Ο Παναθηναϊκός πρέπει να γίνει… Ιταλία!

Καλή χρυσή η Αγγλία, καλή χρυσή η προτίμηση του καθενός, αλλά η ομάδα που μέχρι τώρα κερδίζει δικαίως το χειροκρότημα στο Euro 2020, είναι η Ιταλία! Η Σκουάντρα Ατζούρα βγάζει αυτό το ευχάριστο συναίσθημα γύρω απ’ το ποδόσφαιρο, κάτι που ποτέ δε θα πίστευε κανείς για την Ιταλία! Κι όμως, γίνεται και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.

Οι γείτονες δεν έχουν τα μεγάλα αστέρια, τις βεντέτες αν προτιμάτε επειδή παικταράδες διαθέτουν. Τι έχει να ζηλέψει ο Ινσίνιε από τα… φημισμένα εξτρέμ του πλανήτη; Τι έχει να ζηλέψει ο Ιμόμπιλε από άλλους φορ; Ποια ομάδα έχει πολύ καλύτερη μεσαία γραμμή, από αυτή που μπορούν να φτιάξουν Ζορζίνιο, Λοκατέλι, Μπαρέλα, Βεράτι; Κυρίως όμως, είναι μια ομάδα που το χαίρεται! Το διασκεδάζει. Το γουστάρει αυτό που κάνει.

Όχι, δεν είναι οι καλύτεροι σε ποιοτικό επίπεδο οι Ιταλοί. Οι Γάλλοι ή η Γερμανοί ήταν κάποια επίπεδα πιο πάνω σαφώς. Αλλά είναι… σπίτια τους. Οι Βέλγοι ακόμη-ακόμη, καλύτεροι σε ατομικό επίπεδο. Έφυγαν κι αυτοί. Γιατί στην προκειμένη περίπτωση νίκησε η ομάδα. Όχι το άτομο. Όχι η μία ηγετική και ποιοτική φυσιογνωμία, που όμως δεν ακολουθείται από τους συμπαίκτες.

Η Ιταλία σε μεγάλο βαθμό δείχνει το δρόμο για την επόμενη μέρα στο ποδόσφαιρο. Για το πώς πρέπει να πορεύονται όσοι δεν έχουν τους καλύτερους ποιοτικά παίκτες. Όσοι δεν είναι οι πιο γρήγοροι. Δεν είναι οι πιο δυνατοί. Δεν είναι οι πιο ψηλοί. Αλλά ως ομάδα, ως σύνολο, ως διάθεση και ψυχοσύνθεση να πετύχουν τον κοινό σκοπό, γίνονται σχεδόν άτρωτοι! Και το λέμε τώρα που ακόμη δεν έχουν παιχτεί τα ημιτελικά!

Όλο αυτό το… πακέτο, «δένεται» εξαιρετικά από το κλίμα που έχει φτιάξει ο προπονητής. Την καθημερινότητα, τις σχέσεις μεταξύ των παικτών. Όλοι ως κρίκοι της ίδιας αλυσίδας, που τους ενδιαφέρει να είναι όσο πιο ισχυροί γίνεται για να είναι ισχυρή η αλυσίδα! Με απλά λόγια, η ίδια η «ζωή» της ομάδας, αναγκάζει τον κάθε ποδοσφαιριστή να δίνει το 100%. Κι όταν παίρνεις απ’ όλους το απόλυτο, τότε θα πετύχεις. Γιατί 11 παίκτες του 7,5 είναι προτιμότεροι απ’ το να έχεις δύο του 9, τρεις του 8, πέντε του 7 και έναν του 5, που όμως θα παίζουν ανάλογα τα κέφια τους μωρέ.

Και φυσικά αυτό που όλοι φωνάζουν διαχρονικά πως απαιτείται στο ποδόσφαιρο, έχει επιτευχθεί στον υπέρτατο βαθμό. Αυτό το κράμα εμπειρίας-νιάτων. Παίκτες όπως ο Κιελίνι, ο Μπονούτσι, ο Ινσίνιε, ο Ιμόμπιλε που έχουν τα χρόνια καριέρας στην… πλάτη τους, φτιάχνουν εξαιρετικό… γλυκό με τους πιτσιρικάδες ηλικιακά που είναι ο Ντοναρούμα, ο Μπαρέλα, ο Λοκατέλι, ο Κιέζα κτλ. Ναι, έχουν εμπειρία και οι μικροί, αλλά δεν παύουν να είναι νέοι! Οπότε θέλουν τους… οδηγούς τους στο χορτάρι.

Η Ιταλία λοιπόν, έχει κατορθώσει με αυτά τα «όπλα» να έχει γίνει ίσως μία απ’ τις καλύτερες Ιταλίες σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, όλων των εποχών! Μπορεί να μην πάρει τίποτα, μπορεί να τελειώσει άσχημα απ’ τη διοργάνωση. Όμως η πορεία της δείχνει τις βάσεις που έχει ως ομάδα. Δείχνει πως ξέρει τις αδυναμίες της πρώτα και πάνω απ’ όλα κι αυτές ακριβώς σέβεται.

Εύκολα να τα διακρίνεις όλα αυτά (συν άλλα τόσα) όμως δύσκολο να τα πετύχεις. Ξέρετε τι μας έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που παρακολουθούμε την Ιταλία; Ο Παναθηναϊκός. Καμία σύνδεση θα πείτε, σύλλογος με Εθνική ομάδα, άλλο επίπεδο κτλ. Σαφώς κι έτσι είναι. Όμως ο τρόπος που δημιουργήθηκε αυτή η Ιταλία (η οποία δεν είναι τωρινό φαινόμενο τερμάτισε αήττητη στα προκριματικά θυμίζουμε και «χτίστηκε» μετά την αποτυχία πρόκρισης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018) είναι ένας… μπούσουλας για τον Παναθηναϊκό!

Γιατί και οι «πράσινοι» ξέρουν πως δεν μπορούν να έχουν το καλύτερο ρόστερ στην Ελλάδα, ξέρουν πως δεν θα έχουν τους πιο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, γνωρίζουν πως δε θα είναι φαβορί, αλλά συγχρόνως έχουν να σεβαστούν και να ακολουθήσουν την ιστορία μιας φανέλας που ζυγίζει… τόνους! Μια μικρογραφία της Ιταλίας πρέπει να γίνουν οι «πράσινοι». Και τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν!