Ταχύρρυθμα μαθήματα Παναθηναϊκοφροσύνης

Μόνο αυτό δεν είχε κάνει ο Παναθηναϊκός φέτος: να χάσει δικό του παιχνίδι από γκολ του αντίπαλου τερματοφύλακα, στο 90-τόσο, από περίτεχνο πλασεδάκι στο σημείο του πέναλτι. Λες και αυτή η ομάδα ψάχνει κάθε φορά έναν καινούργιο τρόπο να αποτύχει, να βουτήξει στην εσωστρέφεια, να χύσει την καρδάρα με το γάλα, να γκρεμίσει ό,τι πάει να φτιάξει. Λες και είναι η πρώτη φορά που προηγείται και μετά τρέμει το φυλλοκάρδι της.

Ή λες και είναι η πρώτη φορά που «κάνει μάγκα» έναν αντίπαλο τερματοφύλακα: ο Μελίσσας του Παναιτωλικού, έκανε το παιχνίδι της ζωής του κόντρα στον Παναθηναϊκό, επειδή οå βασικός τερματοφύλακας έκαψε το χέρι του μαγειρεύοντας μπριζόλα...

Τουλάχιστον βέβαια ο Μελίσσας ούτε είπε, ούτε έκανε ένα σωρό βλακείες, όπως έκανε κάποιος Παπαδόπουλος, που θεώρησε καλή ιδέα να πιάσει τον Παναθηναϊκό στο στόμα του, να προσπαθήσει να τον μειώσει, όπως προσπάθησε να κάνει και με τον Διούδη, απειλώντας τον επίσης ότι θα του ρίξει χαστούκια. Λες και είναι ίσα και όμοια με τον Διούδη ο φουκαράς...

Τέλος πάντων, το θέμα μας προφανώς δεν είναι κανένας Παπαδόπουλος, που βρήκε την ευκαιρία να κάνει το κομμάτι του και θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα. Το θέμα είναι ο Παναθηναϊκός, που βρέθηκε μπροστά σε ένα ιδανικό ξεκίνημα στα play-offs, που προηγήθηκε με 0-2, που κράταγε τη νίκη και με τα δυο χέρια και την άφησε να του γλιστρήσει. Οπισθοχώρησε η ομάδα, τρόμαξε προφανώς από το «θηρίο» που λέγεται Αστέρας, ταμπουρώθηκε στην περιοχή του Διούδη και τελικά «τιμωρήθηκε ποδοσφαιρικά» δεχόμενος γκολ στην τελευταία φάση του αγώνα.

Πολύ απλά, διότι αυτή η ομάδα δεν έχει μάθει φέτος – ούτε από τον Πογιάτος, ούτε από τον Μπόλονι – πώς να επιβάλλεται, πώς να κυριαρχεί στο γήπεδο, πώς να διαχειρίζεται προβάδισμα με ένα ή δυο γκολ, πώς να «τρώει» τη μπάλα χωρίς να κάνει «άγαρμπες» καθυστερήσεις, πώς να «σβήνει» ένα ματς όταν τη βολεύει το αποτέλεσμα. Το έχουμε δει φέτος σε αρκετούς αγώνες και τις περισσότερες φορές δεν το πλήρωσε στο τέλος (με Ολυμπιακό, με ΑΕΚ, με ΠΑΟΚ κλπ). Αλλά όταν παίζεις με τη φωτιά, είναι μοιραίο ότι κάποια στιγμή θα καείς.

Δεν «χρεώνω» τον Μπόλονι ότι σάλπισε κάποια οπισθοχώρηση μετά το 0-2 ή μετά το 1-2, ζητώντας από τους παίκτες του να διαφυλάξουν πάσει θυσία τη νίκη. Τον χρεώνω όμως διότι δεν έκανε τιε αλλαγές αυτές, που θα έδιναν στην ομάδα λίγες παραπάνω ανάσες, κράτημα μπάλας, σιγουριά και αποφόρτιση της άμυνας.

Και ακόμα περισσότερο τον χρεώνω διότι δεν έχει μπορέσει να νιώσει πρώτα αυτός τι σημαίνει αυτή η φανέλα, ώστε να το περάσει στη συνέχεια και στους παίκτες του: καταλαβαίνω την ανάγκη για το αποτέλεσμα, αλλά πρέπει όλοι να καταλάβουν και την ανάγκη να είναι ο Παναθηναϊκός, Παναθηναϊκός: να είναι δηλαδή η ομάδα που δεν θα «μιζεριάζει» ποδοσφαιρικά, αλλά θα αναγκάζει τους άλλους να είναι «μίζεροι», να κάνουν καθυστερήσεις, να κλείνονται στο 1/3 του γηπέδου, να κοιτάνε το ρολόι με αγωνία.

Ο Παναθηναϊκός, δεν γίνεται να τα κάνει αυτά – όχι μόνο κόντρα στον Αστέρα, αλλά και στον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον Άρη, οποιονδήποτε. Και είναι πολύ καλό να ακολουθούν οι παίκτες το τακτικό πλάνο του προπονητή τους κατά γράμμα, να είναι σφιχτοί αμυντικά και αποτελεσματικοί στις λιγοστές φάσεις που φτιάχνουν στο 90λεπτο, αλλά είναι ακόμα καλύτερο να παίζουν σαν παίκτες του Παναθηναϊκού κι όχι σαν κάποιοι που έτυχε να φορέσουν αυτή τη φανέλα φέτος και του χρόνου «έχει ο Θεός»...

Προφανώς φέτος, στα υπολειπόμενα 9 παιχνίδια, κανείς δεν μπορεί να κάνει ταχύρρυθμα μαθήματα Παναθηναϊκοφροσύνης στους Έλληνες και τους ξένους παίκτες ή φροντιστήριο για να καταλάβουν τι μέγεθος έχει αυτή η ομάδα, που απλά την πέτυχαν «στα κάτω της».

Αλλά βασική προτεραιότητα το καλοκαίρι, πρέπει να είναι να έρθει κάποιος που να μπορεί να το κάνει αυτό. Προπονητής, αν η ΠΑΕ αποφασίσει να μην συνεχίσει με το Μπόλονι ή Γενικός Αρχηγός ή τέλος πάντων κάποιος, με όποιον τίτλο θέλει να έχει, που να μπορεί να μπει στα αποδυτήρια, να επιβληθεί, να εμπνεύσει και να εξηγήσει σε όλους σε ποια ομάδα βρίσκονται.