Χάνει – κερδίζει, αξίζει να τη βλέπεις

Ο Παναθηναϊκός δεν κυνηγάει τίποτα στην Ευρωλίγκα. Δεν διεκδικεί ουσιαστικά μια θέση στην οκτάδα, δεν έχει όνειρα για final-four όπως συνέβαινε τις προηγούμενες χρονιές, δεν έχει τη δυναμική του παρελθόντος. Κι όμως, παραμένει μια ομάδα που θέλεις να βλέπεις, που σε κάνει να ζεις με αγωνία τα παιχνίδια του, είτε κερδίζει είτε χάνει. Είναι μια ομάδα διασκεδαστική – αυτό άλλωστε δεν είναι το νόημα του μπάσκετ; Να σε κάνει να διασκεδάζεις και να παρακολουθείς το παιχνίδι με ενδιαφέρον, να πανηγυρίζεις τα καλάθια, να μπινελικώνεις όταν η ομάδα σου τρώει καλάθι ή κάνει λάθος;

Τι είναι αυτό που κάνει τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού να έχουν τόσο «ψωμί», ακόμα και σε μια χρονιά που είναι τόσο χαμηλά στην Ευρωλίγκα; Είναι σίγουρα η ένδοξη ιστορία, είναι ο Διαμαντίδης με τον Αλβέρτη δίπλα από τον πάγκο, είναι η φανέλα, είναι τα έξι ευρωπαϊκά, είναι ο Χεζόνια, όλα αυτά ισχύουν. Αλλά είναι και τα καινούργια πράγματα που βλέπεις στο παρκέ, αυτά που βάζει ο Κάτας στο παιχνίδι. Είναι τα σχήματα με τα «πέντε δέντρα» στο παρκέ, είναι η αμυντική βελτίωση, είναι οι παίκτες που έχουν σταθεροποιήσει την απόδοσή τους. Και περισσότερο απ’ όλα νομίζω πως είναι το πάθος, η ενέργεια και το κέφι που βγάζουν οι παίκτες στα περισσότερα φετινά παιχνίδια, άσχετα με την τελική τους έκβαση.

Βλέπεις για παράδειγμα τον φετινό Ολυμπιακό, μια ομάδα που «χτίστηκε» το καλοκαίρι για να μπει στα play-offs, σύμφωνα με όσα έλεγαν οι άνθρωποί του. Με σεβαστό μπάτζετ, με Μπαρτζώκα να παίρνει τα κλειδιά, με Σλούκα, με καλούς ξένους, με ακριβά συμβόλαια. Κι όμως, αυτή η ομάδα, από τη στιγμή που είδε ότι δεν έχει ρεαλιστικές πιθανότητες για οκτάδα, ουσιαστικά τα έχει παρατήσει. Δεν είναι ότι χάνει ή ότι έχασε 7 ματς στη σειρά, είναι ο τρόπος που τα έχασε: σαν να κάνει αγγαρεία, σαν να κοιτάζουν όλοι το ρολόι να δουν τι ώρα τελειώνει το «μαρτύριο» για να πάνε σπίτι τους.

Και βλέπεις από την άλλη τον Παναθηναϊκό, που έχει χειρότερο ρεκόρ από τον Ολυμπιακό, που έχει χαμηλότερο μπάτζετ, που άλλαξε προπονητή και παίκτες, που έβαλε χαμηλά τον πήχυ το καλοκαίρι και ποτέ δεν μίλησε για οκτάδες και play-offs και αναγνωρίζεις την προσπάθεια. Παράλληλα, βλέπεις και την πρόοδο. Καταλαβαίνεις ότι ο Κάτας ψάχνει και ψάχνεται, αντιμετωπίζει τις δυσκολίες, τους τραυματισμούς, τις ελλείψεις και τα «κατάλοιπα» του κορωνοϊού στα σώματα των παικτών του δουλεύοντας και όχι γκρινιάζοντας, αναζητά όχι δικαιολογίες αλλά άλλα σχήματα και άλλα σχέδια για να παρουσιάζει μια ομάδα ανταγωνιστική, είτε παίζει με την πρωτοπόρο Μπαρτσελόνα είτε με ομάδες που είναι χαμηλά. Γι’ αυτό έχει καταφέρει να κάνει τον κόσμο της ομάδας να βλέπει τα παιχνίδια και να γουστάρει, όχι να ξενερώνει. Δεν κάνει αγγαρεία ο κόσμος όταν βλέπει την ομάδα, διότι δεν κάνει αγγαρεία η ομάδα.

Όσο για την επόμενη μέρα, ποιοι θα μείνουν και ποιοι θα φύγουν και ποιοι θα έρθουν και τι μπάτζετ θα υπάρχει, αυτή είναι μια κουβέντα με πολλά ερωτηματικά, που πρέπει να γίνει στον καιρό της. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν τα παιχνίδια που απομένουν στην Ευρωλίγκα και το πρωτάθλημα με το κύπελλο κι εκεί θα εστιάσει η ομάδα. Κι αν συνεχίσει να παίζει το ίδιο κεφάτο και διασκεδαστικό μπάσκετ, που χαίρεσαι να το βλέπεις, τότε θα είναι ακόμα μια χρονιά που θα τελειώσει με χαμόγελα, παρά τις ευρωπαϊκές δυσκολίες που αντιμετώπισε.

Υ.Γ. Η ποιότητα του Νέντοβιτς δεν είναι κάτι που μάθαμε φέτος, που παίζει στον Παναθηναϊκό. Αλλά ο τραυματισμός που αντιμετωπίζει, που τον έχει σχεδόν ενάμιση μήνα εκτός δράσης, η εύθραυστη κράση του, είναι επίσης κάτι που γνωρίζαμε και δεν μάθαμε φέτος. Και είναι επίσης και ο λόγος που κατάφερε ο Παναθηναϊκός να τον υπογράψει φέτος, με συμβόλαιο πολύ πιο χαμηλό από την πραγματική μπασκετική του χρηματιστηριακή του αξία. Φαντάζομαι ότι στις σκέψεις και τις συζητήσεις που θα γίνουν για το σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς, θα μπει κι αυτό το δεδομένο στο τραπέζι, αν ισχύει αυτό που ακούγεται, ότι δηλαδή τα χρήματα δεν επαρκούν για να παραμείνουν όλοι αυτοί των οποίων τα συμβόλαια τελειώνουν.