Είναι στον πάτο του ωκεανού και πρέπει να ανέβει Έβερεστ!

Τίτλοι, ήττες, αδικίες, αδυναμία, οικονομικά, ανικανότητα, μη διάθεση, έλλειψη ποιότητας, στιγμές ντροπής, καταστάσεις που δεν αρμόζουν στην ιστορία του… Όλα αυτά αν τα βάλεις σε ένα σέικερ, έχεις τον Παναθηναϊκό των τελευταίων αρκετών ετών. Η συγκεκριμένη διαδικασία έχει αδειάσει εντελώς τον κόσμο, που όχι απλά δεν δείχνει, αλλά δεν έχει την παραμικρή διάθεση να ασχοληθεί με αυτό που αγαπά. Αυτό ακριβώς είναι το σημείο απαξίωσης που πραγματικά μικραίνει το κλαμπ.

Τελείωσε η σεζόν εδώ και μέρες κι ακόμη ψάχνει προπονητή, ψάχνει να βρει μοντέλο που θα ακολουθήσει. Δηλαδή χρειαζόταν η τεσσάρα απ’ τον Ολυμπιακό για να κινηθούν οι όποιες διαδικασίες επειδή πάντα κρατάς μικρό καλάθι… Ποιος ψάχνει; Ο Γιάννης Αλαφούζος. Μα αυτός δεν είναι που δεν ξέρει όπως έχει αποδειχθεί εδώ και μια δεκαετία; Άρα τι ψάχνει; Να σταθούμε σε ονόματα προπονητών που έχουν προταθεί, έχουν γίνει επαφές μαζί τους και είδαν το φως της δημοσιότητας, δεν υπάρχει λόγος. Μια και καλή όταν προκύψει… λευκός καπνός.

Σε κάθε περίπτωση, όταν αλλάζεις τα πλάνα και τα πρόσωπα που τα «τρέχουν» σαν τα πουκάμισα, όταν στηρίζεις τον προπονητή και «ρίχνεις» τον τεχνικό διευθυντή κι όταν αλλάξεις τον τεχνικό διευθυντή στηρίζεις τον καινούργιο και «ρίχνεις» τον προπονητή, τότε απλά αυξάνεις το μέγεθος της τοξικότητας. Γιατί όσο κι αν μας ενοχλεί όλους, ο Παναθηναϊκός έχει γίνει ένα τοξικό πράγμα που ακόμη κι όσους μπορούν ή θέλουν, δεν τους επιτρέπει να κάνουν κάτι καλό.

Ακούμε π.χ. για παλαίμαχους που πρέπει να στελεχώσουν την ΠΑΕ. Σεβαστό και σωστό, εννοείται. Συνολικά η ΠΑΕ πάσχει, διοικητικά, σε επίπεδο στελεχών, επιβάλλεται να ενισχυθεί. Αλλά δε σημαίνει πως έφερα τον Καραγκούνη, έφερα τον Σισέ, οκ λύθηκαν τα προβλήματα. Στον Παναθηναϊκό υπάρχει ένας Σαραβάκος. Τα προηγούμενα χρόνια είχαμε σε διάφορα πόστα Δώνη, Ουζουνίδη, Λυμπερόπουλο, Φύσσα, Βόκολο, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Γ.Χ. Γεωργιάδη, Μαραγκό, Ελευθεράκη, Κωνσταντίνου (Βασίλη). Όλοι αυτοί, ανεξάρτητα απ’ το τι ακολούθησε για κάποιους σε επίπεδο εκτίμησης κόσμου (γιατί η εμπλοκή τους ήταν το λιγότερο κακή), παλαίμαχοι και σε «χρυσές» εποχές ήταν.

Δεν κατηγορούμε τους παλαίμαχους, προσπάθησαν έδωσαν τις δικές τους μάχες απ’ τα πόστα που κατείχαν. Ποια ήταν η κατάληξη όμως; Στο τέλος της ημέρας όλα… καθρεφτίζονται ανάλογα με την κορυφή σου ως ΠΑΕ. Τι να κάνει ο κάθε παλαίμαχος αν δεν υπάρχει το κατάλληλο μπάτζετ; Αν το ρόστερ δεν είναι στο επίπεδο που αρμόζει στο σύλλογο; Αν η ομάδα έχει ξεχάσει τι θα πει ίση αντιμετώπιση; Τι μπορεί να αλλάξει;

Το περίφημο «να ξέρουν οι παίκτες που αγωνίζονται» συγγνώμη αλλά δε μας φαίνεται τόσο σοβαρό. Αν πάει ο Μέσι στην Παχτακόρ του Ουζμπεκιστάν, θα πρέπει να μάθει την ιστορία της και το που αγωνίζεται για να τους κάνει… πλάκα; Όχι. Γιατί; Μα επειδή… δεν τους βλέπει. Ακραίο το παράδειγμα, σαφώς. Όμως όσο ακραίο είναι απ’ την πλευρά του Μέσι, άλλο τόσο ακραίο είναι απ’ τη διαφορά Παχτακόρ-Παναθηναϊκού. Κουτσά-στραβά όλοι γνωρίζουν ποιος ήταν ο Παναθηναϊκός (προφανώς και δεν είναι πλέον).

