«Έζησε» και «πέθανε» με τις εμμονές του Μπόλονι

Όταν ο Λάζλο Μπόλονι ανέλαβε το φθινόπωρο τον Παναθηναϊκό, η ομάδα ήταν στην εντατική. Μπερδεμένη, χωρίς ψυχολογία, χωρίς αγωνιστική ταυτότητα, χωρίς διακριτούς ρόλους.

Η ομάδα που «κανονικά» θα «έπρεπε να κάνει πρωταθλητισμό», αντί να κοιτάζει το πλασάρισμα στα play-offs, κοίταζε με τρόμο το ενδεχόμενο των play-outs, παρότι το υλικό ήταν σαφώς ενισχυμένο σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά και σχεδόν σε κάθε θέση υπήρχαν τουλάχιστον δυο αξιόπιστες λύσεις.

Ο Μπόλονι, με το παλιομοδίτικο στυλ του και τα σκούρα του γυαλιά, μια καλτ φιγούρα από παλιά ελληνική ταινία του ‘60, επέβαλε «τάξη και πειθαρχία», σαν γυμνασιάρχης σε γυμνάσιο γεμάτο άτακτα παιδιά.

«Ακούμπησε» πάνω στην αρχηγική παρουσία του κάπτεν Κουρμπέλη και του άτυπου αρχηγού – βοηθού προπονητή Μαουρίσιο, έριξε το βάρος του στη βελτίωση της ανασταλτικής λειτουργίας, πήγε για το «μισό-μηδέν» και έκανε αυτοσκοπό τη νίκη με κάθε κόστος, με κάθε τρόπο και χωρίς να τον νοιάζει η εικόνα της ομάδας: τι να το κάνεις αν σου λένε ότι έπαιξες καλά αλλά έχασες, όταν μπορείς να παίζεις μέτρια ή «αντιαισθητικά», αλλά να βάζεις τρίποντα στο σακούλι;

Με αυτά και με αυτά η ομάδα συνήλθε, μάζεψε χρήσιμους πόντους, έχτισε αυτοπεποίθηση και εκεί που είχε συνηθίσει να χάνει, άρχισε να νιώθει τόσο καλά που απέκτησε «εθισμό στις νίκες». Το ξεκίνημα του 2021 έφερε απανωτές νίκες και ακόμα περισσότερα παιχνίδια χωρίς καν να δεχτεί γκολ, έφερε ευφορία στον κόσμο και όλοι υποθέσαμε ότι μια ανάλογη κατάσταση ευφορίας και χαράς επικρατούσε και στα αποδυτήρια.

Το συμπέρασμα αυτό όμως, αποδείχθηκε αυθαίρετο: η είδηση ότι στο Κορωπί η χύτρα έβραζε και καπνοί έβγαιναν από τα αποδυτήρια επιβεβαιώθηκε με το αίτημα των παικτών να συναντήσουν τον ιδιοκτήτη της ομάδας. Και παρότι το αίτημα απορρίφθηκε, η κατάσταση μάλλον εκτονώθηκε με αμοιβαίες υποχωρήσεις: ο Μπόλονι χαλάρωσε κάπως και σταμάτησε να «γαβγίζει», οι παίκτες από την πλευρά τους έβαλαν το κεφάλι κάτω ώστε να βγει η χρονιά με τα καλύτερα αποτελέσματα και τις λιγότερες γκρίνιες.

Το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και η νίκη του Παναθηναϊκού, ήταν η προτελευταία μεγάλη στιγμή της χρονιάς – η τελευταία, ήταν η νίκη με 3-0 επί του ΠΑΟΚ στα play-offs.

Μοιάζει ειρωνικό, αλλά θυμάμαι παραμονές του αγώνα με τον Ολυμπιακό τους οργανωμένους να ζητάνε από Μπόλονι και παίκτες α) νίκη επό του Ολυμπιακού, β) Κύπελλο και γ) τη δεύτερη θέση στα play-offs. Το α) όντως ήρθε, αλλά στο κύπελλο ο ΠΑΣ πλήγωσε άσχημα τον Παναθηναϊκό και στα play-offs, σε 8 παιχνίδια, εκείνο το 3-0 με τον ΠΑΟΚ αποδείχθηκε η μοναδική νίκη σε 8 αγώνες...

Η ομάδα «έζησε» και «πέθανε» με τις εμμονές του Μπόλονι. Άμυνα, άμυνα, άμυνα και κάπου – κάπως – κάποτε θα βρεθεί μια φάση να βάλει γκολ η ομάδα και μετά πάλι άμυνα.

Μόνο που οι αμυντικοί σου κάποια στιγμή θα βρεθούν σε κακή βραδιά, κάποια στιγμή ο Διούδης μπορεί να κάνει ένα κακό παιχνίδι, ο Μαουρίσιο δεν γίνεται να παίζει Κυριακή – Τετάρτη – Κυριακή, ο Κουρμπέλης δεν επέστρεψε ποτέ, ο Σανκαρέ τόσο πριν όσο και μετά τον τραυματισμό του έτρεχε μόνο όταν πανηγύριζε γκολ και ο Νιάς είναι μια χαρά παίκτης, αλλά όχι ένας «μικρός Βιεϊρά».

Δεν είδαμε ποτέ κανενός είδους επιθετικό πλάνο – ακόμα και σε εντελώς must-win παιχνίδια, όπως με τον Αστέρα και την ΑΕΚ στη Λεωφόρο, καμία φρέσκια ιδέα, κανένα τρικ και καμία έκπληξη στον αντίπαλο: το παιχνίδι του Παναθηναϊκού ήταν βαρετό, προβλέψιμο και αναποτελεσματικό.

Η επόμενη μέρα για τον Παναθηναϊκό, χρειάζεται – για μια ακόμα φορά – γενναίες αποφάσεις. Αυτό που δεν χρειάζεται, είναι μια ακόμα ζαριά τύπου Πογιάτος. Κάτι ακόμα που σίγουρα δεν χρειάζεται, είναι σαρωτικές αλλαγές: δεν υπάρχει λόγος να φύγουν δέκα παίκτες και να έρθουν δέκα καινούργιοι. Αντιθέτως, χρειάζεται ψύχραιμη αξιολόγηση του ρόστερ και καλό ψάξιμο, ώστε για κάθε παίκτη που «πρέπει» να φύγει, να έρθει κάποιος που θα είναι σίγουρα και ξεκάθαρα καλύτερος του προκατόχου του.

Όλα αυτά όμως, όχι μόνο ανάλογα με τα κέφια και το κριτήριο του Ντρεοσί, αλλά με σεβασμό και στα «θέλω» του επόμενου προπονητή, που θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να δουλέψει, να κριθεί και να πετύχει, έχοντας (κι αυτός) λόγο στις μεταγραφές.