Ας πούμε μερικές αλήθειες για το ντέρμπι

- Για να μην μπερδεύεται κανείς, το παιχνίδι δεν το έχασε ο Ολυμπιακός. Το κέρδισε ο Παναθηναϊκός. Κυρίως διότι ο Κάτας πήρε το δίπλωμα του Μπαρτζώκα και το κορνιζάρισε στον τοίχο του – και το λέω με απόλυτο σεβασμό στον κόουτς Μπαρτζώκα, ο οποίος είναι και καλός προπονητής και ο πρώτος Έλληνας που κατέκτησε την Ευρωλίγκα. Ο Παναθηναϊκός είχε συγκεκριμένο πλάνο και σχέδιο από το πρώτο, μέχρι το τελευταίο λεπτό του αγώνα και το εφάρμοσε με «ευλάβεια» και κυρίως με ηρεμία.

- Δείγμα της απόλυτης ηρεμίας που υπήρχε στον Παναθηναϊκό, είναι οι 25/25 βολές. Όταν αγχώνεσαι, όταν είσαι νευρικός, όταν πας σε ένα ντέρμπι με οδηγό το ένστικτο και όχι έχοντας ξεκάθαρα πράγματα στο μυαλό σου και συγκεκριμένες οδηγίες από τον πάγκο, τότε και ελεύθερα σουτ θα χάσεις και «σκοτωμένες» προσπάθειες θα πάρεις, και «γιούρια» θα κάνεις και βολές θα πετάξεις στα σκουπίδια. Αντίθετα, όταν είσαι ήρεμος, τότε το χέρι γίνεται «αλφάδι».

- Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να μετατρέψει το μειονέκτημα της απουσίας του Νέντοβιτς όχι ακριβώς σε πλεονέκτημα, αλλά σε κινητήρια δύναμη: έπαιξε ένα στυλ παιχνιδιού με τρόπο αλλά και ύψη που ούτε περίμενε ο Μπαρτζώκας, ούτε μπορούσε να αντιμετωπίσει. Όταν δεν έχεις τον πρώτο σου σκόρερ και πασέρ, πρέπει να σκαρφιστείς ή να τολμήσεις διαφορετικά πράγματα, αλλάζοντας ουσιαστικά τη φιλοσοφία της ομάδας μέσα σε 48 ώρες: η μπάλα μοιράστηκε σε περισσότερους παίκτες, η δύναμη πυρός έγιναν οι ψηλοί και όχι οι περιφερειακοί, δεν βασίστηκε στο τρίποντο και δεν υπήρχε παίκτης που κράταγε πολύ τη μπάλα στα χέρια του, περιμένοντας δυο σκριν για να εκτελέσει ή να πασάρει στο τέλος της επίθεσης.

- Δεν ξέρω αν κάποιοι παίκτες του Ολυμπιακού είναι κατώτεροι των περιστάσεων ή δεν αντέχουν την πίεση ή δεν κάνουν, όπως πάνω – κάτω είπε ο Γιώργος Μπαρτζώκας μετά το τέλος του ματς. Αυτό που ξέρω, είναι ότι ο Ολυμπιακός φέτος φτιάχτηκε με περίπου διπλάσιο μπάτζετ από τον Παναθηναϊκό και όλους τους παίκτες τους διάλεξε ο Μπαρτζώκας έναν προς έναν. Αντιθέτως, ο Παναθηναϊκός φέτος χτίστηκε με πολύ μικρότερο μπάτζετ, με διάφορα ερωτηματικά και στοιχήματα και ξεκίνησε με τον Γιώργο Βόβορα – άρα ο Κάτας έπρεπε να πορευτεί με αυτούς που βρήκε και όχι με αυτούς που διάλεξε.

- Αν στον Ολυμπιακό όλα αυτά τα χρόνια, αντί να ασχολούνται όλη μέρα με το τι γράφει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στον προσωπικό του λογαριασμό στο ίνσταγκραμ και ποιοι διαιτητές κληρώθηκαν ή ορίστηκαν στους αγώνες της Α1, είχαν ασχοληθεί περισσότερο με την ομάδα τους και πώς θα βελτιωθεί, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Διότι τώρα που δεν υπάρχει στο πλάνο ο Γιαννακόπουλος και οι διαιτητές είναι ξένοι, δεν υπάρχει πλέον και κανένα βολικό άλλοθι.

- Ποια είναι τελικά η διαφορά του «πλούσιου Ολυμπιακού», που πήρε κοτζάμ Σλούκα, Χάρισον, Χασάν Μάρτιν και ένα σωρό καλούς παίκτες, με τον «φτωχό Παναθηναϊκό», που έχει ταβάνι τα 600 χιλιάρικα του Νέντοβιτς; Δυο νίκες παραπάνω αυτή τη στιγμή για τον Ολυμπιακό. Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας: ποια θα ήταν η βαθμολογία άραγε, αν ο Ολυμπιακός δεν είχε τόσο «βελουτέ» διαιτησίες σε δυο τουλάχιστον ματς (μέχρι και απολογητική ανακοίνωση έβγαλε η Ευρωλίγκα για το ματς με τη Μπάγερν) και ο Παναθηναϊκός δεν είχε αδικηθεί τόσο ξεκάθαρα και κατάφωρα σε τουλάχιστον δυο δικά του (φαντάζομαι ότι η Ευρωλίγκα δεν έβγαλε αντίστοιχη απολογητική ανακοίνωση για το ματς με τη Ρεάλ, διότι δεν ήξερε σε ποια από τις βαρβάτες έξι φάσεις έπρεπε να εστιάσει); Οι δυο ομάδες θα ήταν ισόβαθμες. Και η Παναθηναϊκός θα ήταν από πάνω λόγω καλύτερης διαφοράς στα μεταξύ τους παιχνίδια.

- Σε ένα οποιοδήποτε παιχνίδι – και δη σε ντέρμπι – έχει σημασία ποιοι παίζουν και όχι ποιοι λείπουν. Άρα το «ναι, αλλά από εμάς έλειπε ο Βεζένκοφ και ο Παπανικολάου», τη στιγμή που υπάρχουν διαθέσιμοι τόσοι ποιοτικοί και μπαρουτοκαπνισμένοι παίκτες, δεν στέκεται με τίποτα. Ο Παναθηναϊκός δεν «κλάφτηκε» τις προηγούμενες μέρες επειδή έχασε το Νέντοβιτς, αλλά κάθισε και δούλεψε. Και πήρε ένα ματς χωρίς να έχει ουσιαστικά κανένα «δυάρι» (εκτός του «Νέντο» και ο Φόστερ ουσιαστικά «έλειπε»), με μοναδικό «άσο» στην πραγματικότητα τον Μποχωρίδη (ο Μακ ήταν πιο τραγικός κι από αρχαία ελληνική τραγωδία).