Κοιτάζοντας τη «Μεγάλη Εικόνα»

Ολοκληρώθηκε η αγωνιστική σεζόν για τον Παναθηναϊκό με τρόπο σκληρό και επώδυνο: η ομάδα έκλεισε τα play-offs με τεσσάρα από τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο – και μάλιστα από έναν Ολυμπιακό με πολλές απουσίες και με το μυαλό στον τελικό κυπέλλου. Μια νίκη σε δέκα αγώνες είναι ο φτωχός απολογισμός, πέμπτη θέση, αποτυχία εξασφάλισης ευρωπαϊκού εισιτηρίου και κανένα ενδιαφέρον φυσικά (απ’ όποιον μπορεί να ενδιαφερόταν...) για πιθανή τιμωρία του Άρη και αφαίρεση 6 βαθμών, από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε τον Ολυμπιακό και δεν διατήρησε τη διαφορά από τον Άρη κάτω από τους 6 βαθμούς.

Είναι το χειρότερο κλείσιμο μιας χρονιάς περίεργης, που ξεκίνησε με όνειρα και προσδοκίες λόγω του «αναβαθμισμένου ρόστερ» σε σχέση με πέρυσι, προχώρησε με αγωνία και λαχτάρα λόγω Πογιάτος και Ρόκα, είχε σημάδια ανάκαμψης με το παλιομοδίτικο αλλά αποτελεσματικό στυλ του Μπόλονι, έφερε τον Παναθηναϊκό σε θέση να μπορεί να διεκδικήσει μια θέση στην τετράδα, αλλά το αποτέλεσμα ήταν μηδέν εις το πηλίκον, τόσο στο κύπελλο όσο και στα play-offs. Μόνο που προτού τους βγάλουμε όλους «άχρηστους» και απαιτήσουμε «να πάνε όλοι σπίτια τους», προτού ζητήσουμε να φύγουν 15 παίκτες και να έρθουν 15 καινούργιοι, ας περιμένουμε για το ένα και μοναδικό πράγμα που μπορεί πραγματικά να φέρει την άνοιξη στην ομάδα: στην επιλογή του νέου προπονητή.

Σαφώς και χρειάζεται καλό ψάξιμο και ενδελεχής ανάλυση και «ξεψάχνισμα» του βιογραφικού για όποιον αποφασίσει η διοίκηση ότι έχει τα εχέγγυα να πάρει τα κλειδιά του μαγαζιού. Χρειάζονται όλα τα παραπάνω και χρειάζεται και τύχη, να «γουστάρει» αυτός που θα έρθει, να δει τον Παναθηναϊκό σαν ευκαιρία να φτιάξει κάτι καλό, να «κουμπώσει» με τη χώρα μας και με την ομάδα, να έχουν άμεση εφαρμογή οι ιδέες του και να μην είναι «όνειρα θερινής νυκτός» ή πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν στην ομάδα. Και πάνω απ’ όλα, να στηριχθεί από την ομάδα αυτός που θα επιλεχθεί και να στηριχθεί έμπρακτα: και στην πρώτη στραβή και στη δεύτερη και στην τρίτη, στις «γκρίνιες», στα αρνητικά δημοσιεύματα, στις «διαρροές» απ’ αυτούς που δεν παίζουν, στους καλοθελητές, σε όλους.

Όπως στηρίχθηκε ο Μαρτίνς, παρά το γεγονός ότι δεν πήρε πρωτάθλημα την πρώτη του χρονιά. Όπως στηρίχθηκε ο Πάμπλο Γκαρσία στον ΠΑΟΚ, παρά τις φωνές και τους ψίθυρους ότι δεν κάνει και πρέπει να φύγει για να έρθει ένας «κανονικός προπονητής» - ο Γκαρσία έβγαλε την ομάδα δεύτερη και την έφερε στον τελικό του κυπέλλου. Όπως στηρίχθηκε ο Μάντζιος στον Άρη, ο Γιαννίκης στον ΠΑΣ, ο Ράσταβατς στον Αστέρα και πάει λέγοντας. Το πλάνο του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να καθορίζεται από αυτά που γράφουμε εμείς οι δημοσιογράφοι ή οι φίλοι της ομάδας στα social, ούτε από τη βαθμολογική θέση τον Οκτώβριο ή το Νοέμβριο – υπάρχει αυτό που λέμε «Η Μεγάλη Εικόνα».

Αυτή ακριβώς «Η Μεγάλη Εικόνα», είναι η δουλειά που θα κάνει αυτός που θα έρθει, το στυλ ποδοσφαίρου που θα προσπαθήσει να περάσει, το πώς ακριβώς θα κοιτάξει να αξιοποιήσει το υλικό που θα βρει, το τι μεταγραφές και αποχωρήσεις θα εισηγηθεί, το τι μπάτζετ θα διαχειριστεί σε συνεργασία με τον τεχνικό διευθυντή, το πόσο ψηλά ή ψηλότερα θα βάλει τον πήχη. Είπαμε και παραπάνω, θέλει έρευνα σε βάθος για να ελαχιστοποιήσεις τις πιθανότητες λάθους, πρέπει η διοίκηση να ψάξει και να ρωτήσει και να μάθει τι καπνό φουμάρει ο κάθε υποψήφιος στόχος, τι άνθρωπος είναι πέρα από προπονητής, αν συνεργάζεται καλά με τους παίκτες του, αν είναι συγκρουσιακός ή όχι, αν έχει τη δυνατότητα να αναδεικνύει νέους παίκτες ή πορεύεται με τη «σιγουριά» των πιο έμπειρων και πάει λέγοντας. Αν στον Παναθηναϊκό δεν πέσουν ξανά σε «λούμπα» τύπου Πογιάτος, αν αυτή τη φορά κάνουν μια πραγματικά επιτυχημένη επιλογή κι αν υπάρχει και μια καλοδεχούμενη δόση τύχης στη «συνταγή», μπορεί η επόμενη χρονιά να μη φέρει άλλες πίκρες, αλλά να φέρει χαμόγελα. Ούτως ή άλλως, άλλες πίκρες δεν αντέχονται.