Για να (ξανα)γίνει Panathinaikos, πρέπει πρώτα να (ξανα)γίνει Παναθηναϊκός

Από τη μια πλευρά μετράς τις απουσίες βασικών και αναρωτιέσαι πώς στην ευχή κατάφερε ο Μπόλονι να κατεβάσει μια «κανονική 11άδα» και να πάρει και το παιχνίδι κόντρα στην ΑΕΛ: εκτός και τα δυο βασικά πλάγια μπάκ (Σάντσες και Ζαγαρίτης), όλος ο άξονας (Κουρμπέλης, Μαουρίσιο), ο καλύτερος οργανωτής (Βιγιαφάνες) και ο βασικός επιθετικός (Μακέντα). Πατέντες και αλχημείες από τον κόουτς για να βγουν τα κουκιά, δεξί μπακ ο (εξτρέμ) Μολό, ο (στόπερ) Βέλεθ ξανά στα χαφ με Αλεξανδρόπουλο και Αθανασακόπουλο, ο (ντεφορμέ) Καρλίτος στην κορυφή και ο Ιωαννίδης στην άκρη με εντολή να «γεμίζει» την αντίπαλη περιοχή σε κάθε ευκαιρία. Κι όμως, ο Παναθηναϊκός των 6 απουσιών, με περισσότερη δηλαδή από τη μισή του βασική 11άδα στα πιτς (7 αν υπολογίσουμε και το Χατζηγιοβάννη, που έμεινε εκτός λόγω επιλογής του κόουτς), κατάφερε και να κερδίσει και να μην δεχτεί γκολ. Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μια ομάδα στον πλανήτη που θα της έλειπαν έξι βασικοί και δεν θα είχε ζόρια.

Κοιτάς και την άλλη πλευρά: καρδιοχτύπι μέχρι το 90+4 και το γκολ του Εμμανουηλίδη που «κλείδωσε» το ματς. Οπισθοχώρηση των «πράσινων» και κυριαρχία των «βυσσινί» στο γήπεδο. Αγωνία και λαχτάρα για ένα ακόμα ματς. Και όσο κι αν είναι ελαφρυντικό ή δικαιολογία η απουσία τόσων παικτών, κοιτάζεις από τη μια το brand-name Παναθηναϊκός και από την άλλη αυτό της ΑΕΛ, τη φανέλα, την ιστορία και τη βαθμολογική τους θέση, το γεγονός ότι ο αγώνας έγινε στη Λεωφόρο και όχι στο Αλκαζάρ και «απαιτείς» περισσότερα πράγματα από τον Παναθηναϊκό - ακόμα και από τον χτυπημένο από απουσίες και κορωνοϊό Παναθηναϊκό. Στο κάτω - κάτω, ακόμα και πλήρης ο Παναθηναϊκός, ακόμα και με τον Μπόλονι στο κουμάντο, «υπέφερε» φέτος σε αρκετούς αγώνες όπου προηγήθηκε και πάσχισε να διαφυλάξει τη νίκη - άλλοτε τα κατάφερε και άλλοτε όχι.

Και με κάθε σεβασμό στην ΑΕΛ, που έπαιξε το παιχνίδι της, δεν κλείστηκε, δεν ταμπουρώθηκε και δεν νοιάστηκε να «καταστρέψει» το παιχνίδι, είναι άλλο πράγμα να προηγείσαι κόντρα στην ΑΕΚ και να βαστάς με νύχια και με δόντια για να πάρεις το τρίποντο και άλλο κόντρα στην ΑΕΛ - ακόμα κι αν σου λείπουν σημαντικοί παίκτες. Διότι είσαι Παναθηναϊκός. Και μπορεί το ρόστερ σου να μην είναι το ποιοτικότερο ή το πλουσιότερο της Λίγκας, μπορεί να μην θυμίζει παλιότερα ρόστερ ένδοξων εποχών, αλλά δεν παύει να είναι ρόστερ Παναθηναϊκού.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι - στα δικά μου μάτια τουλάχιστον - αυτοί που παίζουν στον Παναθηναϊκό, είτε είναι πιτσιρίκια από την Ακαδημία είτε ξένοι που ήρθαν «προχθές», οφείλουν να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, να παίζουν σαν να είναι βασικοί, να «καμουφλάρουν» τις απουσίες των συμπαικτών τους και να δείχνουν ότι διψάνε για περισσότερες ευκαιρίες. Όπως έκανε ο Ζαγαρίτης και ο Αλεξανδρόπουλος από νωρίς μέσα στη χρονιά. Όπως κάνει ο Ιωαννίδης στα τελευταία παιχνίδια. Όπως προσπαθεί ο Μολό, παίζοντας σε μια «ξένη» θέση. Όπως έκαναν ο Καμπετσής με τον Εμμανουηλίδη προσφέροντας πολλά στα λιγοστά λεπτά που αγωνίστηκαν.

Μαγκιά του Μπόλονι και των παικτών του που «καθάρισαν» αυτό το ματς - αν το έκαναν με λιγότερο άγχος, θα ένιωθαν καλύτερα κι εκείνοι κι ο κόσμος. Επιτέλους έκανε ο Παναθηναϊκός αυτό που έχει τόση ανάγκη στα ματς που προηγείται και πιέζεται από τον αντίπαλο, έβαλε γκολ στην κόντρα και σφράγισε τη νίκη - αν το έκανε στο 74' και όχι στο 94', η πίεση θα ήταν μικρότερη και οι σφυγμοί δεν θα χτύπαγαν 200άρι. Οπωσδήποτε χρειάζονται οι νίκες, ακόμα και οι «δύσκολες», οι «κυνικές» ή οι «επαγγελματικές» - αλλά δεν είμαστε στον Αύγουστο ή το Σεπτέμβριο, είμαστε στον Ιανουάριο. Και εκτός από νίκες «όπως νά'ναι», θέλουμε να βλέπουμε και ένα ξεκάθαρο ποδόσφαιρο. Ένα συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό πλάνο με διακριτή αγωνιστική ταυτότητα.

Το αν ο Μπόλονι το έχει βρει και απλά οι πολλές απουσίες δεν τον αφήνουν «ν'αγιάσει», θα το διαπιστώσουμε λίαν συντόμως, όταν η ομάδα (χτύπα ξύλο...) θα είναι πλήρης. Διότι τα περιθώρια στενεύουν και κάθε απώλεια βαθμών, απομακρύνει τον Παναθηναϊκό από την τετράδα και το ευρωπαϊκό εισιτήριο, που ήδη μοιάζει ένας δύσκολος στόχος με δεδομένη τη διαφορά από τους τέσσερις πρώτους. Αν όμως μπει στην εξίσωση το καλύτερο ποδόσφαιρο, η δημιουργία και η ανάπτυξη, οι «νίκες νά'ναι κι όπως νά'ναι» θα δώσουν τη θέση τους σε νίκες που θα έχονται μέσα από ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και υπεροχής. Και αυτό θα είναι κέρδος για την ομάδα ακόμα κι αν δεν προλάβει φέτος την τετράδα, διότι θα έχει χτίσει έναν χαρακτήρα που θα κάνει το ξεκίνημα της επόμενης χρονιάς πολύ καλύτερο από το καταστροφικό φετινό.