Οι «δυο Παναθηναϊκοί» που «παίζουν μπουνιές» μεταξύ τους

Ο Κάτας δεν παραλαμβάνει μια ομάδα που έχασε από τη Ζενίτ και το Λαύριο. Παραλαμβάνει μια ομάδα που κέρδισε την ΑΕΚ και τη Βιλερμπάν. Ο Κάτας δεν παραλαμβάνει μια ομάδα με δυο συμβόλαια, όπως την ανέλαβε κάποτε ο Πεδουλάκης με Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή όλους κι όλους και έπρεπε να τη χτίσει από την αρχή. Παραλαμβάνει ένα ρόστερ με τα καλά και τα στραβά του. Ο Κάτας δεν παραλαμβάνει μια ομάδα αδούλευτη, χωρίς βάσεις και «σταθερές». Παραλαμβάνει μια ομάδα στην οποία δούλεψαν με αυταπάρνηση και διάθεση ο Βόβορας, ο Χαραλαμπίδης και ο Γιαπλές και - όπως όλοι οι άνθρωποι που δουλεύουν και προσπαθούν - έκαναν τα σωστά τους και τα λάθη τους. Το πού θα πάει από δω και πέρα ο Παναθηναϊκός, είναι δική του υπόθεση. Και δική του ευθύνη.

Είναι μεγάλη πρόκληση να αναλαμβάνεις ένα τόσο μεγάλο καράβι, με τόσα «ταξίδια» στην ιστορία του και τόσες επιτυχίες και ταυτόχρονα είναι και ρίσκο. Αν τα καταφέρεις, είσαι «πρώτος μάγκας», αν αποτύχεις είσαι ένας ακόμα απ' αυτούς που δοκίμασαν τα τελευταία χρόνια και δεν τα κατάφεραν ή τέλος πάντων δεν «κατάφεραν τόσα, όσα ο Ομπράντοβιτς». Διότι η σκιά του Ομπράντοβιτς, παρότι έχουν περάσει τόσα χρόνια, στέκεται ακόμα βαριά και αμείλικτη πάνω από το ΟΑΚΑ και στοιχειώνει όποιον κι αν κάθισε στον πάγκο. Μια «αδικία» που συντελείται ξανά και ξανά και ξανά, λες και σταμάτησε ο χρόνος. Λες και όλοι οι επόμενοι είναι «υποχρεωμένοι» να πετύχουν τα ίδια πράγματα, να φέρουν τις ίδιες επιτυχίες, να φανούν αντάξιοί του. Αν καταλάβουμε ότι έχουμε πλέον πάει παρακάτω, ίσως μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τον κάθε προπονητή που έρχεται να εργαστεί στον Παναθηναϊκό όχι σαν «αντι-Ζοτς» ή «ανθυπο-Ζοτς», αλλά σαν μια αυτόνομη προσωπικότητα, που έχει το δικό του σκεπτικό, τις δικές του φιλοδοξίες και κυνηγάει την καταξίωσή του μέσα από την πρόοδο και τις επιτυχίες της ομάδας.

Το «Κάτας - προχώρα - άλλαξέ τα όλα» θα μπορούσε να είναι ένα πολύ ωραίο ΠΑΣΟΚικό σύνθημα, αλλά δεν ζούμε σε εποχές ΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσε επίσης να γίνει πράξη, αν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν είχε αποφασίσει να αποστασιοποιηθεί από την ομάδα. Στις παρούσες συνθήκες, με τα οικονομικά να είναι πολύ συγκεκριμένα και πολύ μετρημένα, στα μέσα Γενάρη όπου βρισκόμαστε, κανείς δεν είναι τόσο αφελής που να πιστεύει ότι ο Κάτας θα έρθει, θα πάρει μια σκούπα και θα αλλάξει το μισό ρόστερ. Αυτό που εγώ τουλάχιστον περιμένω, είναι ότι θα δουλέψει με την ομάδα, θα την κρίνει, θα αξιολογήσει τους παίκτες, θα προσπαθήσει να τους περάσει τα πράγματα που έχει στο μυαλό του, θα δώσει δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες αν χρειαστεί και στη συνέχεια θα εισηγηθεί στη διοίκηση τις σκέψεις και τις προτάσεις του.

Διότι όσο κι αν το ξεχνάμε ή μας έχει πάρει από κάτω λόγω της φετινής ευρωπαϊκής πορείας της ομάδας, το ρόστερ αυτό δεν είναι «για πέταμα». Ναι, είναι αυτό που έχασε με κάτω τα χέρια από τη Ζενίτ και το Λαύριο αλλά είναι κι αυτό που κέρδισε εκτός τη Χίμκι και το Μιλάνο. Ναι, είναι αυτό που παραδόθηκε σε Βαλένθια και Μπασκόνια, αλλά είναι κι αυτό που πήγε τη Μπαρτσελόνα στην παράταση στην Ισπανία και έχασε από τη Ρεάλ μετά από δυο παρατάσεις και διαιτητικά αίσχη. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι υπάρχουν «δυο Παναθηναϊκοί» τη φετινή χρονιά, που «παίζουν μπουνιές» μεταξύ τους σχεδόν κάθε εβδομάδα: από τη μια η ομάδα που καταρρέει σχεδόν από το ξεκίνημα ενός αγώνα και κυνηγάει ανεμόμυλους σε όλο το ματς και από την άλλη μια ομάδα που έχει κερδίσει 6 παιχνίδια και έχει παλέψει με νύχια και με δόντια άλλα τόσα, χάνοντας στις λεπτομέρειες.

Δουλειά του Κάτας είναι να «εξαφανίσει» την πρώτη, την κακή βερσιόν της ομάδας, ώστε να μην την ξαναδούμε στα μάτια μας και να αναδείξει τη δεύτερη. Να «μονιμοποιήσει» τον μαχητικό και πεισματάρη Παναθηναϊκό. Να βλέπουμε από δω και πέρα, αυτό που ευαγγελίστηκε και ο Βόβορας το καλοκαίρι: μια ομάδα που είτε χάνει, είτε κερδίζει, στο τέλος του αγώνα θα σε έχει πείσει ότι έκανε τα πάντα, ό,τι καλύτερο μπορούσε. Κι αν τελικά χάσει, θα χάσει επειδή ο αντίπαλος ήταν ανώτερος, είχε καλύτερες επιλογές, μεγαλύτερη ποιότητα - όχι επειδή οι «πράσινοι» τα παράτησαν στη μέση του αγώνα.

Είναι δύσκολο το έργο του Κάτας - το ξέρει ο ίδιος καλύτερα απ' όλους. Και ήρθε σε ένα χρονικό σημείο, όπου το μόνο που «σώζεται», είναι οι εγχώριες διοργανώσεις - στην Ευρωλίγκα υπάρχει πλέον μόνο η «αξιοπρέπεια» και η «τιμή» της ομάδας και όχι το όραμα της οκτάδας. Αλλά τουλάχιστον ας μπουν από τώρα, από τα μέσα Γενάρη οι βάσεις για να δούμε την καλύτερη εκδοχή του Παναθηναϊκού για την αυριανή μέρα. Και - πάνω απ' όλα - ας πεισθούν και ας «ψηθούν» οι παίκτες ότι πάει να φτιαχτεί κάτι πολύ καλύτερο για την επόμενη χρονιά, διότι το καλοκαίρι είναι κοντά και πολλά συμβόλαια τελειώνουν. Συμβόλαια παικτών, που πολύ θα ήθελε ο Παναθηναϊκός να χτίσει πάνω τους την επόμενη ημέρα.