Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος. Ως συνήθως...

Για μια ακόμα φορά αποδείξαμε ότι στη χώρα αυτή, το κέφι μας, οι διαθέσεις μας και η κριτική μας, έχει να κάνει αποκλειστικά με το αποτέλεσμα. Ούτε με τη μπάλα, ούτε με την αισθητική, ούτε με την ποιότητα αυτού που βλέπουμε, αλλά μόνο με το αποτέλεσμα. Κερδίζει η ομάδα μας, ακόμα και με χάλια μπάλα, με «μισό-μηδέν», με «ταμπούρι» και «προσευχές»; Όλα καλά και πάμε παρακάτω. Χάνει; Να φύγουν όλοι, σήμερα αν γίνεται - προπονητής, παίκτες, διοίκηση.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον ΠΑΟΚ και οι ελπίδες του για ευρωπαϊκό εισιτήριο παρέμειναν «ζεστές». Οπότε το «τσεκούρι του πολέμου» θάφτηκε, τα μπινελίκια κατά πάντων κόπασαν και «προχωράμε όλοι μαζί». Πιθανότατα μέχρι το επόμενο στραβοπάτημα, όπου θα ξανακούσουμε μια από τα ίδια για τον προπονητή, τους παίκτες, τη διοίκηση. Διότι έτσι πάει το πράγμα, το έχουμε εμπεδώσει.

Παίζει μπάλα ο Παναθηναϊκός; Σαφώς και όχι. Αλλά τουλάχιστον κερδίζει. Από εκεί που ήταν για τα «play-outs», είναι στα «play-offs», με διαφορά τέτοια που του επιτρέπει να είναι ισότιμος διεκδικητής μια θέσης στην τετράδα και όχι ο κομπάρσος της παρέας. Τι θέλουμε λοιπόν; Ιδανικά θέλουμε νίκες με ωραία μπάλα, χαίρω πολύ. Αλλά μεταξύ της «νίκης» και της «ωραίας μπάλας», αν πρέπει να διαλέξουμε, τι διαλέγουμε; Πιστεύω ότι οι νίκες είναι αυτό που θέλουν όλοι οι φίλοι της ομάδας, ώστε να έρθει το ευρωπαϊκό εισιτήριο μετά από χρόνια. Και στη συνέχεια, μαζί με την Ευρώπη, θα έρθει και η ελπίδα: περισσότερα έσοδα, μεγαλύτερο μπάτζετ, καλύτερες μεταγραφές, άρα μπορεί να εμφανιστεί κάποια στιγμή και η ωραία μπάλα.

Μόνο που ο Μπόλονι και οι παίκτες του δεν γίνεται να ζουν με μια γκιλοτίνα πάνω από το κεφάλι τους (και) στα play-offs. Πρέπει να τους αφήσουμε να κάνουν τη δουλειά τους. Να προετοιμαστούν ψυχολογικά και αγωνιστικά, να βάλουν κάτω το πρόγραμμα, να κοιτάξει ο ένας τον άλλον στα μάτια και όλοι μαζί τον προπονητή και να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Και στο «τέλος της ημέρας», ανάλογα με το τι έχουν καταφέρει, θα κριθούν, όπως κρίνονται όλοι οι επαγγελματίες και θα δούμε ποιοι θα συνεχίσουν στο Κορωπί και ποιοι θα χαιρετίσουν.

Αν περιμένει κανείς ότι ο Λάζλο Μπόλονι θα κοιτάξει να κάνει τα κέφια του κόσμου και να μας εμφανίσει μια ομάδα που θα προσπαθήσει να παίξει ελκυστικό ποδόσφαιρο, είναι βαθιά νυχτωμένος: ο Μπόλονι είναι μεγάλος άνθρωπος, άρα δεν είναι διατεθειμένος να κάνει τα κέφια κανενός ή δημόσιες σχέσεις με τους οπαδούς. Επιπλέον, ακόμα κι αν ήθελε, προφανώς δεν μπορεί: η ομάδα αυτή φτιάχτηκε από άλλους (Ρόκα – Πογιάτος), προετοιμάστηκε (ή δεν προετοιμάστηκε...) με έναν συγκεκριμένο τρόπο το καλοκαίρι, έχει συγκεκριμένα κουσούρια και αδυναμίες και έχει και καλά στοιχεία.

Επιπλέον, όποιες διορθωτικές κινήσεις κι αν έγιναν από τον Ντρεοσί τον Ιανουάριο, έχουν να δώσουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα, κυρίως για τις ανάγκες του rotation: ο Νιας μπαλώνει τρύπες είτε στο κέντρο της άμυνας είτε στα χαφ, ο Ενμπαγκοτό δεν νομίζω ότι έχει πείσει κανέναν ότι είναι καλύτερος του Βιαγιαφάνες, του Αϊτόρ, του Καμπετσή ή του Χατζηγιοβάννη και ο Σανκαρέ είναι στα πιτς για κανένα μήνα.

Άρα; Άρα η ομάδα θα πορευτεί περίπου με αυτούς που την έφτασαν ως εδώ, από τον πάτο της βαθμολογίας στην πέμπτη θέση και με τον προπονητή που κατάφερε να πάρει ένα διαλυμένο ασκέρι και να το κάνει να παίζει σαν ομάδα. Είναι επιλογή του καθενός πώς θα φερθεί σε αυτή την ομάδα από εδώ και πέρα, αν θα είναι δίπλα της ή απέναντί της, αν θα τη στηρίξει ή θα την περιμένει στη γωνία για να την κράξει. Ή πολύ απλά, αν θα περιμένει να δει την τελική της κατάταξη, για να πει «μπράβο» ή «στα τσακίδια όλοι!», κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, όπως γίνεται συνήθως...