Ο Μπόλονι κρατάει το χειριστήριο

Την ήθελαν και οι δυο ομάδες τη νίκη στο ντέρμπι, καθεμία για τους δικούς της λόγους: ο μεν Παναθηναϊκός, για το γόητρο και για να σπάσει το αήττητο του Ολυμπιακού, αλλά πάνω απ’ όλα για να είναι γερά στη διεκδίκηση του ευρωπαϊκού εισιτηρίου και να «πιέζει» ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Άρη. Και ο δε Ολυμπιακός για το πρεστίζ που πάντα έχει μια νίκη επί του «αιώνιου», για να συνεχίσει την αήττητη πορεία του προς έναν τίτλο που ουσιαστικά έχει ήδη κατακτήσει και για να πάει στο ευρωπαϊκό παιχνίδι της Πέμπτης με τον αέρα του νικητή.

Βέβαια, καμία από τις δυο ομάδες δεν θα «καταστρεφόταν» κιόλας αν έχανε ή αν ερχόταν το ματς ισόπαλο. Κανείς δεν θα «χρέωνε» τον Μπόλονι και τους παίκτες του αν έχαναν, ούτε θα λιγόστευαν οι πιθανότητες της ομάδας για τετράδα. Όπως δεν είναι και καμία μεγάλη ζημιά για τον Ολυμπιακό η ήττα, με τη βαθμολογική διαφορά που έχει από τον δεύτερο. Δεν είμαστε στις εποχές εκείνες που αυτά τα ντέρμπι έδιναν «παράσταση νίκης» για το πρωτάθλημα και η απώλειά τους έφερνε την καταστροφή.

Το κέρδισε εντέλει ο Παναθηναϊκός το ντέρμπι, διότι στάθηκε πιο ψύχραιμος, εμφανίστηκε πολύ προσηλωμένος, ήταν αναμφισβήτητα αποτελεσματικός και ευτύχησε να έχει τον Διούδη σε ετοιμότητα όταν έπρεπε. Οπότε όλα τα υπόλοιπα, η κίνηση του Σεμέδο και τα όσα «ψιθύρισε» στην κάμερα, η πίκρα του Μαρτίνς στις δηλώσεις, η ειρωνεία και η απαξίωση από δημοσιογράφους και οπαδούς του Ολυμπιακού στα σόσιαλ μίντια, είναι για εσωτερική κατανάλωση: υποβαθμίζοντας τη νίκη του αντιπάλου και «θυμίζοντας» σε όλους πόσο μπροστά είσαι στη βαθμολογία και ότι εσύ παίζεις Ευρώπη και «εσείς στο Νευροκόπι», μετά από μια ήττα σε ντέρμπι, είναι λόγια «κούφια». Καλό θα είναι κάποια στιγμή, αυτοί που έχουν μάθει τόσα χρόνια να κερδίζουν, να μάθουν και να χάνουν – δεν είναι κακό να πεις και ένα «μπράβο» σε αυτόν που σε κέρδισε, όπως ήταν πολύ καλοδεχούμενες οι ευχές του Μπόλονι στον Ολυμπιακό για το ματς της Πέμπτης.

Ο Παναθηναϊκός έτρεξε πολύ και μόχθησε ακόμα περισσότερο για να κερδίσει αυτό το ντέρμπι. Πέτυχε νωρίς το γκολ που ήθελε και μετά άφησε τη μπάλα στα πόδια του αντιπάλου για να παίξει ένα παιχνίδι που το έχει μάθει καλά τον τελευταίο καιρό. Βιάστηκε να οπισθοχωρήσει και να αφήσει τη μπάλα στον Ολυμπιακό; Στα δικά μου μάτια, με τη φόρα που μπήκε στο ματς ο Παναθηναϊκός, ίσως θα έπρεπε να συνεχίσει να παίζει στο ίδιο τέμπο και να στριμώξει λιγάκι τον Ολυμπιακό, να εκμεταλλευτεί το «σοκ» του έκτου λεπτού, να κυνηγήσει και δεύτερο γκολ. Αλλά από την άλλη είμαι πάντα της λογικής ότι ο προπονητής ξέρει καλύτερα απ’ όλους τις αρετές και τα μειονεκτήματα της ομάδας του, τη φυσικά τους κατάσταση και τις αντοχές τους, οπότε πατάει εκείνος το κουμπί που καθορίζει πότε θα βγουν μπροστά και πότε θα «κάνουν κράτει» - εκ του αποτελέσματος άλλωστε δικαιώθηκε.

Κλειδί για τη νίκη, πέραν φυσικά του Διούδη, ήταν αυτή η απίθανη περίπτωση που λέγεται Σανκαρέ. Νικητήριο γκολ στο Περιστέρι, γκολ και ασίστ στο ντέρμπι, μεστό παιχνίδι είτε ανασταλτικά είτε δημιουργικά, «οργώνει» το κέντρο και πατάει στην αντίπαλη περιοχή, γενικά τα κάνει όλα και συμφέρει – και μετράει μόνο λίγες μέρες στην ομάδα. Με Μαουρίσιο και Αλεξανδρόπουλο συνθέτουν μια πολύ δυνατή τριάδα στα χαφ, κάποια στιγμή θα μπει στην εξίσωση και ο Κουρμπέλης και κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός (θα) έχει ένα κέντρο με ποιότητα και καλούς παίκτες, με διαφορετικά χαρακτηριστικά ο ένας από τον άλλον, που δίνει τη δυνατότητα στον Μπόλονι και rotation να κάνει και συγκεκριμένα πράγματα να ζητάει και να παίρνει από τα χαφ του.

Υπάρχουν κι άλλοι διακριθέντες, υπάρχουν κι αυτοί που δεν πήγαν και τόσο καλά, όπως συμβαίνει στα περισσότερα παιχνίδια. Αλλά μια μικρή «εύφημος μνεία» πρέπει να γίνει νομίζω για τον Μολό, έναν παίκτη «τελειωμένο» μέχρι πριν λίγο καιρό, που δίνει και την ψυχή του κάθε φορά που παίζει, που έμαθε στα «γεράματα» μια καινούργια θέση και έχει καταφέρει με το πάθος και την αγωνιστικότητά του να αφήσει στον πάγκο ένα «κανονικό» δεξί μπακ, όπως είναι ο Σάντσες. Φωτεινό παράδειγμα για όποιον «αδικείται», θεωρεί τον εαυτό του «ριγμένο» ή στενοχωριέται που δεν παίζει: πιάσε την ευκαιρία από τα μαλλιά όποτε αυτή σου δοθεί και «κάντο όπως ο Μολό».