Η ώρα του αρχηγού

Ξεχάστε το επικοινωνιακό κομμάτι και τα «αν μπορεί η ομάδα να κρατήσει τους παίκτες που θέλει». Αυτά τελείωσαν, όταν τελείωσαν και τα μπάτζετ των 20 και 25 εκατομμυρίων – το θέμα εδώ, είναι καθαρά αγωνιστικό: ο Παναθηναϊκός, θέλει πολύ να παραμείνει ο Ιωάννης Παπαπέτρου και ο καινούργιος προπονητής, ο Δημήτρης Πρίφτης, θέλει πολύ να ξεκινήσει το χτίσιμο της ομάδας από τον αρχηγό.

Δεν έχει να κάνει προφανώς αυτό το θέμα με την απώλεια του Μήτογλου: η ομάδα ήθελε να κρατήσει και τον έναν και τον άλλον, διατηρώντας στο ρόστερ όλους τους καλούς Έλληνες παίκτες. Ούτε η ανάγκη παραμονής του Παπαπέτρου γίνεται μεγαλύτερη επειδή αποχώρησε ι Μήτογλου: ο Ιωάννης είναι παίκτης κομβικής σημασίας για την επόμενη ημέρα, όσοι κι αν έρθουν και όσοι κι αν φύγουν. Το απέδειξε ιδιαίτερα τη φετινή χρονιά με το παιχνίδι του, τα αγωνιστικά του επιτεύγματα, τον τρόπο που εμψύχψνε τους συμπαίκτες του, το ότι βγήκε μπροστά και δεν «κρύφτηκε» όταν η μπάλα έκανε τζιζ. Για μένα, το απέδειξε ακόμα περισσότερο στα παιχνίδια που δεν του πήγαν επιθετικά, που τα σουτ δεν έμπαιναν – ακόμα και τότε ο Ιωάννης έκανε όλα αυτά που έπρεπε στην άμυνα, στα ριμπάουντ, στο κατέβασμα της μπάλας, στη δημιουργία. Όπως «οφείλει» να κάνει ένας αρχηγός, που δεν βάζει τα χέρια στη μέση, ούτε ζητάει αλλαγή επειδή δεν του βγήκαν τρία αμαρκάριστα σουτ.

Σε μια χρονιά όπου ήρθε το νταμπλ στην Ελλάδα αλλά ο Παναθηναϊκός κατέγραψε ιστορικό χαμηλό στην Ευρωλίγκα, θα ήταν εύκολο πολλοί και διάφοροι να παρατήσουν κάθε προσπάθεια, να τους «πάρει από κάτω», να κοιτάξουν το μέλλον τους και το επόμενο συμβόλαιό τους, να μη ρισκάρουν κάποιον τραυματισμό. Δεν υπήρχε άλλωστε και κόσμος στο γήπεδο να «πιέσει», να χειροκροτήσει ή να γιουχάρει, ώστε οι παίκτες να έχουν ένα παραπάνω κίνητρο. Προς τιμήν του, ακόμα και σε μια τόσο δύσκολη ευρωπαϊκή χρονιά, ο αρχηγός ήταν εκεί. Και με την προσπάθειά του στην Ευρωλίγκα και με όσα έκανε σε πρωτάθλημα και κύπελλο, ώστε τουλάχιστον να κλείσει η χρονιά όσο πιο «γλυκά» γινόταν για την ομάδα και τον κόσμο της. Απόδειξη, ότι έπαιξε σε ένα σημαντικό κομμάτι της χρονιάς με πρόβλημα τραυματισμού, το ίδιο πρόβλημα που δεν του επέτρεψε να είναι παρών στο προ-Ολυμπιακό. Δεν συναντάς συχνά τέτοια στάση από παίκτη στην εποχή του «απόλυτου επαγγελματισμού» που ζούμε, ούτε ο Ιωάννης είναι γέννημα – θρέμμα του Παναθηναϊκού, ώστε να αισθάνεται μια επιπλέον «υποχρέωση».

Δεν γνωρίζω αν θα μείνει ή θα φύγει ο Παπαπέτρου, καταλαβαίνω ωστόσο ότι έχει ή θα έχει προτάσεις από καλές ομάδες της Ευρωλίγκας. Και είναι απόλυτα λογικό με αυτά που έκανε φέτος και με αυτά που γενικά μπορεί να κάνει σε μια ομάδα υψηλού επιπέδου. Καταλαβαίνω επίσης ότι το οικονομικό δεν είναι το μοναδικό πράγμα που έχει στο μυαλό του: θα ήθελε να γνωρίζει πώς θα φτιαχτεί η ομάδα της επόμενης χρονιάς, πού ακριβώς έχει τοποθετηθεί ο πήχης και τι βλέψεις υπάρχουν. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Μήτογλου «δεν ψήθηκε» απ’ όσα του είπαν απ’ ομάδα, παρά το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός «μάτσαρε» την προσφορά της Αρμάνι Μιλάνο. Ίσως βέβαια και να βιάστηκε κάπως ο Ντίνος, αφού έφυγε πριν καν προλάβει να αναλάβει ο Πρίφτης, πριν γίνει έστω η πρώτη μεταγραφική κίνηση, ώστε να έχει μια εικόνα για το πού πάει το πράγμα.

Ο Παπαπέτρου μοιάζει πιο υπομονετικός – δεν έχει κανένα λόγο να βιαστεί ή να αγχωθεί, καθώς ακόμα δεν έχει φύγει ο Ιούνιος. Αν ο Παναθηναϊκός μπορέσει να μοιραστεί μαζί του ένα πλάνο ρεαλιστικό και ταυτόχρονα ελκυστικό, για μια ομάδα πολύ καλύτερη από την περσινή, με μεγαλύτερη δυναμική και δυνατότητες για μια θέση στην οκτάδα, φαντάζομαι ότι θα το σκεφτεί θετικά σε ό,τι έχει να κάνει με την παραμονή του. Κι αν συμβεί αυτό, τότε ο Δημήτρης Πρίφτης θα μπορέσει να ξεκινήσει το σχεδιασμό του γνωρίζοντας ότι μπορεί να βασιστεί στον αρχηγό, σε έναν παίκτη που μπορεί να του κάνει ένα σωρό δουλειές σε άμυνα και επίθεση, να εμπνεύσει και να παρακινήσει τους συμπαίκτες του, Έλληνες και ξένους και κυρίως να τους δείξει πως όταν φοράς μια τόσο μεγάλη, βαριά και ένδοξη φανέλα, οφείλεις να δίνεις σε κάθε αγώνα το 101%.