Ο Παναθηναϊκός έχασε, αλλά δεν έπαθε καμιά «ζημιά»

Το παιχνίδι στο Φάληρο κόντρα στον Ολυμπιακό δεν ήταν απ’ αυτά που είχαν «προϋπολογίσει» στον Παναθηναϊκό, στο κυνήγι του ευρωπαϊκού εισιτηρίου. Προφανώς και δεν κατέβηκαν για να χάσουν, αλλά δεν ήταν ένα από τα παιχνίδια που «έπρεπε οπωσδήποτε» να κερδίσουν. Άλλα παιχνίδια είναι αυτά, προφανώς όλα τα εντός έδρας και από κει και πέρα ό,τι καλύτερο μπορεί να προκύψει στα εκτός.

Για να χαλάσεις τη «φιέστα τίτλου» του Ολυμπιακού, πρέπει να κάνεις το τέλειο παιχνίδι ή σχεδόν όλα τέλεια. Και ο Παναθηναϊκός δεν τα έκανε. Παρότι στάθηκε «τίμια», παρότι προσπάθησε ακόμα κι όταν έμεινε με δέκα παίκτες, υπήρξαν τρία κομβικά σημεία στο παιχνίδι που καθόρισαν την τελική έκβαση του αγώνα: το πρώτο, η ισοφάριση που δέχτηκε στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου.

Ο Ολυμπιακός είχε αλλάξει σύστημα, ο Χασάν έπαιζε κοντά με τον Ελ Αραμπί και ο Μπόλονι πολύ θα ήθελε να πάει στο ημίχρονο με την ομάδα του μπροστά στο σκορ, ώστε να δώσει σαφείς και συγκεκριμένες οδηγίες για το μαρκάρισμα του Αιγύπτιου. Δεν πρόλαβε όμως και το προβάδισμα χάθηκε.

Το δεύτερο, ήταν ο τραυματισμός και η αλλαγή του Σχέκενφελντ. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι ο Ολλανδός ήταν καλός ή ότι είναι ο «αρχηγός» στην άμυνα που μπορεί να κατευθύνει και τους υπόλοιπους, αλλά και το ότι αναγκαστικά ο Βέλεθ οπισθοχώρησε για να παίξει δίπλα στον Πούγγουρα. Κάπως έτσι, αυτό που έκανε ο Βέλεθ, το να είναι δηλαδή κάτι ανάμεσα σε «εξάρι» και τρίτος κεντρικός αμυντικός, έπαψε να υφίσταται: δεν μπορούσε να το κάνει ούτε ο Νιάς, ούτε προφανώς ο Αλεξανδρόπουλος ή ο Μαουρίσιο.

Και το τρίτο φυσικά ήταν η αποβολή του Πούγγουρα, που «χάλασε» ό,τι πλάνο μπορεί να είχε ο Μπόλονι στο μυαλό του, για κάποια αντεπίθεση στο τέλος ή κάποια έκπληξη στον αντίπαλο, μόλις έβλεπε κουρασμένα τα στόπερ του Ολυμπιακού.

Όσο κι αν «χαλάει» τον Παναθηναϊκό μια ήττα σε ντέρμπι από τον Ολυμπιακό, δεν έπαθε καμία «ζημιά», δεν διασύρθηκε, ούτε έγινε «παιχνιδάκι» στις ορέξεις του αντιπάλου του. Και βλέποντας τα αποτελέσματα των άλλων δυο αγώνων πιστεύω ότι νιώθει καλύτερα. Ο ΠΑΟΚ έμεινε στην ισοπαλία στην Τρίπολη, η ΑΕΚ κέρδισε τον Άρη στη Θεσσαλονίκη και δεν τον άφησε να ξεφύγει και κάπως έτσι πάνε όλοι παρέα, με 7 αγωνιστικές να απομένουν, άρα πολλά πράγματα που μπορούν να συμβούν.

«Υποχρέωση» του Παναθηναϊκού, αν θέλει να έχει τύχη για Ευρώπη, είναι να κερδίσει τον Άρη την επόμενη αγωνιστική στη Λεωφόρο, ώστε να αρχίσει να κρατά πλέον την τύχη του στα δικά του χέρια και να μην την εναποθέτει στα αποτελέσματα των άλλων.

Ο Ολυμπιακός πλέον, έχοντας πάρει και μαθηματικά το πρωτάθλημα λογικά θα κάνει rotation και ο Μαρτίνς θα θελήσει να δει πρόσωπα και πράγματα ενόψει την επόμενης χρονιάς και ο Αστέρας, έχοντας πια συνειδητοποιήσει ότι δεν προλαβαίνει να κυνηγήσει ευρωπαϊκή θέση, ίσως κι αυτός να δώσει ευκαιρίες σε νέα παιδιά, αφού δεν υπάρχει λόγος να καταπονεί μέχρι τέλους τους βασικούς. Άρα όποιος θέλει να τερματίσει ψηλά, πρέπει να κάνει αυτό που πρέπει και όχι να περιμένει να χάσουν οι υπόλοιποι βαθμούς στο τάδε ή το δείνα παιχνίδι.

Υ.Γ. Δεν ήταν καλός ο Διούδης στο ντέρμπι. Αλλά πρώτα απ’ όλους το κατάλαβε ο ίδιος και ανέλαβε την ευθύνη που του αναλογεί. Είναι πραγματικά αστείο να του «την πέφτουν» διάφοροι «Παναθηναϊκάρες», επειδή έκανε ένα κακό παιχνίδι – ενδεχομένως το μοναδικό κακό παιχνίδι μέσα σε ολόκληρη τη σεζόν.

Ο Διούδης είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας του πρωταθλήματος, παίζει με πρόβλημα στη μέση, σφίγγει τα δόντια και τα δίνει όλα, έχει προσφέρει αναρίθμητους βαθμούς με τις αποκρούσεις και τη σταθερότητά του μέσα στη σεζόν.

Οπότε ακόμα κι αν είχε ένα κακό παιχνίδι ή περάσει ένα ντεφορμάρισμα, μόνο στήριξη και χειροκρότημα του αξίζει. Εκτός αν ξεχνάμε ότι ο Σα πέρασε ένα δίμηνο που δεν έπιανε ούτε βαλσαμωμένο πουλί, ότι στον ΠΑΟΚ ψάχνουν ολόκληρη τη χρονιά όχι αν ο Πασχαλάκης είναι καλύτερος του Ζίφκοβιτς αλλά ποιος είναι ο λιγότερο κακός ανάμεσα στους δυο και στην ΑΕΚ πορεύτηκαν με τον Τσιντώτα για βασικό, μέχρι να συνειδητοποιήσουν στη μέση περίπου της χρονιάς ότι δεν έχουν βασικό τερματοφύλακα.