Το νέο ξεκίνημα πρέπει να γίνει σωστά

Στη φάση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός, περιμένοντας να συμφωνήσει με τον νέο προπονητή και να στελεχώσει το ποδοσφαιρικό τμήμα με τους ανθρώπους που θα μπορούν πραγματικά να προσφέρουν και να «τρέξουν» την ομάδα, όπως είναι λογικό κάθε συζήτηση για προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ βρίσκεται σε αναμονή. Μόνο που όσο κι αν μοιάζει αρκετός ο χρόνος μέχρι την προετοιμασία, στην πραγματικότητα δεν είναι: η πλήρης αναδόμηση την οποία χρειάζεται ο Παναθηναϊκός, χρειάζεται πολλή δουλειά ώστε η ομάδα να είναι έτοιμη από το ξεκίνημα των επίσημων υποχρεώσεων.

Γενικά μιλώντας, η έννοια του χρόνου, είναι κάπως σχετική τον τελευταίο καιρό στην ομάδα. Θυμίζω ότι τα Χριστούγεννα, σε μια φάση όπου η ομάδα παρέπαιε, οι παίκτες πήραν περίπου όση άδεια παίρνουν οι μαθητές – μερικοί απ’ αυτούς μάλιστα επέστρεψαν με κορωνοϊό, κόλλησαν κι άλλους κι έκαναν αρκετό καιρό να επανέλθουν στο 100%. Και την επομένη του αγώνα με τον Ολυμπιακό, το 1-4, με το οποίο ολοκληρώθηκαν τα play-offs, οι παίκτες έφυγαν με άδεια περίπου 40 ημερών! Μιλάμε για απίθανα πράγματα και τα Χριστούγεννα και τώρα: σαν να πριμοδοτήθηκαν οι παίκτες με έξτρα μέρες άδειας και ξεκούρασης, λες και είχαν καταφέρει κάτι σπουδαίο, λες και πέτυχαν κάποιο στόχο και έπρεπε να ανταμειφθούν. Για να μην θυμηθούμε πειθαρχικά παραπτώματα, μουτράκια όταν έβγαιναν αλλαγή, υφάκι, «δεν μπαίνω γιατί είμαι κρύος», τσαμπουκάδες με τον Μπόλονι και άλλα παρόμοια – με ευθύνη όλα αυτά κυρίως του Μπόλονι και του Ντρεοσί.

Όλο αυτό το «χάος» πρέπει να μαζευτεί και η μπάλα που κυριολεκτικά έχει χαθεί, πρέπει να βρεθεί. Ώστε να καταλάβουν οι παίκτες – όσοι παραμείνουν και όσοι έρθουν – ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι ούτε ξέφραγο αμπέλι, ούτε παιδική χαρά και ότι όπως ακριβώς έχουν δικαιώματα, έχουν και υποχρεώσεις. Οι έξτρα μέρες ρεπό ή άδειας κερδίζονται και δεν χαρίζονται, ο λόγος του προπονητή είναι νόμος και όχι πεδίο διαπραγμάτευσης κι αν τους ζητηθεί να μπουν για δέκα λεπτά ή για ένα, οφείλουν να το κάνουν πρόθυμα κι όχι να «κλωτσάνε τα μούτρα τους».

Είμαι απ’ αυτούς που «φωνάζει» εδώ και καιρό, ότι η ομάδα πέρα από προπονητή και τεχνικό διευθυντή, χρειάζεται κι έναν γενικό αρχηγό. Έναν «Δερβέναγα», έναν άνθρωπο με κύρος, με όνομα τέτοιο που να τον σέβονται, που να μιλάει στα αποδυτήρια και να σταματά κάθε κουβέντα ή μουρμούρα. Ο Μπόλονι δεν τα κατάφερε – μάλλον χειρότερα τα έκανε τα πράγματα, με τον τρόπο που αυτός και ο βοηθός του μιλούσαν στους παίκτες. Ο Ντρεοσί μπορεί να είναι καλός στην εύρεση παικτών, αλλά δεν δείχνει να μπορεί να εξυπηρετήσει την καθημερινότητα της ομάδας. Άρα, αυτός μοιάζει να είναι ένας ρόλος, που πρέπει να αναλάβει κάποιος άλλος.

Σε μια ομάδα όπως είναι ο Παναθηναϊκός, γεμάτη διάφορα σοβαρά δομικά προβλήματα, με ένα σωρό νεαρούς παίκτες, με Έλληνες και ξένους όπου οι περισσότεροι δεν έχουν «μυρωδιά» από ευρωπαϊκά ματς και καμία επαφή με πρωταθλητισμό και τίτλους, η στελέχωση που θα γίνει τις επόμενες μέρες θα κρίνει τα πάντα. Απ’ αυτήν θα εξαρτηθεί η διαμόρφωση του ρόστερ, η προετοιμασία, το σύστημα που θα παίξει η ομάδα αλλά και το κατά πόσον θα γίνει η ομάδα μια γροθιά ή μια χούφτα. Διότι δεν υπάρχει πλέον κανένα άλλο περιθώριο αποτυχίας ή λάθους, πολύ απλά διότι στέρεψε η υπομονή.