Προπονηταρά θέλει, αλλά να προπονεί ανάλογους παίκτες!

Έφυγε ο Μπόλονι… Ένας προπονητής που καθαρά και μόνο από συγκυρίες κατάφερε να θεωρείται επιτυχημένος για ένα διάστημα. Επειδή οι αντίπαλοι δεν σκόραραν κάνοντας πάνω από 5-6 καθαρές ευκαιρίες στα ματς, δε σημαίνει πως ήταν καλή η αμυντική τακτική για παράδειγμα. Ο Παναθηναϊκός ανέχτηκε έναν τεχνικό για τόσους μήνες, που αντί να διορθώνει πράγματα, τον βούλιαζε ακόμη περισσότερο στη λάσπη! Χτίκιασε ο κόσμος κι αυτό είναι ακόμη χειρότερο από την Ευρωπαϊκή απώλεια.

Μην παραμυθιάζεστε κι ο Πογιάτος θα τον έβαζε στα πλέι οφ, αυτό δε σημαίνει πως ήταν επιτυχημένος. Συνολικά σε προπονητικό επίπεδο ο Γιάννης Αλαφούζος πήρε τις χειρότερες αποφάσεις της διοικητικής του εποχής. Κι όλο αυτό «ντύνεται» με τον μανδύα του «δεν ξέρει ποδόσφαιρο». Οκ, σεβαστό, αλλά μετά από δέκα χρόνια θα έπρεπε να έχει μάθει. Έστω να ξέρει… πως δεν ξέρει!

Το να γίνεται συζήτηση αναφορικά με πιθανή αφαίρεση βαθμών του Άρη και πάει λέγοντας, είναι απλά ντροπιαστικό. Είναι αρκετά εξευτελιστική η διαδικασία του να είσαι εκτός Ευρώπης για τέταρτη χρονιά, χωρίς να υπάρχει η ποινή της UEFA. Η οποία για κάποιο λόγο αποτελεί δικαιολογία, λες και ήταν φυσιολογικό κι όχι εξίσου εξευτελιστικό. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως μπορούσε να φτιαχτεί ομάδα να πάρει θέση στην Ευρώπη τα δύο πρώτα χρόνια και να «σβήσει» την ποινή. Δεν έγινε. Και την ευθύνη σε αυτό δεν την έχει ο Μπόλονι…

Όμως το θέμα διοίκησης Αλαφούζου και Μπόλονι έχει «παίξει» αρκετά τις τελευταίες μέρες. Σε μια ακόμη αποτυχία που «λερώνει» τον Παναθηναϊκό. Πλέον, στο «κάδρο» έχουν μπει και οι ποδοσφαιριστές. Σωστά φυσικά, δεν είναι χωρίς ευθύνες! Αλλά μήπως το θέμα με τις «βαρύγδουπες» λέξεις γύρω απ’ τους παίκτες, το κουράζουμε υπερβολικά;

Ο ένας λέει «είναι θέμα νοοτροπίας». Ο άλλος πως φταίει το «κακό κλίμα» στα αποδυτήρια. Ο τρίτος πως ένας καλός προπονητής θα τα στρώσει όλα. Ο ένας, ο άλλος κι ο τρίτος, όλοι εμείς είμαστε εννοείται, που επαναλαμβάνουμε τα ίδια πράγματα. Ίσως, όμως, να είναι απίστευτα εύκολη η εξήγηση.

Δεν κάνουν! Δε γίνεται να έχεις την πλειοψηφία αυτών των παικτών και να περιμένεις πως θα κυνηγήσεις κάτι καλύτερο απ’ το να περάσεις τον Άρη. Ναι, θέλει ο Παναθηναϊκός προπονηταρά που θα πάρει το 100% απ’ τους ποδοσφαιριστές. Είναι αρκετό αυτό; Δηλαδή με το 100% του συγκεκριμένου ρόστερ, που φτάνει η ομάδα; Σίγουρα πολύ μακριά απ’ την κορυφή…

Και φυσικά αν αρχίσει η κουβέντα θέση προς θέση ή ακόμη περισσότερο παίκτη προς παίκτη, αρχίζεις να… τρελαίνεσαι. Για παράδειγμα, θες κεντρικό αμυντικό; Θα σου πουν όλοι «ε εντάξει έχουμε βασικούς τον Βέλεθ και τον Σένκεφελντ». Θες δεξί μπακ; «Ε εντάξει μωρέ ο Μολό είναι ψυχάρα κι ο Σάντσες είναι από Αργεντινή θέλει χρόνο ίσως αξίζει ευκαιρία». Θες αριστερό μπακ; «Ε εντάξει μωρέ ο Χουάνκαρ καλός είναι».

