Η απαρχή αυτού που είσαι!

Η ιστορία του καθενός, είναι η ταυτότητά του. Είναι το dna του. Τον κάνει αυτό που είναι. Τον «πλάθει», τον δημιουργεί. Ο Παναθηναϊκός ιδρύθηκε το 1908. Πήρε τις βάσεις και τις αξίες του απ’ τον ιδρυτή του. Όμως η πορεία του ήταν αυτή που διαμόρφωσε το… χαρακτήρα του.

Είναι πολλές οι μέρες που μπορούν να… σταμπαριστούν ως σημαντικές για τους «πράσινους». Αλλά η πρώτη απ’ όλες, πάντα θα είναι η 2η μέρα του Ιουνίου. Γιατί το 1971 συμμετείχε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Η μέρα του Γουέμπλεϊ.

Δε θα σας πούμε τα σωστά αλλά συνηθισμένα, πως ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία σε συλλογικό επίπεδο στο ποδόσφαιρο της χώρας μας, πως δύσκολα θα αγγίξει κάποιος κάτι ανάλογο. Αυτά είναι δεδομένα και ξεκάθαρα. Επιβάλλεται, όμως, να θυμόμαστε κάτι ακόμη. Πως εκείνη η μέρα δεν ήταν απλά ένα σημείο αναφοράς ως μεμονωμένη επιτυχία. Ήταν η απαρχή του ποιος είσαι. Ήταν το δικό σου… dna.

Διαχρονικά οι «πράσινοι» διαφέρουν επειδή από τότε κατάλαβαν τι έχει νόημα. Τι έχει σημασία. Με ποιους πρέπει να συναγωνίζεσαι κι ας είσαι εσύ κερδισμένος μία κι αυτοί δέκα. Αυτό πέρασε στο σύλλογο και δεν έφυγε ποτέ, ακόμη και τα τελευταία χρόνια που η επιτυχία είναι άγνωστη λέξη. Να το θέσουμε απλά: Αν ρωτήσετε έναν οπαδό του Παναθηναϊκού να σας πει πόσους τίτλους έχει η ομάδα του, ίσως να μην θυμηθεί τα νούμερα. Αντίστοιχα υποστηρικτές άλλων κλαμπ θα θυμούνται μέχρι και τα… Βαλκανικά Κύπελλα ή τα Κύπελλα Πάσχα που έχουν κατακτήσει.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως οι υποστηρικτές του «τριφυλλιού», ανέκαθεν έδιναν σημασία και θεωρούσαν επιτυχία άξια για να αναφέρεται, την Ευρωπαϊκή παρουσία. Εκεί που φοράς τα καλά σου, τα δείχνεις μπροστά σε όλους και όχι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο με 3-4 ακόμη που «τρώγεστε» για κάτι!

Η απαρχή του ποιος είσαι, ήταν το Γουέμπλεϊ. Μια μέρα πάντα ξεχωριστή και για εμάς που δεν υπήρχαμε το 1971. Εκεί ο Παναθηναϊκός «γεννήθηκε». Εκεί «χτίστηκε» ως λογική και αυτό δε θα αλλάξει ποτέ. Το έδειξαν τα επόμενα χρόνια, το έδειξαν ακόμη και οι αποτυχίες ή οι ήττες που χαρακτηρίστηκαν βαριές. Πάντα, όμως, η χαρά του να συμμετέχεις εκεί, με τους καλύτερους, με τους κορυφαίους, ήταν ο ορισμός του τι πρεσβεύεις. Αυτή την… αρχοντιά που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Δίχως αλαζονεία, αλλά δίχως φόβους.

Κι έχει τεράστια σημασία αυτό, διότι ο Παναθηναϊκός έχει να περηφανεύεται κάτι ακόμη. Το 1971 για παράδειγμα, έπαιξε τελικό με τον τεράστιο Άγιαξ. Ομάδα που αποτέλεσε σημείο αναφοράς στην τότε ποδοσφαιρική εποχή. Οι «πράσινοι» είχαν την τύχη να… μετρηθούν με όλες τις ομάδες που σημάδεψαν τις εποχές τους. Μετά τον Άγιαξ ήταν η Λίβερπουλ της δεκαετίας του ’80, ο Άγιαξ και πάλι της δεκαετίας του ’90, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ, η Ρεάλ Μαδρίτης των «γκαλάκτικος», η Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιο, οι «μπλαουγκράνα» του Μέσι την προηγούμενη δεκαετία.

