Φτιάχνοντας τους επόμενους «Μήτογλου»

Ο Ντίνος Μήτογλου αφήνει τον Παναθηναϊκό και συνεχίζει την καριέρα του στο Μιλάνο. Είναι μια απόλυτα σεβαστή επαγγελματική επιλογή για έναν παίκτη που πρόσφερε πολλά στον Παναθηναϊκό αλλά πήρε και πολλά – έτσι πρέπει να είναι οι «αθλητικές σχέσεις», να δίνεις και να παίρνεις, να φτιάχνεις το όνομά σου μέσα από την προσφορά σου στην ομάδα.

Και το γεγονός ότι ο Ντίνος ανέβασε το κασέ του και τράβηξε το ενδιαφέρον αρκετών καλών ομάδων της Ευρωλίγκας, παρά το γεγονός ότι έπαιξε τα τελευταία χρόνια σε έναν Παναθηναϊκό που δεν είναι πρωταγωνιστής, που δεν πάει final-four και τερμάτισε 16ος τη χρονιά που τελείωσε, δείχνει και τη δυναμική της ομάδας: ακόμα και στα «κάτω της», έχει τη δυναμική να τραβάει τα βλέμματα πάνω στους καλούς της παίκτες.

Καλή επιτυχία στο παλικάρι και να έχει την υγεία του για να παίξει το μπάσκετ που μπορεί. Και μακάρι όταν γυρίσει σαν αντίπαλος, να έχει επιτέλους κόσμο το ΟΑΚΑ για να εισπράξει το χειροκρότημα που του αξίζει.

Η στιγμή που ο Παναθηναϊκός αποχαιρετά τον Μήτογλου, είναι ταυτόχρονα η στιγμή που κοιτάζει μπροστά, που κανονίζει την πορεία του για την επόμενη μέρα, που πρέπει να δει τι θα κάνει στο «τεσσαροπεντάρι», ποιον ξένο θα πάρει αλλά και πώς θα αξιοποιήσει με τον σωστό τρόπο τον Ματζούκα ή τον Χουγκάζ ή όποιον παίκτη επιλέξει ο προπονητής με τη διοίκηση.

Διότι ο οργανισμός του Παναθηναϊκού είναι αυτός που μπορεί να πάρει έναν καλό παίκτη, να δουλέψει πάνω του, να τον «χτίσει», να τον προπονήσει σωστά και να τον εντάξει στη φιλοσοφία της μεγάλης ομάδας. Αυτό είναι ένα από τα «χαρίσματα» του Παναθηναϊκού, να παίρνει ακατέργαστα διαμάντια ή απλά καλούς παίκτες και να τους μετατρέπει σε θησαυρούς για ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ.

Αυτό έκανε με το Διαμαντίδη και τον Σπανούλη, τον Φώτση και τον Τσαρτσαρή και τόσους άλλους, που γιγαντώθηκαν μέσα απ’ αυτή την ομάδα και έγραψαν ο καθένας τη δική του ιστορία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Και αυτό φιλοδοξεί να κάνει με τον Παπαγιάννη, με τον Παπαπέτρου (αν τελικά παραμείνει) και με τους «μικρούς» που έρχονται από πίσω και γνωρίζουν πόσο ζυγίζει η φανέλα που φοράνε.

Διότι είναι δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός θα επιστρέψει εκεί που του αρμόζει να βρίσκεται. Είναι περίπου νομοτελειακό. Με δουλειά, με επιμονή, με προγραμματισμό, με παθήματα που έγιναν μαθήματα, με λάθη που δεν θα επαναληφθούν. Όλοι στην ομάδα προσπαθούν, κάνουν σωστά και λάθη, όπως όλοι οι άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά.

Και η περσινή χρονιά, έφερε τη χαρά του νταμπλ στην Ελλάδα αλλά έφερε και στενοχώρια για την ευρωπαϊκή εικόνα – το βασικό όμως είναι ότι τα λάθη που έγιναν έχουν εντοπιστεί και η διοικητική ομάδα θα φροντίσει να μην τα επαναλάβει.

Η έκφραση «το μοναστήρι να είναι καλά», δεν είναι υποτιμητική για τους παίκτες που έρχονται και φεύγουν, αλλά αντιπροσωπευτική για το μέγεθος μιας ομάδας σαν τον Παναθηναϊκό.

Που «φτιάχνει» παίκτες, που δουλεύει μπασκετικά projects και πάει παρακάτω, στους επόμενους, ξανά και ξανά, διότι έτσι είναι το μπάσκετ: προχωρά συνέχεια παρακάτω, σαν την ίδια τη ζωή, χωρίς να μένει κολλημένη στο «χθες» και στις δάφνες του παρελθόντος, αλλά κοιτάζοντας πώς θα ξαναφτάσει στα «ψηλά πατώματα» και πώς θα καταφέρει να μείνει εκεί.