Δίνεις αγάπη, παίρνεις λατρεία

Ο Παναθηναϊκός που είδαμε το βράδυ της Τρίτης κόντρα στη Μπασκόνια αλλά και ο Παναθηναϊκός του πρώτου ημιχρόνου κόντρα στην Αρμάνι Μιλάνο, ήταν μια ομάδα που ούτε θέλεις να βλέπεις αν είσαι θεατής, ούτε φαντάζεσαι τον εαυτό σου να είσαι μέλος της, αν είσαι υποψήφιος παίκτης της ή σκέφτεσαι αν πρέπει να μείνεις και του χρόνου: ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος υπήρχε, καθόλου πάθος και διάθεση, κανένας μπασκετικός εγωισμός δεν έκανε την εμφάνισή του στο παρκέ του ΟΑΚΑ. Το μόνο που υπήρχε, ήταν «παραίτηση»: να τελειώνει το βάσανο της φετινής Ευρωλίγκας, να τελειώνουμε και να δούμε τι θα κάνουμε στο πρωτάθλημα και το κύπελλο, μπας και «γλυκάνουμε» λίγο τη χρονιά.

Ήρθε όμως το δεύτερο ημίχρονο με την Αρμάνι Μιλάνο, η αντεπίθεση, η παράταση και τελικά η νίκη και άλλαξε όλη η εικόνα: ο «παρατημένος» και «παραιτημένος» Παναθηναϊκός, απέκτησε ξανά σφυγμό, ξύπνησε, πείσμωσε, τσαντίστηκε που έβλεπε τους αντιπάλους να χαμογελούν ειρωνικά και να έχουν μπλαζέ φάτσες και αποφάσισε να παίξει μπάσκετ. Μπάσκετ κανονικό και όχι μπάσκετ αλάνας. Να «ταϊσει» τον ψηλό κι όταν η άμυνα έκλεισε για να τον σταματήσει, να σουτάρει από μακριά. Να παίξει άμυνα και να πάρει τα ριμπάουντ. Να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο και να κυνηγήσει κάθε μπάλα. Και κάπως έτσι, έχοντας μετά από πολύ καιρό έναν Μακ που θύμιζε κανονικό παίκτη και όχι παλαίμαχο, που κατέβαζε τη μπάλα χωρίς να την κάνει δώρο στους αντιπάλους (και έβαλε και 11 σημαντικούς πόντους), ο αδιάφορος Παναθηναϊκός πλήγωσε την ιταλική ομάδα που δίψαγε για τη νίκη, ώστε να έχει το καλύτερο δυνατόν πλασάρισμα στην οκτάδα.

Αυτός ο Παναθηναϊκός, του δεύτερου ημιχρόνου κόντρα στην Αρμάνι Μιλάνο, είναι μια ομάδα που πραγματικά και αξίζει να βλέπεις και χαίρεσαι να την παρακολουθείς. Μόνο και μόνο που καταφέρνει, σε μια τόσο κακή ευρωπαϊκή χρονιά να κρατάει τους παλμούς ψηλά, να σε κάνει να αγωνιάς για το αποτέλεσμα, να πανηγυρίζεις τα καλάθια και στο τέλος να δίνει πραγματική χαρά στους φίλους του, είναι κάτι σχεδόν απίστευτο. Αλλά το ακόμα πιο σημαντικό, είναι ότι αυτός ο Παναθηναϊκός του δεύτερου ημιχρόνου κόντρα στην ιταλική ομάδα, είναι μια ομάδα που – στα δικά μου μάτια τουλάχιστον – σε «ψήνει» να παίξεις γι’ αυτήν. Να παραμείνεις ή να σκεφτείς σοβαρά το ενδεχόμενο συνεργασίας μαζί της.

Και ας πούμε ότι ο Χεζόνια δεν χρειάζεται «ψήσιμο», διότι με κάποιον τρόπο γεννήθηκε Παναθηναϊκός και σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο λέει πόσο πολύ θέλει να μείνει – αν με το καλό παίξει και σε γεμάτο γήπεδο, δεν θα θέλει να φύγει ποτέ. Οι υπόλοιποι; Αν σκέφτονται «μπασκετικά», τότε θα βλέπουν μια ομάδα που έχει βάσεις, έχει πλάνο, έχει έναν καλό κορμό, έχει έναν προπονητή με ενδιαφέρουσες ιδέες και χρειάζεται πολύ συγκεκριμένες και στοχευμένες κινήσεις για να είναι αυτή που πρέπει μέσα στο γήπεδο. Το πού μπορεί να φτάσει και τι μπορεί να καταφέρει κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει, αλλά το βασικό αυτή τη στιγμή δεν είναι να γίνονται βαρύγδουπες δηλώσεις και «υποσχέσεις» για οκτάδα, αλλά να φτιαχτεί μια ομάδα που να μπορεί να παίζει καλό μπάσκετ.

Κι αν παίζεις καλό μπάσκετ, αν υπάρχουν οι παίκτες που μπορούν να υπηρετήσουν με συνέπεια το πλάνο του προπονητή, τότε με μαθηματική ακρίβεια θα έρθει η πρόοδος, η εξέλιξη, τα καλά αποτελέσματα. Ναι, υπάρχουν δυσκολίες, υπάρχουν συμβόλαια που τελειώνουν, υπάρχουν ερωτηματικά για το μπάτζετ, υπάρχει απογοήτευση για την χρονιά που τελειώνει. Αλλά το μισοάδειο ποτήρι, μπορεί να γίνει μισογεμάτο (και στη συνέχεια πολύ πιο γεμάτο) με σκληρή δουλειά, πίστη στο πλάνο και παίκτες που αγαπάνε την ομάδα – την αξίζει αυτή την αγάπη ο Παναθηναϊκός. Και στο κάτω – κάτω, ποιος δεν θέλει να παίζει μαζί με τον τρελο-Μάριο του χρόνου;