Ίσως κάποιες φορές να… τσαλακώθηκες κιόλας. Όμως μετρήθηκες εκεί, στα ίσα, κοιτώντας το… βουνό στα μάτια! Γιατί αυτό σ’ αρέσει, γι’ αυτό φτιάχτηκες. Κι εκεί έχεις κάνει ζημιές, έχεις κάνει επιτυχίες που θα μνημονεύονται για πάντα. Ο διακόπτης άνοιξε το 1971!

Όσοι δεν είναι Παναθηναϊκοί, αυτά που αναφέρουμε δε θα τα καταλάβουν. Να σας πούμε την αλήθεια είναι δύσκολο να σας το εξηγήσουμε κιόλας, λόγω ακριβώς της διαφοράς στο dna που υπάρχει. Δεν μειώνουμε κανέναν, απλά είναι το σημείο που ο Παναθηναϊκός δεν έχει την παραμικρή σχέση με όλους τους άλλους. Επειδή δεν το καταλαβαίνουν, μάλιστα, προσπαθούν να το μειώσουν.

Με τις γνωστές μπαρούφες, με… αποδείξεις από δηλώσεις ατόμων που τους… είπε κάτι ο πρέσβης της τότε Γιουγκοσλαβίας αλλά την ίδια στιγμή αναλύουν και πως δεν υπήρξαν ποτέ βασανιστήρια στην επταετία και δεν υπήρξαν εξορίες. Η κωμωδίας της… απόδειξης, φαίνεται απ’ το γεγονός πως ασπάζονται το ένα σκέλος και τα άλλα δύο τα… πετούν.

Σκεφτείτε το απλά. Πέρα απ’ τον τελικό με τον Άγιαξ, για να φτάσει εκεί ο Παναθηναϊκός απέκλεισε την κάτοχο του Europa League ας πούμε (Κυπελλούχων τότε η Σλόβαν Μπρατισλάβας) και την Πρωταθλήτρια Αγγλίας. Σε ένα ποδόσφαιρο, μάλιστα, χωρίς ξένους, χωρίς να είναι επαγγελματικό στην χώρα μας. Το χωράει το μυαλό σας; Για τον Ερυθρό Αστέρα δεν το συζητούμε καν. Άλλωστε συζητήσεις με βάση δηλώσεις συζύγων δικτατόρων, με ανθρώπους που όταν άκουσαν πως οι παίκτες της ΤΣΣΚΑ κάποτε είχαν «βαριά μορφή κατάθλιψης» μετά από κάτι νερά που ήπιαν έλεγαν πως ήταν απλά δηλητηρίαση και κρίμα! Πάμε παρακάτω.

Είναι παράσημο για τον Παναθηναϊκό ακόμη κι αυτό. Όσα μας φοβίζουν, όσα δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, όσα ξέρουμε πως δεν μπορούμε να πετύχουμε, προσπαθούμε πάντα να τα μειώσουμε. Τα ίδια είχαμε με την Χόνβεντ, τα ίδια με τον Λόπεθ Νιέτο και την Ντιναμό Κιέβου το 1995-96, συνέχεια κάποια δικαιολογία μέσω θεωρίας συνομωσίας.

Αλλά κάτι τέτοιες μέρες δεν υπάρχει λόγος να… βουλιάζει κανείς στη λάσπη τους. Το κάνουν μόνοι τους κι ο Παναθηναϊκός συνέχιζε να κάνει την Ευρώπη να παραμιλά. Το «τριφύλλι» ποτέ δεν αρκέστηκε στην ύπαρξη απλά. Ποτέ δεν αρκέστηκε στο «μου φτάνει να είμαι». Η ουσία για τον Παναθηναϊκό είναι το να υπάρχει και να κάνει… κρότο!

Η έναρξη όλης αυτής της διαδικασίας ήταν το 1971. Ήταν το Γουέμπλεϊ. Εκεί ο Παναθηναϊκός απέκτησε… dna. Και δε θα το χάσει ποτέ. Παρά τις αναποδιές, τις πίκρες που μαζεύτηκαν πάρα πολλές. Στην προκειμένη περίπτωση ισχύει το μια νύχτα απ’ τη ζωή των «πράσινων», όλες οι μέρες όλων των υπόλοιπων μαζί! Και πάλι δεν τους φτάνουν. Όμως ο συναγωνισμός δεν είναι με αυτούς. Ο συναγωνισμός είναι με τον εαυτό σου. Με το κεφάλι σου που πρέπει να είναι ψηλά. Και πάντα θα είναι, απλά πρέπει σιγά-σιγά να βρεις τον τρόπο να το σηκώσεις λίγο ακόμη και πάλι!