Τυφλός εναντίον μονόφθαλμου

Τα μεσοβδόμαδα αποτελέσματα των play-offs όχι απλά δεν ξεκαθάρισαν το τοπίο σε ό,τι έχει να κάνει με τα ευρωπαϊκά εισιτήρια, αλλά μάλλον έμπλεξαν περισσότερο τα πράγματα: ο ένας βαθμός του Παναθηναϊκού με τον Αστέρα έμοιαζε καταδικαστικός γύρω στις 9.30 το βράδυ, αλλά γύρω στις 11.30, μετά την ήττα της ΑΕΚ από τον ΠΑΟΚ, απέκτησε ιδιαίτερη σημασία. Διότι με τη διαφορά ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ στους τρεις βαθμούς και με το παιχνίδι ανάμεσά τους την Κυριακή στη Λεωφόρο, υπάρχουν ανοιχτά όλα τα σενάρια: να κερδίσει ο Παναθηναϊκός και να πιάσει την ΑΕΚ στη βαθμολογία (έχοντας και την ισοβαθμία μεταξύ τους), να έρθει ισόπαλο το ντέρμπι και να μείνει η διαφορά στους τρεις βαθμούς ή να κερδίσει η ΑΕΚ και να τελειώσει η σεμνή τελετή.

Βλέποντας την εικόνα των δυο ομάδων, προγνωστικά δεν μπορεί να κάνει κανείς: ο μεν Παναθηναϊκός δείχνει να έχει λίγο πιο δυνατό σφυγμό από την ΑΕΚ, αλλά στα παιχνίδια που υπάρχει ένα μεγάλο «πρέπει» πάνω από το κεφάλι του (να παίξει πιο επιθετικά, να δημιουργήσει, να πετύχει γκολ, να κερδίσει πέσει θυσία) δυσκολεύεται πολύ. Και η δε ΑΕΚ, μοιάζει να μένει από δυνάμεις και από ιδέες από κάποιο σημείο των αγώνων της και μετά, με αποτέλεσμα να τρώει γκολ και να μην έχει τρόπο να αντιδράσει.

Ανάμεσα σε όλα αυτά, δεν μπορεί παρά να «χωθεί» και το θέμα της διαιτησίας. Δεν είναι δικαιολογία για τον Παναθηναϊκό, ούτε αποποίηση ευθυνών του Μπόλονι και των παικτών του και φυσικά δεν είναι «γραφικότητα» και «έλα, κουράσατε πια!», όπως τεχνηέντως προσπαθούν κάποιοι να το περάσουν. Είναι η ωμή πραγματικότητα των περισσότερων αγώνων των play-offs για τους «πράσινους», όπου έχουν στερηθεί βαθμούς με διαιτητικές αποφάσεις. Βαθμούς που άξιζαν να κερδίσουν στο γήπεδο, ακόμα και μ’ αυτό το αναιμικό και προβληματικό πρόσωπο που δείχνουν. Διότι πολύ απλά, αν με τον Άρη δεν είχε αποβληθεί αδίκως ο Μαουρίσιο, αν είχε μετρήσει το κανονικότατο γκολ στην Τούμπα και δεν δινόταν αυτό το γελοίο πέναλτι με τον Αστέρα, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να έχει 6-7 βαθμούς παραπάνω. Τι θα έλεγαν άραγε στον ΠΑΟΚ, στην ΑΕΚ ή τον Άρη, αν είχαν τόσα και τόσο συχνά κρούσματα κακής (έως ύποπτης) διαιτησίας στα περισσότερα δικά τους παιχνίδια στα play-offs; Ή πού θα ήταν βαθμολογικά για παράδειγμα η ΑΕΚ, αν της είχαν στερήσει οι διάφοροι Γκεστράνιους και Γκορτσίλες με το «έτσι θέλω» βαθμούς που άξιζε να κερδίσει στο γήπεδο;

Κανέναν φυσικά από τους ανταγωνιστές του Παναθηναϊκού δεν τον νοιάζουν τα βάσανα του τριφυλλιού, διότι σε όλη τη σειρά των play-offs, όπως και σε όλο το πρωτάθλημα γενικότερα, είχαν διαιτησίες «βελουτέ»: κανένας δεν τους έκλεψε, κανένας αστείος τύπος δεν πήγε στο VAR και παρότι είδε διαφορετικά πράγματα απ’ αυτά που σφύριξε επέμεινε στην αρχική του λανθασμένη απόφαση και καμία αλλοίωση αποτελέσματος δεν υπέστησαν. Ο Παναθηναϊκός, ως συνήθως, αντιμετωπίζεται σαν το κορόιδο της υπόθεσης, η ομάδα «που λείπει από την Ευρώπη» και «πρέπει να παίζει Ευρώπη» όπως λένε όλοι δημόσια, ενώ στα κρυφά γελάνε με τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουν οι διαιτητές.

Και κάπως έτσι τα αποτελέσματα δεν έρχονται, η Ευρώπη απομακρύνεται και όλο το ανάθεμα πέφτει στο Μπόλονι, τους παίκτες, τη διοίκηση. Που φυσικά έχουν ο καθένας το δικό τους μερίδιο ευθύνης, αλλά δεν γίνεται να «κουβαλάνε» πάνω τους σαν βαρίδι τις γελοιότητες του κάθε Γκεστράνιους και του κάθε Γκορτσίλα, που λειτουργεί σαν ποδοσφαιρικός νταβατζής, παραβαίνει τους κανονισμούς, βιάζει την κοινή λογική και νομίζει ότι με μια «συγνώμη» ή ένα «λάθος μου» καθάρισε.