Για αμυντικό χαφ δε ρωτάμε καν, θα σου πουν Κουρμπέλη και να μείνει Νιάς. Για κεντρικά χαφ; «Έχουμε τον Αλεξανδρόπουλο, είναι ο Μαουρίσιο ποιότητα εννοείται μένει, ο Σανκαρέ δεν τρέχει αλλά εντάξει δεν είναι κακός βάζει γκολ». Στα εξτρέμ θα σου πουν μένει Χατζηγιοβάνης, Αϊτόρ γιατί να μην πάρει ευκαιρίες και Σαβιέρ δεν πήρε όσες άξιζε. Και στα φορ για Μακέντα ούτε λόγος και Καρλίτος «ε μωρέ έχει στοιχεία, για εναλλακτική δεν είναι κακός, έχουμε και τον Ιωαννίδη και τον Καμπετσή κομπλέ είμαστε». Με απλά λόγια, στο τέλος δε θα έχουν θέση στο ρόστερ μόνο ο Αγιούμπ και ο Μπεκ!

Όχι κύριοι! Δεν είναι λογική αυτή. Ναι, δεν είναι όλοι για… πέταμα. Ξεκάθαρα πράγματα. Είναι όμως λίγοι (αριθμητικά) όσοι αξίζουν να βρίσκονται στον Παναθηναϊκό. Κι ακόμη λιγότεροι όσοι πρέπει να είναι ενδεκαδάτοι όπως λέμε. Χρειάζονται απίστευτα πολλές αλλαγές στο ρόστερ, επειδή δεν φταίνε για όλα οι προπονητές και οι νοοτροπίες παιδιά. Φταίει και η ποιότητα του καθενός στις περισσότερες περιπτώσεις!

Δεν μπορεί ο Παναθηναϊκός να περιμένει πως με αυτή τη λογική θα κατορθώσει να φτιάξει την ομάδα που θα αλλάξει τις ισορροπίες. Γιατί πλέον ούτε υπομονές υπάρχουν, ούτε αναμονή για να πας από το 5 στο 4 από εκεί στο 3 και σιγά σιγά κορυφή.

Μισόλογα δε χρειάζονται, μοναδική σωτηρία του Παναθηναϊκού είναι να φτιάξει ομάδα που θα διεκδικήσει στα ίσα και μέχρι τέλους το Πρωτάθλημα. Την ομάδα που δε θα βγει στην Ευρώπη, αλλά θα είναι έτοιμη για την Ευρώπη. Καλή η ιστορία, καλές οι αναμνήσεις, όμως όλα θέλουν… φρεσκάρισμα. Κι ο Παναθηναϊκός έχει… μπαγιατέψει επικίνδυνα.

Είναι σαν το ψωμί που το έχεις ξεχάσει πέντε μέρες στην ψωμιέρα κι έχει γίνει πέτρα! Δεν τρώγεται όσο κι αν σου αρέσει το ψωμί. Πρέπει να πας στο φούρνο, να πάρεις τη ζεστή τη φρατζόλα! Αναμονές για να μάθεις να ζυμώνεις, θα μπορούσαν να συζητηθούν δέκα χρόνια πριν!

Πρέπει λοιπόν ο Παναθηναϊκός να έχει δεξί μπακ επιπέδου και να μην βολεύεται με Μολό. Να έχει τον Χουάνκαρ δεύτερη ή και τρίτη λύση. Να έχει τον Βέλεθ και τον Σένκεφελντ, αλλά να φέρει κι έναν στόπερ επιπέδου Μολέδο για να φτιάξει όντως τουλάχιστον μια τριάδα στόπερ που θα είναι για τα δεδομένα του. Θέλει αμυντικό χαφ ισάξιο ή και καλύτερο του Κουρμπέλη μαζί με τον αρχηγό. Θέλει κεντρικά χαφ που θα είναι στα ντουζένια τους και θα έχουν ποιότητα Μαουρίσιο τουλάχιστον. Θέλει φορ που θα σου βάλει 18-20 γκολ εύκολα. Εξτρέμ που θα βλέπουν δύο αντιπάλους μπροστά τους και θα τους περνάνε ανάμεσα!

Τι συζητάμε τώρα; Είμαστε στο 2021 κι ο Παναθηναϊκός έχει ρόστερ χωρίς την απαιτούμενη δύναμη, χωρίς να έχει το ένας με έναν, χωρίς ταχύτητα. Χωρίς τα στοιχεία που χρειάζονται για να πετύχεις. Κι ακόμη θεωρούμε πως φταίει η νοοτροπία;