Το παρκέ είναι... καθρέφτης

Ξεκινάμε από τα δεδομένα. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία απολύτως για την εικόνα που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός χθες το βράδυ στην Κωνσταντινούπολη. Όποιος και να έπαιζε χθες θα έπρεπε να δώσει όχι απλά το 100% των δυνατοτήτων του, αλλά ακόμα περισσότερο γιατί ήξερε ότι στην άκρη του πάγκου της ομάδας είναι ένας νέος προπονητής. Ένας προπονητής που από αυτά που θα δει τις πρώτες ημέρες στις προπονήσεις και τους αγώνες θα κάνει τις επιλογές του και θα αποφασίσει ποιοι αξίζει να παίζουν, ποιοι αξίζει να στηριχτούν και ποιοι θα του κάνουν παρέα στον πάγκο.

Οι παίκτες του Παναθηναϊκού όμως, παρά την ψυχολογία από την έλευση του νέου προπονητή, παρά την ψυχολογία από την ομολογουμένως πολύ καλή εμφάνιση και την νίκη στον αγώνα με την Βιλερμπάν παρουσίασαν και πάλι τις γνωστές παθογένειές τους. Είχαν απέναντί τους μια πολύ καλή ομάδα μια πολύ ποιοτική ομάδα, που βρίσκεται στο πικ της για τη φετινή σεζόν και οι ίδιοι της επέτρεψαν να γίνει ακόμα καλύτερη ομάδα. Την στιγμή που οι Τούρκοι γυρνούσαν ανενόχλητοι την μπάλα και σούταραν λες και ήταν ο Κάρι και οι υπόλοι Ουόριορς, ο Παναθηναϊκός τα είχε χαμένα. Τα είχε χαμένα γιατί εκτός από τον Παπαπέτρου έλειπε και ο Νέντοβιτς. Ναι θα λείψει και ο "Νέντο". Δεν γίνεται να βάζει 30 σε κάθε ματς. Και ο Κοκόσκοφ είχε προσαρμόσει με τέτοιο τρόπο την αμυντική λειτουργία της ομάδας του που εγκλώβισε για τα καλά τον Σέρβο.

Τι έπρεπε να γίνει για να απεγκλωβιστεί; Μα να κάνουν ένα βήμα μπροστά οι υπόλοιποι. Να γίνουν απειλητικοί. Έτσι ώστε να μην πέφτουν συνεχώς δύο και τρεις στον Νέντοβιτς και να βρει χώρο να δράσει. Ουδείς όμως από τους "πράσινους" μπόρεσε να βοηθήσει. Να διακριθεί.

Κανένας δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία

Και το χειρότερο όλων είναι ότι ο Κάτας έδωσε ευκαιρίες σε όλους. Του έριξε όλους στο παρκέ για να δείξουν τι μπορούν να κάνουν. Αλλά κανείς δεν έπιασε την ευκαιρία και για τον λόγο αυτό ήρθε και το τελικό αποτέλεσμα. Είναι αδιανόητο αλλά πέρα ως πέρα αληθινό. Ο Παναθηναϊκός δέχθηκε 48 πόντους στο πρώτο μέρος και 52 στο δεύτερο.

Προπονητής είναι, όχι μάγος

Ο Κάτας μπορεί να ήξερε τι θα αντιμετωπίσει αλλά όπως και να το κάνουμε άλλο να τα ακούς, να στα εξηγούν και άλλο να τα βλέπεις. Ο ίδιος μετά το τέλος του αγώνα το πήρε πάνω του και στήριξε τους παίκτες του. Είπε ότι μετά από δύο ημέρες στην ομάδα δεν θα μπορούσε να είναι επιδραστικός. Λογικό. Τίποτα δεν προλαβαίνει να κάνει από αυτά που θέλει σε μια ομάδα που έχει έρθει μεσούσης της σεζόν και δεν είναι δική του. Ο Κάτας (και ο κάθε Κάτας) θέλει χρόνο, προπονήσεις, αγώνες, για να μπορέσει να περάσει στην ομάδα τη δική του ταυτότητα. Τα λέγαμε πριν έρθει. Δεν είναι μάγος. Προπονητής είναι.

ΥΓ: Δε ξέρω τι συναισθήματα δημιουργούνται στον καθένα όταν βλέπει την αντιμετώπιση που έχει αυτός ο Παναθηναϊκός από τους διαιτητές. Από τον Λαμόνικα και τον κάθε Λαμόνικα. Αηδία και και περηφάνεια. Γιατί ακόμα και τον Παναθηναϊκό που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση κάποιοι συνεχίζουν να τον φοβούνται και να τον πολεμάνε. Θα έρθει όμως η στιγμή που θα πατήσει και πάλι γερά στα πόδια του ο Παναθηναϊκός και τότε να δείτε. Τίποτα δεν παραγράφεται.