Ίσως κι εκεί να είναι η μόνη… αχτίδα φωτός. Όχι στη λογική του δεν έχει πιο κάτω, επειδή πάντα έχει πιο κάτω. Η φετινή σεζόν αγωνιστικά μας το απέδειξε. Αλλά το να γνωρίζει ένας επαγγελματίας πως πάει σε ένα κλαμπ με το brand name που διέθετε ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός και έχει περιθώριο μόνο για προς τα πάνω, είναι ένα δέλεαρ σαφώς. Το να πας κάτι απ’ το μηδέν στο 2 είναι πολύ ευκολότερο απ’ το να το πάρεις στο 9 και να σου ζητήσουν πήγαινε στο 10.

Αλλά, πάντα υπάρχει ένα αλλά… Για να είναι είτε ο τεχνικός, είτε τα στελέχη (εξαιρούμε τους παλαίμαχους που έχουν άλλο… δέσιμο με το κλαμπ), είτε οι ποδοσφαιριστές, θετικοί στο να εμπλακούν σε αυτή την τοξική διαδικασία που έχει αποδείξει ο Παναθηναϊκός πως «τρέχει» επί ημερών της τωρινής διοικητικής κατάστασης, θα πρέπει να πληρωθούν υπεραξία. Διότι απ’ τη μία θα ξέρουν πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξει το… πλάνο και να μείνουν στο περιθώριο μέχρι να αποχωρήσουν, να χρεωθούν συνολικά λάθη και όχι μόνο τα δικά τους επειδή η πίεση πλέον είναι σε επίπεδα απίστευτα, ενώ ταυτόχρονα δεν έχουν καν το δέλεαρ της Ευρώπης.

Και κάτι τελευταίο… Ο Παναθηναϊκός απ’ όσο σκέφτεται πως πρέπει να βελτιωθεί, προσθέστε άλλο τόσο. Γιατί; Επειδή κανείς δεν υπολογίζει στην εξίσωση της νέας σεζόν τις υπόλοιπες ομάδες. Για παράδειγμα το να περάσεις την τωρινή ΑΕΚ, θα το καταφέρεις (λέμε τώρα). Το να φτάσεις τον τωρινό ΠΑΟΚ, δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Τον Άρη ειδικά αν δεν έχει δικαίωμα μεταγραφών, άντε να το πετύχεις….

Έλα όμως που κι αυτοί δε θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια. Προφανώς κι η ΑΕΚ θα πάρει αμυντικούς για τη νέα σεζόν. Προφανώς και ο ΠΑΟΚ θα έχει αμυντικό χαφ τη νέα περίοδο. Προφανώς κι ο Άρης ακόμη και χωρίς δικαίωμα μεταγραφών, είναι μια ομάδα με αρχή μέση και τέλος. Εσύ τι θα κάνεις; Πώς θα τους ξεπεράσεις;

Όχι τον Ολυμπιακό δεν τον ξεχάσαμε. Έχουμε αναφέρει ξανά πως ο Παναθηναϊκός εκεί πρέπει να στοχεύει να προσπεράσει τον πρώτο, να είναι στην κορυφή. Αλλά με τεράστιο σεβασμό κι αγάπη στο σύλλογο, με τα τωρινά δεδομένα ντρεπόμαστε να το πούμε… Μακάρι να διαψευστούμε, θα είναι απίστευτη χαρά!

Υ.Γ. Με τον Νιάς να φεύγει, με τον Κουρμπέλη να χάνει μέρος της προετοιμασίας και να μην έχει αγωνιστεί 8 μήνες όταν αρχίσει η σεζόν, με τον Μαουρίσιο να έχει έναν επιπλέον χρόνο στην πλάτη, με τον Σανκαρέ να είναι κι αυτός 32 και όχι… αθλητικός για να το πούμε κομψά, ο Παναθηναϊκός πρέπει να αρχίσει και να τελειώσει το σχεδιασμό του απ’ τα χαφ, ανάμεσα στις πολλές του ανάγκες. Απαραίτητο για όποιο αγωνιστικό στυλ έχει! Το λέμε τώρα επειδή τις τελευταίες θερινές μεταγραφικές περιόδους, η μεσαία γραμμή αντιμετωπίστηκε λες και είναι κάτι ασήμαντο!