Ο άσος είναι το μεγαλύτερο «χαρτί»
Αν τα κομμάτια δεν τα βάλεις με τη σωστή σειρά, το παζλ δεν «βγαίνει».
Εσύ που λαχταράς Χεζόνια, που βγαίνεις κάθε μέρα στα social και φωνάζεις «ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΟΝ ΠΑΙΧΤΑΡΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!», που ξυπνάς και κοιμάσαι με αυτό το νταλκά, θα ήθελες να υπογράψει ο Μάριο αλλά να πορευτείς ξανά με κανέναν «άσο» τύπου Μακ ή Σάικς; Προφανώς όχι. Οπότε ας κάνουμε λίγο υπομονή να μπουν τα κομμάτια στο παζλ με τη σειρά που πρέπει – διαφορετικά δεν συμπληρώνεται το ταμπλό.
Κι εγώ τον θέλω τον Χεζόνια στα πράσινα. Και όλος ο κόσμος και η διοίκηση και οι συμπαίκτες του. Και οι χορηγοί της ομάδας κι αυτοί που περιμένουν να υπογράψει ώστε να έρθουν να βάλουν τη χορηγία τους. Και οι μπασκέτες του ΟΑΚΑ τον θέλουν τον τρελο-Μάριο, που σε κάθε ευκαιρία δηλώνει πόσο πολύ θέλει να μείνει. Και την απέδειξε την αγάπη και την τρέλα του με την απόφασή του να έρθει, με τον τρόπο που τα έδωσε όλα σε κάθε ματς, με το πάθος του. Και θέλει όσο τίποτε άλλο να παίξει επιτέλους μπροστά στον κόσμο της ομάδας, όπως ακριβώς και ο κόσμος της ομάδας θέλει να τον δει στο γήπεδο, να τον χειροκροτήσει, να τον αποθεώσει, να τραγουδήσει συνθήματα με το όνομά του.
Μόνο που τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα: όσα τα έσοδα, τόσα και τα έξοδα. Και η ομάδα, πρέπει να υπολογίσει τα έσοδά της, ώστε στη συνέχεια να πάρει τους παίκτες που πραγματικά χρειάζεται. Κράτησε Παπαπέτρου και Νέντοβιτς, πήρε Οκάρο Ουάιτ για βασικό «τεσσάρι» εφόσον αποχώρησε ο Μήτογλου, παίρνει παίκτες ώστε να φτιαχτεί ένα ισορροπημένο και βαθύ ρόστερ αλλά αυτό που μένει, είναι ίσως και το πιο σημαντικό. Είναι αυτό που αποδείχθηκε το πιο ψηλό εμπόδιο πέρυσι, το κομμάτι που δεν μπήκε ποτέ στο παζλ. Είναι ο «άσος» που θα μπορεί να γυρίσει το διακόπτη και να βγάλει στο παρκέ όλες τις αρετές της ομάδας.
Πέρυσι ο Παναθηναϊκός άλλαξε τρεις αμερικανούς πλέι-μέικερς και πήρε και έναν τέταρτο (Μπρέι) αλλά τελικά «άσο» δεν είχε. Πολύ απλά διότι κάποιοι αποδείχθηκαν περισσότερο «δυάρια» και λιγότερο «άσοι», υπήρξαν τραυματισμοί και δυσκολία άμεσης προσαρμογής στα «θέλω» της ομάδας. Οπότε κατέληξε ο Παναθηναϊκός άλλοτε να ζητάει από το Σαντ-Ρος να παριστάνει τον οργανωτή, άλλοτε από τον Μποχωρίδη και άλλοτε από το Νέντοβιτς.
Και κάπως έτσι υπέφερε όποτε τον πίεζε ο αντίπαλος προπονητής, έχανε συχνά τη μπάλα, δεν είχε δημιουργία, έκανε πολλά λάθη και όλη αυτή η κατάσταση έφερνε εκνευρισμό και αποδιοργάνωση στο παιχνίδι. Κι όταν παθαίνεις black-out σχεδόν σε κάθε ευρωπαϊκό παιχνίδι για 3-4 λεπτά, συνήθως χάνεις και το παιχνίδι – δεν επιστρέφεις εύκολα από το -15 και το -20.
Φέτος, η διοίκηση μαζί με τον καινούργιο προπονητή, το «έχουν πάρει αλλιώς»: θα το ψάξουν όσο καλύτερα γίνεται το θέμα του «άσου», ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες να την «πατήσει» πάλι η ομάδα και να μείνει χωρίς τον παίκτη που θα μπορεί να την κουμαντάρει σωστά. Αν αυτό σημαίνει ότι θα περιμένουμε αρκετό χρόνο ακόμα, δεν το γνωρίζω. Όπως δεν γνωρίζω τι είδους οικονομική υπέρβαση είναι διατεθειμένη να κάνει η ομάδα για τον παίκτη που θέλει.
Αυτό που καταλαβαίνω πάντως, είναι πως μόνο όταν κλείσει αυτός ο παίκτης, θα μπορέσει η διοίκηση να ασχοληθεί ουσιαστικά και σοβαρά με το θέμα που μας «καίει» όλους μας και είναι ο Χεζόνια. Διότι τότε θα ξέρουν πόσα χρήματα υπάρχουν, ώστε να δουν αν φτάνουν για τη ρήτρα στη Μπαρτσελόνα και το συμβόλαιο του Κροάτη ή αν μπορούν να βρεθούν από χορηγίες ή «καλούς φίλους» της ομάδας.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.