«Έργα βελτίωσης»

Σαφώς και «πονάει» ο αποκλεισμός από τον ΠΑΣ Γιάννενα. Περισσότερο όμως «πονάει» και ενοχλεί ο τρόπος που έχασε κατά κράτος και στα δυο παιχνίδια ο Παναθηναϊκός, από μια ομάδα – «νεοφώτιστη» και με χαμηλότερο μπάτζετ – που κυριάρχησε απόλυτα. Που έπαιξε μπάλα. Που είχε ξεκάθαρους προσανατολισμούς στο χορτάρι. Που «έτρεξε» τον Παναθηναϊκό και δεν τον άφησε να πάρει ανάσα. Εντέλει, που τον κέρδισε δυο φορές και πέρασε πανάξια, διότι έπαιξε μπάλα.

Δεν έχει τόσο νόημα να σταθεί κανείς στο δεύτερο παιχνίδι, αυτό στη Λεωφόρο: όταν τρως γκολ στο δεύτερο λεπτό από στατική φάση και στο δεκάλεπτο είσαι πίσω 0-2 με αυτογκόλ, ό,τι κι αν είχε σχεδιάσει ο προπονητής πήγε περίπατο. Αν ήταν ένα «τυχαίο φαινόμενο», μια αναποδιά που απλά έτυχε να συμβεί σε ένα ματς, νομίζω ότι κανείς δεν θα στεκόταν σε αυτό το ματς και η κριτική θα ήταν «απαλή». Η εικόνα του Παναθηναϊκού όμως είναι προβληματική εδώ και αρκετά παιχνίδια κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα: στα τέσσερα τελευταία, έχει τρεις ήττες και μια ισοπαλία. Κι όλο αυτό, είναι ένας κακός οιωνός και για τα δυο σημαντικά παιχνίδια που απομένουν μέχρι τη λήξη της κανονικής περιόδου και για τα – πολύ πιο δύσκολα – play-offs που ακολουθούν.

Όταν ο Μπόλονι ήρθε και παρέλαβε το «χάος», πολύ σωστά αποφάσισε να χτίσει πάνω στην ανασταλτική λειτουργία, να συμμαζέψει την ομάδα, να την κάνει να δέχεται δύσκολα γκολ και να προσπαθεί να βρίσκει τουλάχιστον ένα γκολ μπροστά, που θα της επέτρεπε να παίρνει νίκες, ανάσες και ψυχολογία. Το έκανε και το έκανε καλά, τόσο καλά που ο Παναθηναϊκός στάθηκε στα πόδια του, ανέβηκε στη βαθμολογία, «πρόλαβε» το ευρωπαϊκό γκρουπ, έκανε πέντε νίκες σερί και μέτρησε επτά παιχνίδια χωρίς να δεχτεί γκολ. Τα πήγε τόσο πολύ καλά, που έτρεξε ένα μαγευτικό σερί αγώνων στις αρχές του 2021, το οποίο κορυφώθηκε με τη νίκη επί του Ολυμπιακού. Κι αντί αυτή η νίκη να του δώσει ακόμα περισσότερη ώθηση για τη συνέχεια, ήταν σαν να «χόρτασε» η ομάδα και να πίστεψε ότι όλα τα προβλήματά της λύθηκαν.

Από τη νίκη επί του Ολυμπιακού και μετά, ακολούθησαν οι δυο ήττες από τον ΠΑΣ στο κύπελλο και ενδιάμεσα η ήττα στο Αγρίνιο και η ισοπαλία με την ΑΕΚ στη Λεωφόρο. Με εξαίρεση το δεύτερο ημίχρονο στο Αγρίνιο, όπου ο Παναθηναϊκός ήταν πραγματικά πολύ καλός, σε κανένα από τα υπόλοιπα παιχνίδια δεν είχε ούτε καν ένα ημίχρονο ποιότητας και κυριαρχίας, ένα ημίχρονο «Παναθηναϊκού», που να σε πείθει ότι μπορεί να στριμώξει τον αντίπαλο στα σκοινιά. Οπότε με αυτή την εικόνα, μοιάζουν απόλυτα αναμενόμενες οι συνεχόμενες αποτυχίες: αν δεν παίζεις μπάλα και ταυτόχρονα το αμυντικό σου φίλτρο «θολώνει», τα πράγματα στραβώνουν.

Η χρονιά δεν τελείωσε στον αποκλεισμό από τον ΠΑΣ – όσο κι αν λέγαμε ότι είναι στόχος του Παναθηναϊκού, δεν είχε υπογράψει κανένα συμβόλαιο ότι αν πέρναγε θα το κατακτούσε κιόλας – είναι επίσης στόχος για όλες τις ομάδες που συνεχίζουν. Η χρονιά συνεχίζεται με την προσπάθεια να τερματίσει ψηλά ο Παναθηναϊκός και να πάρει, μετά από χρόνια, ευρωπαϊκό εισιτήριο. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα – πρώτα απ’ όλα, να βάλει ένα φρένο στις προβληματικές εμφανίσεις και στα άσχημα αποτελέσματα στα δυο εναπομείναντα παιχνίδια της κανονικής περιόδου. Διότι αν δεν τα καταφέρει, κινδυνεύει να μπει σαν «τουρίστας» στα play-offs: πώς να προλάβει τους από πάνω, αν η διαφορά είναι μεγάλη; Πώς να καλύψει για δεύτερη φορά ένα σημαντικό χάντικαπ, ειδικά αν βρίσκεται σε μια κακή φάση και οι αντίπαλοι έχουν πλέον «διαβάσει» καλά τον τρόπο που παίζει κι έχουν βρει το αντίδοτο;

Και το μεγάλο ερώτημα είναι τι μπορεί και τι προλαβαίνει να αλλάξει ο Μπόλονι στις αρχές Μαρτίου, ώστε να μεταμορφώσει την ομάδα προς το καλύτερο. Διότι είναι φανερό ότι η ομάδα δεν έχει δουλευτεί για να παίζει ποδόσφαιρο κυριαρχικό, να είναι δημιουργική, να παράγει πολλές φάσεις, να πετυχαίνει πολλά γκολ – μόνο σε ένα παιχνίδι φέτος, αυτό στο Περιστέρι, πέτυχε τρία γκολ. Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, μοιάζει προφανής: ο Μπόλονι δεν μπορεί και δεν προλαβαίνει να κάνει καμία «δομική αλλαγή» στην ομάδα.

Το μόνο που μοιάζει να μπορεί να κάνει, είναι να ξανακάνει τον Παναθηναϊκό πιο συμπαγή αμυντικά, να δουλέψει περισσότερο στις στατικές φάσεις ώστε να μην λαχταράει σε κάθε φάουλ ή κόρνερ που κερδίζει ο αντίπαλος και απλά να προσπαθήσει να βάλει μερικές έξτρα πινελιές δημιουργίας στο μεσοεπιθετικό του κομμάτι, ώστε να γίνει λίγο πιο απρόβλεπτος και λίγο πιο δημιουργικός. Άλλωστε και τα 12 παιχνίδια που έχει μπροστά του, είναι όλα απέναντι σε καλές και πολύ καλές ομάδες, απέναντι στις οποίες μάλλον δεν μπορεί να έχει καμία φιλοδοξία ότι μπορεί να τις «στριμώξει», να κυριαρχήσει στο χορτάρι και να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας.