα

Δεν υπάρχει κανείς – οπαδός, φίλαθλος, δημοσιογράφος – που να μην λαχταρά μεταγραφές, ειδικά στην καλοκαιρινή περίοδο. Ο οπαδός και ο φίλαθλος για να δει κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, ο δημοσιογράφος για να έχει καινούργια πράγματα να γράφει και να αναλύει. Σε όλες τις ομάδες ισχύει αυτό – περισσότερο σε αυτές που δεν κατάφεραν να πιάσουν τους στόχους τους την προηγούμενη χρονιά, που έχουν πολύ λαό, απαιτήσεις, βαριά φανέλα, ιστορία, που κουβαλάνε απογοητεύσεις και γκρίνια και όλο αυτό πρέπει κάπου να σταματήσει.

Ο Παναθηναϊκός σαφώς και είναι μια τέτοια περίπτωση – από τις μεγάλες ελληνικές ομάδες, είναι η πιο «πληγωμένη» και παράλληλα αυτή που έχει τραυματίσει περισσότερο τη σχέση με τον κόσμο της, Η μικρή προσέλευση κόσμου στο πρόσφατο φιλικό με τον ΑΠΟΕΛ ήταν ενδεικτική για κάτι που όλοι γνωρίζουμε: ότι οι φίλοι του Παναθηναϊκού κουράστηκαν, ξενέρωσαν, απογοητεύτηκαν και έστρεψαν την πλάτη τους στην ομάδα με όσα είδαν και κυρίως με όσα δεν είδαν τα τελευταία χρόνια. Και όσο «εύκολο» είναι να «διώξεις τον κόσμο σου», τόσο δύσκολο είναι να τον κάνεις να γυρίσει πίσω.

Το είχε κάνει αυτό ο Παναθηναϊκός, τον είχε φέρει τον κόσμο του πίσω, με ενθουσιασμό μάλιστα και κέφι, εκείνη την πρώτη χρονιά του Δώνη και του Νταμπίζα, με τα πιτσιρίκια και την απαγόρευση μεταγραφών, με το 6 στα 6 στο ξεκίνημα που έσβησε γρήγορα την αφαίρεση βαθμών, με τη μπάλα που έπαιξε η ομάδα και την προσπάθεια που κατέβαλε να «τρυπήσει το ταβάνι της». Αλλά η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, το ένα λάθος διαδέχθηκε το άλλο, ο Δώνης έφυγε, ο Πογιάτος ήρθε και έφυγε, η συνέχεια είχε Μπόλονι, νοικοκύρεμα αλλά και αντι-ποδόσφαιρο και εντέλει μια τρύπα στο νερό: ο Παναθηναϊκός έμεινε εκτός Ευρώπης τη χρονιά που είχε λήξει η τιμωρία του και είχε το δικαίωμα να βγει Ευρώπη και η ευκαιρία για ένα restart από άλλη αφετηρία χάθηκε.

Η φετινή σεζόν έχει τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον πάγκο, έχει λίγα λόγια και πολλή δουλειά, αλλά παράλληλα έχει ένα αυξημένο μπάτζετ αλλά λίγες μεταγραφές, παρότι η ομάδα όχι απλά «φωνάζει» αλλά «ουρλιάζει» ότι χρειάζεται ποιοτικές ενισχύσεις. Πόσες και πού; Αυτό το γνωρίζει και το ορίζει ο προπονητής, που έχει και τα κλειδιά των μεταγραφών και έχει προσθέσει στο ρόστερ τον Κώτσιρα, τον Πέρεθ και τον Σάρλια. Προφανώς εκκρεμούν ακόμα διάφορες κινήσεις, κεντρικού χαφ και εξτρέμ σίγουρα, μόνο που ο Αύγουστος τελειώνει και παίκτες δεν έρχονται.

Τι θέλουν, συζητάνε και γράφουν όλοι; Για «παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά». Και με δεδομένο ότι η ομάδα και θέλει και μπορεί να δώσει το κάτι παραπάνω φέτος σε συμβόλαια, θεωρούν ότι είναι κάπως εύκολο να πάρεις τέτοιου είδους παίκτες, game-changers, ηγέτες, πρωταγωνιστές σε ξένα πρωταθλήματα που θα έρθουν εδώ και θα διαπρέψουν. Μόνο που δεν είναι. Διότι τα χρήματα όντως είναι σημαντικά αλλά δεν αρκούν – χρειάζεται να προσφέρει η ομάδα και κίνητρο στους παίκτες που θα «πλευρίσει».

Και η απουσία Ευρώπης, μαζί με την απουσία τίτλων τα τελευταία χρόνια, τις πολλές αλλαγές προπονητών και τεχνικών διευθυντών, τη γκρίνια και την απογοήτευση που πλανάται στην ατμόσφαιρα, δεν είναι συνθήκες τέτοιες που θα δελεάσουν ένα «παίκτη που θα κάνει τη διαφορά» να έρθει προς τα μέρη μας. Ενδεχομένως να επιλέξει ένα καλύτερο πρωτάθλημα με λίγο λιγότερα χρήματα αν το μενού περιλαμβάνει και Ευρώπη, παρά την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό σε αυτή τη φάση.

Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του Γιοβάνοβιτς θεωρώ, που ψάχνει εξονυχιστικά όλες τις διαθέσιμες περιπτώσεις, ώστε να ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες να την «πατήσει» και αυτός και η ομάδα και να ψωνίσει έναν παίκτη που σε έναν χρόνο θα ψάχνει τρόπο να τον ξεφορτωθεί.

Οι δυο τελευταίες εβδομάδες του Αυγούστου, θα καθορίσουν εν πολλοίς την προοπτική της ομάδας αλλά και την ψυχολογία του κόσμου: μπορεί να βρει, να «ψήσει» και να φέρει ο Παναθηναϊκός τους παίκτες που πραγματικά θα φανούν χρήσιμοι και λειτουργικοί στις διαταγές του Γιοβάνοβιτς; Που θα είναι αισθητά καλύτεροι απ’ αυτούς που θα αντικαταστήσουν;

Που θα μπορέσουν, μετά τη διακοπή του Σεπτεμβρίου, να μπουν και να προσφέρουν διαφορετικά πράγματα στο ποδόσφαιρο που ευαγγελίζεται ο προπονητής; Αν η απάντηση είναι «ναι», τότε η χρονιά θα έχει πραγματικά ενδιαφέρον για τους φίλους της ομάδας. Αλλά αν η απάντηση είναι «όχι» ή είναι «άστο να το δούμε το Δεκέμβρη», τότε ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι θα επακολουθήσει στην πρώτη «στραβή»...