«Καλά πάει η ομάδα. Ας της βάλουμε τρικλοποδιά»...

Μόνο σε μένα φαίνεται παράξενο που τα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού είναι «άνω – κάτω», σε μια περίοδο που η ομάδα έχει στρώσει, παίζει καλύτερα, έκανε 5 σερί νίκες και έχει 7 συνεχόμενα ματς να δεχτεί γκολ; Δηλαδή τι καταλαβαίνετε; Ότι όλα ήταν «μέλι – γάλα» στα αποδυτήρια όσο ο Παναθηναϊκός δεν κέρδιζε ούτε απέναντι στην Κ-19, αλλά έχουν πιαστεί «μαλλί με μαλλί» τώρα που κερδίζουν;

Μόνο σε μένα φαίνεται παράξενο ότι η ιστορία βγήκε στο φως μετά τη γκέλα με τη Λαμία, η οποία ήρθε μετά από τις 5 σερί νίκες; Μοιάζει σαν να περίμενε κάποιος ή κάποιοι στη γωνία, περιμένοντας (ή ελπίζοντας...) να γίνει μια «στραβή», για να βγάλουν περιστατικά και γεγονότα στη φόρα, που δεν συνέβησαν χθες ή προχθές, αλλά αρκετές μέρες πριν ή και εβδομάδες. Κι όλα αυτά, λίγες μέρες πριν το σημαντικό παιχνίδι στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο και φυσικά πριν τα 3 ντέρμπι που ακολουθούν στη Λεωφόρο. Παιχνίδια που – σε μεγάλο βαθμό – θα δείξουν αν ο Παναθηναϊκός θα μπει στα play-offs κυνηγώντας ανεμόμυλους ως άλλος Δον Κιχώτης, ή θα μπει κυνηγώντας με ρεαλιστικές πιθανότητες ευρωπαϊκή θέση.

Μόνο εγώ απορώ που οι ίδιοι άνθρωποι που παίρνουν θέση κατά του Μπόλονι και του βοηθού του, του Κουζνέτσοφ, που τους αποκαλούν «δικτάτορες» ή «κακότροπους», είναι αυτοί που αποκαλούσαν μέχρι πρότινος «ανώριμους», «κακομαθημένους» και «προβληματικούς» τους παίκτες που δημιουργούσαν προβλήματα είτε στα αποδυτήρια, είτε στις προπονήσεις, είτε ακόμα και στους αγώνες με νευράκια και «υφάκι» όταν έβγαιναν αλλαγή; Δηλαδή τώρα ο Αγιούμπ έγινε «καλό παιδί»; Ο Μακέντα, ο Βιγιαφάνες και ο Χατζηγιοβάννης δεν έκαναν αυτά που όλοι θυμόμαστε και κατέγραψαν οι κάμερες;

Μια ποδοσφαιρική ομάδα, είναι ένας «ζωντανός οργανισμός» και όχι μια έκθεση ζωγραφικής (θα έγραφα «δεν είναι θεατρική παράσταση», αλλά κι εκεί καμιά φορά πέφτουν κλωτσιές όπως μάθαμε εσχάτως...) Και είναι τέτοια η φύση του αθλήματος (δυναμική, ανταγωνιστική, γεμάτη σωματικές επαφές, ενίοτε βίαιη), που συχνά υπάρχουν παρεξηγήσεις, μανούρες, νεύρα και υψηλοί τόνοι. Επιπλέον, ένα ρόστερ μπορεί να αποτελείται από 25 – 30 παίκτες, αλλά μόνο 11 παίζουν κάθε φορά – και αυτοί που παίζουν λιγότερο ή καθόλου, είναι λογικό να νιώθουν άβολα, άσχημα, ριγμένοι ή θυμωμένοι.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν «νομιμοποιώ» σε καμία περίπτωση συμπεριφορές βίαιες, μπινελίκια, μείωση προσωπικότητας ή προσβολές από κανέναν σε κανέναν – ούτε από προπονητή προς παίκτες, ούτε από «πάλιουρες» σε «νέους», ούτε από παράγοντες σε προπονητές ή παίκτες. Αλλά ας μην φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε για #metoo στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, επειδή ο Μπόλονι μπορεί να μιλάει άσχημα, ούτε να βαφτίζουμε «Κιμούλη» τον Κουζνέτσοφ – αυτό παραπάει. Σε ένα άθλημα που (όταν έχει κόσμο στις εξέδρες) ακούγονται μερικά από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να ξεστομίσει άνθρωπος ή γράφονται σε πανό (και κανείς δεν συγκινείται ιδιαίτερα, κανείς δεν τα καταγγέλει, κανείς δεν τα τιμωρεί παραδειγματικά), είναι μάλλον υποκριτικό κάποιοι να εξαντλούν τα αποθέματα ευαισθησίας τους σε ό,τι μπορεί να γίνεται στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού. Που δεν ξέρουν κιόλας από πρώτο χέρι τι γίνεται, αλλά κάποιοι τους τα μεταφέρουν, χωρίς – φαντάζομαι – καν να ακούνε και την απέναντι πλευρά.

Κι επειδή όλοι σε μια ομάδα είναι ενήλικες, εν προκειμένω στον Παναθηναϊκό από 18 μέχρι τον Μπόλονι που είναι 68, ας καθίσουν σαν «μεγάλοι άνθρωποι» που είναι να τα συζητήσουν και να τα βρουν. Ας τσακωθούν, ας βριστούν, ας διαφωνήσουν αλλά στο τέλος να τα βρουν. Όπως συμβαίνει και στις οικογένειες ή στις παρέες, όπου αρκετές φορές οι διαφωνίες ξεφεύγουν αλλά στο τέλος της ημέρας όλοι «αγαπημένοι» είναι και πάλι, χωρίς να χρειαστεί να πάνε στον «μπαμπά» για να τους λύσει τα προβλήματα, να αποδώσει ευθύνες και να τους πει «και τώρα, ζητήστε συγνώμη ο ένας απ’ τον άλλον και δώστε τα χέρια».