Η εικόνα του «Μήτσου» ισούται με χίλιες λέξεις

Προφανώς το πρόβλημα της ομάδας δεν ήταν μόνο ο Γιώργος Βόβορας - το ξέραμε όλοι και το κατέστησαν σαφές και ο Διαμαντίδης με τον Αλβέρτη, μιλώντας στους παίκτες αμέσως μετά την απομάκρυνση του προπονητή. Απλά, σε όλο τον κόσμο και σε όλα τα ομαδικά αθλήματα, όταν το πράγμα στραβώσει, επιλέγεις να «σοκάρεις» την ομάδα όχι διώχνοντας τους μισούς παίκτες αλλά απομακρύνοντας τον προπονητή, ελπίζοντας πως αυτό θα λειτουργήσει ευεργετικά: οι παίκτες θα αναλογιστούν τις ευθύνες τους, ο νέος προπονητής θα φέρει μαζί του μια αύρα αλλαγής, οι «αδικημένοι» θα βρουν κίνητρο να αποδείξουν ότι κακώς έπαιζαν λιγότερο απ' ό,τι άξιζαν και πάει λέγοντας.

Το ματς με τη Ζενίτ όμως φανέρωσε ότι οι παίκτες ούτε άμοιροι ευθυνών είναι, ούτε έφταιγε αποκλειστικά ο «κακός Βόβορας» ή ο «ανεπαρκής Βόβορας», ούτε ξύπνησαν ή το είδαν εγωιστικά ή πείσμωσαν ή φάνηκαν αποφασισμένοι για μια νέα αρχή. Και το αποτέλεσμα ήταν κακό και η εμφάνιση επίσης - και τα δυο είναι λόγοι μεγάλου προβληματισμού: αφενός διότι ακόμα και αυτός ο προβληματικός Παναθηναϊκός δεν μπορεί ποτέ να πει «ε, εντάξει, δεν έγινε και τίποτα που χάσαμε από τη Ζενίτ στο ΟΑΚΑ» και φυσικά διότι δεν επιτρέπεται στον Παναθηναϊκό να έχει εικόνα παραίτησης και παράδοσης, για 30 ή 35 λεπτά, απέναντι σε καμία ομάδα. Όσο για την περιβόητη «αύρα αλλαγής προπονητή»; Αυτή μπορεί να έρθει όταν αλλάζεις προπονητή και φέρνεις τον επόμενο, όχι όταν διώχνεις τον προπονητή, πηγαίνεις στα επόμενα παιχνίδια με υπηρεσιακό κόουτς και παράλληλα συζητάς για να κλείσεις τον επόμενο, χωρίς να είσαι 100% σίγουρος ότι θα σου «κάτσει» αυτός που έχεις κυκλώσει. Με τη δική μου λογική λοιπόν, καταλαβαίνω για ποιους λόγους «έπρεπε» να αποχωρήσει ο Βόβορας, αλλά θεωρώ ότι θα μπορούσε να καθίσει στον πάγκο μέχρι να κλείσει και να έρθει ο επόμενος - είτε είναι ο Κάτας, είτε οποιοσδήποτε άλλος.

Μέχρι τότε όμως, μέχρι να αναλάβει ο επόμενος, η ομάδα θα πορευτεί με τον Χαραλαμπίδη και τον Γιαπλέ - και χρειάζονται στήριξη, διότι είναι μια δύσκολη κατάσταση που δεν τη διάλεξαν, ούτε τη μεθόδευσαν, αλλά κλήθηκαν να βοηθήσουν σε αυτή την μεταβατική περίοδο. Στήριξη πάνω απ' όλα από τους παίκτες, που έχουν ευθύνες αλλά έχουν και ταλέντο, που παίζουν κάτω από τις δυνατότητές τους αλλά τους έχουμε δει φέτος να παίζουν πολύ καλύτερα, που είναι «λογικό» να είναι ξενερωμένοι ή απογοητευμένοι, αλλά δεν έχουν δικαίωμα σε κανένα παιχνίδι και σε κανένα σημείο της σεζόν να δείχνουν εικόνα παραίτησης.

Διότι η χρονιά ξέραμε ότι θα είναι δύσκολη πριν καν το πρώτο τζάμπολ της σεζόν. Χωρίς Γιαννακόπουλο στο τιμόνι μετά από «μια ολόκληρη ζωή», με ένα πολύ μαζεμένο μπάτζετ, με προπονητή - ρούκι και παίκτες πρωτοεμφανιζόμενους στην Ευρωλίγκα ή «στοιχήματα» που έψαχναν ριστάρτ, κανείς δεν περίμενε θαύματα. Κανείς όμως επίσης δεν περίμενε μια ομάδα με σκυμμένα κεφάλια, που θα χάσει παιχνίδι από τα αποδυτήρια - διότι αυτό ακριβώς συνέβη με τη Ζενίτ. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να τα παρατά όσο παίζεται το παιχνίδι, να βάζει τα νεύρα του πάνω από τους συμπαίκτες του, να στραβώνει, να σηκώνει τα χέρια ψηλά. Σε καμία ομάδα - πολύ περισσότερο στον Παναθηναϊκό, με τη συγκεκριμένη φανέλα και αυτή την ιστορία.

Η κίνηση του Διαμαντίδη, να φύγει από τον πάγκο και να πάει στα αποδυτήρια στο 33ο λεπτό, ισούται με χιλιάδες λέξεις. Διότι και ο «Μήτσος» έχασε παιχνίδια, είχε και ο ίδιος και η ομάδα κακές βραδιές, υπέστη βαριές ήττες, παιχνίδια όπου τίποτα δεν πήγε καλά. Αλλά παιχνίδι δεν τον θυμάμαι να παράτησε ποτέ, με κανέναν προπονητή στον πάγκο - σεβάστηκε τη φανέλα που φορούσε μέχρι το τελευταίο του λεπτό στο παρκέ. Κι αυτή ακριβώς η απαίτηση υπάρχει από κάθε παίκτη, από τον μικρότερο μέχρι τον μεγαλύτερο, από Έλληνες και ξένους, από έμπειρους και «νέους»: να τα δίνουν όλα σε κάθε αγώνα, σαν να μην υπάρχει αύριο.