Τώρα η Εθνική θα μετρήσει τους φίλους της

Η Εθνική μπάσκετ πάλεψε, προσπάθησε, τρύπησε το ταβάνι της, έφτασε στον «τελικό» αλλά έχασε από μια καλύτερη ομάδα, την Τσεχία. Μια ομάδα πιο ομοιογενή, καλά δουλεμένη, με έναν κορμό παικτών που είναι χρόνια μαζί, καλά διαβασμένη απέναντι στα ατού της Ελλάδας. Μπράβο στους Τσέχους που επίσης έκαναν μια μεγάλη υπέρβαση αποκλείοντας το γκράντε φαβορί Καναδά, διότι είναι μια ομάδα με μπασκετικές αρχές και πολύ ξεκάθαρη δομή.

Και μπράβο και στην Ελλάδα, που πήγε στον Καναδά «ξεγραμμένη» από τους περισσότερους, με απουσίες όχι απλά σημαντικές αλλά κομβικές και με πολλούς παίκτες χωρίς μεγάλες παραστάσεις και έδωσε μια υπέροχη μάχη. Ο Ρογκαβόπουλος, ο Χρυσικόπουλος, ο Καββαδάς, ο Κατσίβελης, ο Γιαννόπουλος, ο Κασελάκης, ο Λαρεντζάκης, είναι παίκτες ταλαντούχοι, αθλητικοί, φιλότιμοι αλλά ελάχιστοι έχουν πάρει έστω και μια μυρωδιά Ευρωλίγκας. Μακάρι να είναι υγιείς, να συνεχίσουν να δουλεύουν και κυρίως να είναι πάντα πρόθυμοι να μαθαίνουν, να παρατάνε τις διακοπές τους και να τρέχουν σε κάθε κάλεσμα της Εθνικής, είτε προορίζονται για βασικοί σε κάποιο «παράθυρο», είτε για 11οι ή 12οι παίκτες στο rotation.

Ο μεγάλος δάσκαλος Ρικ Πιτίνο, έστυψε τους παίκτες του για να βγάλει και την τελευταία σταγόνα χυμού, μπας και γεμίσει το ποτήρι της πρόκρισης. Δεν τα κατάφερε, αλλά το ποτήρι είναι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Χωρίς Γιάννη Αντετοκούνμπο και χωρίς Θανάση αλλά και χωρίς Ντόρσεϊ και Παπανικολάου αρχής εξαρχής, έχασε πριν ακόμα το «Ακρόπολις» Παπαπέτρου, Σπανούλη και Πρίντζεζη. Σύνολο 7 παίκτες, όλοι τους – λογικά – θα ήταν στη 12άδα. Αλλά αντί να βάλει το κεφάλι κάτω, να επικαλεστεί τις απουσίες, να τα ρίξει στην ατυχία και την άδικη τη μοίρα, δούλεψε με όσους είχε στη διάθεσή του, παρουσιάζοντας ένα μπάσκετ «κολλεγιακού τύπου», με πολύ τρέξιμο, γρήγορες επιθέσεις, πολλές αλλαγές, έμφαση στην αθλητικότητα και φυσικά λατρεία στα deflections. Κόντραρε τον Καναδά, νίκησε εύκολα την Κίνα, έκανε τη μεγάλη επιστροφή και εντέλει τη μεγάλη νίκη κόντρα στην Τουρκία αλλά δεν κατάφερε να κάνει δεύτερη επική επιστροφή και νίκη κόντρα στην Τσεχία.

Η Εθνική μας είχε ενδιαφέρον στο προ-Ολυμπιακό. Με όλα της τα κουσούρια, τις ελλείψεις και την απειρία, δοκίμασε πράγματα «έξω από το κουτί». Όχι εμμονή με το πικ-εν-ρολ, όχι επιθέσεις των 20+ δευτερολέπτων, όχι παίκτες σε «κουτάκια» που έπρεπε να κάνουν αποκλειστικά και μόνο ό,τι όριζε το σύστημα. Αλλά σουτ ακόμα και στα 5 ή 7’’ αν υπήρχαν καλές προϋποθέσεις, τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο, δικαίωμα στην πρωτοβουλία σε όλους. Στον τελικό οι Τσέχοι έκλεισαν καλά Καλάθη και Σλούκα και βραχυκύκλωσαν την Εθνική, ο Λαρεντζάκης δεν μπορούσε να κάνει και πάλι θαύματα, κλασικούς σουτέρ δεν έχουμε ούτως ή άλλως για να τραβήξουν το κάρο από τη λάσπη και κάπως έτσι ήρθε η ήττα. Αλλά είναι επίσης η κατάλληλη στιγμή, για όποιον αναλάβει το τιμόνι της Εθνικής στο μέλλον, να «παντρέψει» μερικά πράγματα από τη φιλοσοφία του Πιτίνο με το «ευαγγέλιο» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, παίρνοντας τα καλύτερα στοιχεία από τις δυο «σχολές» και να τα «κουμπώσει» πάνω στους παίκτες της Εθνικής. Για να αναδείξει τα προτερήματα και να κουκουλώσει τα μειονεκτήματά τους.

Τώρα, είναι η στιγμή που η Εθνική θα μετρήσει πόσους φίλους έχει. Όχι τους πανηγυρτζήδες, που τη θυμούνται μόνο μετά από επιτυχίες και τρέχουν στα αεροδρόμια για να βγουν καμιά φωτογραφία, αλλά φίλους πραγματικούς. Αυτούς που την αγαπούν και τη σέβονται όχι μόνο για τη νίκη, αλλά και για τη προσπάθεια. Αυτούς που την κρίνουν δίκαια, που δεν της γυρνούν την πλάτη στα «δύσκολα» και δεν απαξιώνουν τους παίκτες που την «υπηρετούν» με προθυμία, αν τύχει και δεν παίζουν σε ομάδες Ευρωλίγκας. Διότι του χρόνου έχουμε Ευρωμπάσκετ και είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να κεφαλοποιήσουμε όλα αυτά τα ωραία πράγματα που είδαμε στον Καναδά αυτές τις μέρες.