Δεν είναι αργά για να κάνουν κάποιοι το step-up

Το ξεκίνημα στα play-offs για τον Παναθηναϊκό δεν είναι ούτε το πιο εύκολο, ούτε το πιο δύσκολο που θα μπορούσε να του τύχει. Το «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης», το γήπεδα του Αστέρα, δεν είναι ούτε Τούμπα, ούτε «Καραϊσκάκης», που θα ήταν σαφώς ένα πολύ απαιτητικό ξεκίνημα. Αλλά παραμένει ένα παιχνίδι δύσκολο απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν έχει να χάσει απολύτως τίποτα και μόνο να κερδίσει έχει, ο οποίος τουλάχιστον στις πρώτες αγωνιστικές των play-offs θα έχει και κίνητρο και διάθεση – αν μετά από 2-3 αγωνιστικές δεν κυνηγάει απολύτως τίποτα, μπορεί να τον δούμε πιο χαλαρό.

Όπως και να έχει, αν ο Παναθηναϊκός πραγματικά και θέλει και μπορεί να τερματίσει στην τετράδα, τότε πρέπει «υποχρεωτικά» να ξεκινήσει με νίκη σε αυτό το μίνι – πρωτάθλημα. Διαφορετικά, θα δει τη (μικρή) διαφορά που έχει από Άρη, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ να μεγαλώνει, θα μπει σε διαδικασία άγχους και ακόμα μεγαλύτερων «πρέπει» και ο λόφος που έχει να ανεβεί θα γίνει βουνό: πρέπει από την αρχή να δείξει αν μπορεί να πιέσει για ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο και όχι να τρέχει λαχανιασμένος τις τελευταίες αγωνιστικές, κυνηγώντας ξανά μια υπέρβαση ή ένα θαύμα.

Η εικόνα που βγάζει η ομάδα, προφανώς δεν σε κάνει να λογίζεις τον Παναθηναϊκό ως φαβορί σε αυτή την αναμέτρηση: μπορεί η εμφάνιση κόντρα στον ΠΑΟΚ να ήταν αρκετά καλή, αλλά είχαν προηγηθεί οι προηγούμενες σε πρωτάθλημα και κύπελλο που ήταν πραγματικά απογοητευτικές. Άρα, στην πραγματικότητα, δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα ποια ομάδα θα δούμε: αυτή που έχασε τρεις φορές από τον ΠΑΣ και μια φορά από τον Παναιτωλικό; Ή αυτή που έδειξε ότι κάπως συνήλθε κόντρα στον ΠΑΟΚ, σε ένα παιχνίδι που δεν είχε κανένα περιθώριο απώλειας βαθμών και κατάφερε να δείξει χαρακτήρα;

Και φυσικά θα κάναμε εντελώς διαφορετική συζήτηση, αν ο Παναθηναϊκός πήγαινε να παίξει το πρώτο του παιχνίδι στην Τρίπολη πλήρης. Αν ήταν διαθέσιμος ο Μαουρίσιο, ο Βέλεθ, ο Κουρμπέλης, ο Σανκαρέ – δεν είναι όμως κανείς τους και αυτό είναι ένα σημαντικό πρόβλημα στον άξονα. Εκεί όπου ο Μαουρίσιο θα μείνει εκτός άγνωστο πόσο, ο Κουρμπέλης ίσως είναι διαθέσιμος στη δεύτερη αγωνιστική (αλλά με αγωνιστική απραξία αρκετών μηνών), όπου ο Μπόλονι πρέπει να περιμένει μερικές εβδομάδες ακόμα για να δει πώς θα είναι ο Σανκαρέ και μερικές μέρες για να μάθει πότε θα είναι διαθέσιμος ο Βέλεθ.

Δεν ξέρω αν όλος αυτός ο «δάκος» που έπεσε στα κεντρικά χαφ είναι θέμα μόνο ατυχίας, ή είναι και θέμα ελλιπούς προετοιμασίας το καλοκαίρι, φοβάμαι πάντως πως ειδικά στην περίπτωση του Μαουρίσιο είναι θέμα κακής και υπερβολικής χρησιμοποίησης ενός 32χρονου παίκτη, που δεν πήρε ανάσες, δεν προφυλάχθηκε και δεν προστατεύτηκε (ακριβώς επειδή είναι τόσο πολύτιμος για την ομάδα), με αποτέλεσμα να τον στερηθεί ο Μπόλονι στα πρώτα μέτρα της τελικής ευθείας.

Και εδώ ακριβώς είναι το σημείο, όπου αυτοί που ανήκουν στο ρόστερ του Παναθηναϊκού, οφείλουν να αποδείξουν ότι καλώς βρίσκονται εδώ και ότι μπορούν να δώσουν αυτό που χρειάζεται η ομάδα τη δεδομένη χρονική στιγμή. Πέραν του Βιγιαφάνες, που τον είδαμε πολύ ανεβασμένο κόντρα στον ΠΑΟΚ, προφανώς διότι ο οργανισμός του άφησε επιτέλους πίσω του την ταλαιπωρία και την εξάντληση λόγω κορωνοϊού, υπάρχει ο Αγιούμπ και ο Μπουζούκης.

Αν δεν είχαμε δει τόσο ανέλπιστα καλό τον Αγιούμπ κόντρα στον ΠΑΟΚ, θα έλεγα ότι είναι περιττό ακόμα και να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να βοηθήσει – αλλά ίσως και να γίνονται ακόμα θαύματα. Όσο για τον Μπουζούκη, που είναι εντελώς «κομμένος» από τον Μπόλονι και πέρασε κι αυτός τραυματισμό, τώρα είναι η ευκαιρία του να αποδείξει στον προπονητή του ότι τον «αδίκησε» κι ότι μπορεί να κάνει περισσότερα πράγματα από το να μπαίνει απλά στην αποστολή μια στο τόσο.

Για να κάνει ο Παναθηναϊκός την υπέρβαση, πρέπει πρώτα απ’ όλα να κάνουν την υπέρβαση κάποιοι παίκτες του. Να κάνουν, έστω και στο τέλος της χρονιάς το step-up. Διαφορετικά, η ομάδα θα κλείσει τη χρονιά όπως ακριβώς την ξεκίνησε: με απογοήτευση και πίκρα.