Ο πραγματικός εξευτελισμός δεν είναι η ήττα…

Τέσσερα γκολ είχε δεχτεί ο Παναθηναϊκός στο ματς Κυπέλλου του 2001. Τέσσερα γκολ είχε δεχτεί εκτός έδρας ο Παναθηναϊκός απ’ τον αιώνιο στο ματς του 2008 (επίσης Κύπελλο). Αμφότερες οι τεσσάρες είχαν θίξει, είχαν προσβάλει, είχαν εξοργίσει το οτιδήποτε σχετίζεται με το «τριφύλλι». Τώρα οι «πράσινοι» δέχτηκαν τέσσερα απ’ τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο, γράφοντας αρνητική ιστορία. Και όλο αυτό το βιώνει ως κάτι αναμενόμενο.

Τι έγινε; Ζήτησαν συγγνώμη ο προπονητής και δύο παίκτες που έκαναν δηλώσεις, έκραξαν τον Συλαϊδόπουλο ενώ έκανε δηλώσεις και περίπου 30 οπαδοί περίμεναν για να κράξουν διοίκηση και παίκτες έξω απ’ τα αποδυτήρια. Αυτά… Τέλος… Μετά από τέσσερα γκολ κόντρα στον Ολυμπιακό.

Μην παρεξηγηθούμε, δεν εννοούμε να γινόταν κάτι «χοντρό», κάτι που θα ξέφευγε απ’ τα όρια. Μακριά απ’ όλα αυτά. Η αντίδραση, όμως, δείχνει το συναίσθημα του καθενός. Οι Παναθηναϊκοί, λοιπόν, βιώνουν ως κάτι κακό μεν αλλά όχι και τόσο ασυνήθιστο, το να δέχεται η ομάδα τους τέσσερα γκολ στην έδρα της απ’ τον Ολυμπιακό.

Εκεί σταματά η όποια κουβέντα. Αυτή η αλλαγή του dna, αυτή η αλλαγή της ταυτότητας που διαθέτει αυτός ο γίγαντας του ποδοσφαίρου (και συνολικά του αθλητισμού και της κοινωνίας, αλλά στην προκειμένη για το ποδόσφαιρο μιλάμε) είναι η ίδια η απάντηση στο ερώτημα αν είναι εύκολα να ανατραπεί η κατάσταση.

Δε συζητάμε καν για την ίδια την αγωνιστική διαφορά απ’ τον Ολυμπιακό. Ο οποίος θεωρητικά πρέπει να είναι ο πήχης που κυνηγά να περάσει ο Παναθηναϊκός, καθώς αυτός είναι πρώτος. Συζητάμε όμως για τον δικό του πήχη που έχει χαμηλώσει υπερβολικά το «τριφύλλι». Ο κόσμος βαρέθηκε, δεν ασχολείται πλέον, δεν μπαίνει στη διαδικασία έστω να ξενερώσει. Καλά κάνει, επειδή βαρέθηκε, σιχάθηκε, χτίκιασε με την πίκρα και τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο!

Φέτος ειδικά, η σεζόν ήταν ένα δηλητήριο απ’ την πρώτη μέχρι την τελευταία της μέρα. Απ’ όπου κι αν την πιάσεις, θα πάθεις ζημιά. Με κοινό παρονομαστή σε όλα, τον Γιάννη Αλαφούζο. Ο οποίος όταν είχε αναλάβει την ΠΑΕ είχε δηλώσει πως τα σαπρόφυτα πρέπει να τα βγάζεις στο φως γιατί εκεί δεν αντέχουν. Εννοώντας το παρασκήνιο του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Την ίδια ώρα, όμως, αποδεικνύεται πως αφήνει τα… σαπρόφυτα να «πνίξουν» την ομάδα, να «πνίξουν» τις όποιες φιλοδοξίες της, τις όποιες «ελπίδες» της.

Ο Παναθηναϊκός έχει φτάσει πλέον στο σημείο που ο Ολυμπιακός του βάζει τέσσερα γκολ κι αντί να υπάρξει καζούρα, αντί να υπάρξει υπερενθουσιασμός στους «ερυθρόλευκους», διακρίνεις ένα κλίμα «ωραία νίκη στο ντέρμπι, είμαστε καλά για τον τελικό». Σα να μην υπάρχει το «τριφύλλι»! Σα να είναι απλά ένα εμποδιάκι που το ξεπέρασαν εμφατικά και πάμε στα δύσκολα που είναι ο τελικός με τον ΠΑΟΚ.

Βέβαια οι παίκτες του ΠΑΟΚ είναι αυτοί που δήλωναν εδώ και μέρες πως η σεζόν τους είναι αποτυχημένη επειδή τερμάτισαν δεύτεροι στο Πρωτάθλημα. Οι αντίστοιχοι του Παναθηναϊκού δήλωναν πως είναι αποτυχημένη η αγωνιστική περίοδος, επειδή δεν βγήκαν Ευρώπη! Αντιλαμβάνεστε τη διαφορά των μεγεθών πλέον;

Όταν το «τριφύλλι» αφέθηκε να… αργοσβήνει με το κλείσιμο της οικονομικής κάνουλας, λέγαμε πως έπιασε πάτο. Κι όντως έτσι ήταν. Όμως όχι αγωνιστικά. Σε αγωνιστικό επίπεδο, φέτος έπιασε πάτο. Σε όλους τους τομείς, επειδή το αγωνιστικό αντανακλά κάθε τομέα που αφορά το «τριφύλλι» ως οργανισμό.

Για να μην το κουράζουμε, όταν ο Παναθηναϊκός βιώνει αυτό τον εξευτελισμό μέσα στη σεζόν και ειδικά στα πλέι οφ και έχεις τον Μολό να λέει διαρκώς πως… δίνει τα πάντα και κάτι άλλα φιλοσοφημένα χωρίς νόημα όπως αποδεικνύεται στο χορτάρι, είναι απλά να τρελαίνεσαι! Ο ίδιος Μολό που… τον παρακαλούν να μείνει με σχόλια! Διαβάζεις «please stay». Ε, μην ψάχνετε να βρείτε αν υπάρχει ελπίδα λοιπόν. Κι όπου Μολό μη βάζετε αποκλειστικά τον συγκεκριμένο παίκτη, αλλά τη νοοτροπία που υπάρχει σε συνδυασμό με την ποιότητα που (δεν) υπάρχει εννοείται. Ποιότητα ποδοσφαιρική και ηγετική! 

Πάμε τώρα πάλι στα… μαύρα κουτιά, στα τι φταίει. Τα ίδια Παντελάκη μου… Τι αλλάζει; Τίποτα. Ο εξευτελισμός είναι το βίωμα της αποτυχίας που έγινε ρουτίνα, καθημερινότητα. Τα τέσσερα γκολ σε ένα ματς μπορεί να τύχουν όσο κι αν ενοχλούν. Όλα τα άλλα είναι που σε κάνουν να σκύβεις το κεφάλι και να λες… δεν υπάρχει ελπίδα!