Η μεγάλη μαγκιά του Μπόλονι

Κανείς δεν περίμενε αυτή την επιθετική τριάδα στο «Κλεάνθης Βικελίδης» - ούτε ο Μάντζιος, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι ίδιοι οι παίκτες που τελικά ξεκίνησαν – φαντάζομαι την έκπληξή τους όταν τους το ανακοίνωσε ο προπονητής. Κι όμως, αυτή ακριβώς ήταν η μεγάλη μαγκιά του Μπόλονι: έπαιξαν αυτοί που – προφανώς – έδειξαν τη μεγαλύτερη διάθεση στην προπόνηση, αυτοί που «πείναγαν» περισσότερο να ξεκινήσουν βασικοί, αυτοί που όχι με τα λόγια αλλά με τις πράξεις πραγματικά θέλουν να διεκδικήσουν παραπάνω χρόνο συμμετοχής.

Κι αν ο Φώτης Ιωαννίδης στα τελευταία παιχνίδια ξεκινάει βασικός, οι άλλοι δυο προφανώς «εξαργύρωσαν» - πέρα από την παρουσία τους στις προπονήσεις - και τη διάθεση που έδειξαν στα λεπτά που αγωνίστηκαν κόντρα στην ΑΕΛ και τη συνεργασία τους, που έφερε το δεύτερο γκολ. Και σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό η ελληνική τριάδα των πιτσιρικάδων δικαίωσε το Μπόλονι: ο Καμπετσής πέτυχε το γκολ της νίκης, ο Εμμανουηλίδης είχε μια πολύ καλή στιγμή και πολλά τρεξίματα, ο Ιωαννίδης κέρδισε αρκετές μάχες. Θέλουν δουλειά ακόμα; Φυσικά – ειδικά στο «τακτικό φροντιστήριο» του Μπόλονι και στο πώς πρέπει να βοηθούν και ανασταλτικά. Αλλά όταν παίζεις, «μαθαίνεις» γρηγορότερα απ’ ό,τι συμβαίνει όταν είσαι εκτός 11άδας ή εκτός αποστολής, κυρίως διότι το κίνητρό σου είναι μεγαλύτερο.

Κανείς λοιπόν δεν έχει - και δεν πρέπει να έχει – φανέλα βασικού που να την παίρνει σπίτι του. Ούτε ο Μακέντα, ούτε ο Καρλίτος ή ο Αϊτόρ, ούτε ο Χατζηγιοβάννης, ούτε κανένας. Για τη θέση πρέπει να παλεύουν σε κάθε αγώνα και κάθε προπόνηση – διαφορετικά, αυτός που σκίζεται και βλέπει πάντα άλλους να παίζουν βασικοί, κάποια στιγμή ξενερώνει. Επιπλέον, σημαντικό είναι και το πώς αντιδρά κάποιος όταν βγαίνει αλλαγή: μουρμουρίζει; μανουριάζει; Κλωτσάει πράγματα; Δείχνει τη δυσαρέσκειά του με κάθε τρόπο – και μάλιστα δημόσια και όχι στο «άβατο των αποδυτηρίων»; Για όλους αυτούς η στάση του Μαουρίσιο όταν βγήκε αλλαγή, πρέπει να είναι παράδειγμα προς μίμηση: ο Βραζιλιάνος, επαγγελματίας 100%, αφενός δούλεψε όλο αυτό το διάστημα που ήταν καθηλωμένος στη χώρα του λόγω κορωνοϊού και γύρισε σε καλή κατάσταση. Αφετέρου έζησε έντονα το παιχνίδι από τον πάγκο, μιλώντας με τον προπονητή του και εκφράζοντάς του την αγωνία του λέγοντας «να κάνουμε καμία αλλαγή». Όχι βρίζοντας και κλωτσώντας.

Σε ότι έχει να κάνει με το ματς, ο Παναθηναϊκός σαφώς και πήρε μια σπουδαία νίκη. Με εντελώς διαφορετικό τρόπο και στυλ σε σχέση με την ΑΕΚ, που πριν λίγες μέρες κέρδισε επίσης τον Άρη χωρίς να του επιτρέψει να κάνει παρά ελάχιστες ευκαιρίες. Ο Παναθηναϊκός δεν «μπλόκαρε» τον Άρη, του επέτρεψε να έχει τη μπάλα στα πόδια, να την κυκλοφορήσει και να κάνει ευκαιρίες. Αλλά για να μην τρελαθούμε κιόλας, πόσες από τις τελικές που κατέγραψε η στατιστική ήταν καραμπινάτες ευκαιρίες για τον Άρη; Εγώ μέτρησα δυο, το δοκάρι στο πρώτο μέρος και την ευκαιρία στην επανάληψη από την «αλά Βαλμπυενά» πάσα του Μάνου. Πόσες κλασσικές ευκαιρίες είχε ο Παναθηναϊκός; Πέρα από το γκολ, είχε το τετ-α-τετ του Εμμανουηλίδη και το σουτ του Βέλεθ από τα πέντε μέτρα, για να μην πω και για τη βολίδα του Καρλίτος που πέρασε λίγο άουτ. Άρα ποιος ακριβώς «υπέφερε» και γιατί;

Υ.Γ. Δηλώσεις προπονητών και παικτών γίνονται μετά από κάθε ματς και συνήθως είναι βαρετές, διεκπεραιωτικές ή τετριμμένες. Ο Σωκράτης Διούδης, είπε διαφορετικά πράγματα απ’ όσα ακούμε συνήθως, με αφορμή αυτούς που έβριζαν αυτόν, το σπίτι του κλπ. Μίλησε για τα 14 από τα 28 χρόνια της ζωής του που πέρασε στον Άρη. Για το ότι πήγε εκεί όταν ο Άρης ήταν στη Β’ Εθνική και μετά από την καλύτερη σεζόν της καριέρας του στον Πανιώνιο, για να βοηθήσει όπως μπορούσε. Και για το σπίτι του, το ίδιο σπίτι που κάποιοι έβριζαν, το οποίο είναι 200 μέτρα από το γήπεδο. Χωρίς να προσβάλει κανέναν «κανονικό άνθρωπο» και κανέναν Άρη τον οποίον αγαπά και σέβεται, είπε αλήθειες – όχι «τις δικές του αλήθειες», αλλά σκέτες αλήθειες. Μετά τον Μπόλονι, ακόμα μια μεγάλη μαγκιά, αυτή τη φορά από τον Διούδη, που ήταν εκ των κορυφαίων της ομάδας εντός και εκτός γηπέδου.