Το «εύκολο γκολ» θα τον ξεκλειδώσει

Αν ο Παναθηναϊκός θέλει να επανέλθει - αγωνιστικά και επικοινωνιακά - εκεί που βρισκόταν κάποτε, να ξανακάνει πρωταθλητισμό, να διεκδικεί με αξιώσεις τους εγχώριους τίτλους και να «ταξιδεύει» στην Ευρώπη, δεν πρέπει ποτέ να επικαλείται τις απουσίες, τα προβλήματα και τις ελλείψεις. Διότι έτσι κάνουν οι μεγάλες ομάδες.

Σε μια περίοδο όπου ουσιαστικά καμία ομάδα στον πλανήτη δεν ξέρει τι της ξημερώνει και αν θα έχει κρούσματα κορωνοϊού ή όχι το επόμενο 24ωρο, η αβεβαιότητα είναι έξω από την πόρτα όλων. «Μεγάλων» και «μικρών». Στην Ελλάδα και φυσικά στο εξωτερικό. Είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση που δεν επιτρέπει σε κανέναν προπονητή να κάνει ασφαλή προγραμματισμό, να πράξει το ροτέισιον που μπορεί να έχει στο μυαλό του, να βάλει έναν παίκτη του να ξεχρεώσει κάρτες στο τάδε ή το δείνα ματς και να κοιμάται ήσυχος - δυο κρούσματα στην ομάδα μπορεί να του τα ανατρέψουν όλα. Οπότε, πέρα από όλα τα άλλα ένας προπονητής πρέπει να είναι καθημερινά προετοιμασμένος για το αναπάντεχο. Και να κοιτάζει βαθιά στο ρόστερ του για να έχει πάντα εναλλακτικά πλάνα.

Ο Λάζλο Μπόλονι το έκανε κόντρα στον Απόλλωνα. Ήταν δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός θα αντιμετώπιζε ζόρια απέναντι σε μια δεμένη και «τίμια» ομάδα όπως ο Απόλλωνας, χωρίς Βιγιαφάνιες, Κουρμπέλη και Μαουρίσιο, χωρίς δηλαδή τους - κατά τεκμήριον - καλύτερούς του παίκτες. Συν την απουσία του Σάντσες δεξιά, συν το γεγονός ότι η μετάθεση του Βέλεθ στα χαφ «χάλασε» για έναν ακόμα αγώνα το δίδυμο στο κέντρο της άμυνας (Σχέκενφελντ - Βέλεθ). Το έψαξε όμως ο κόουτς, δοκίμασε πράγματα, έδωσε ευκαιρίες στους «μικρούς», άφησε τον Καρλίτος στον πάγκο κι έδωσε φανέλα βασικού στον Ιωαννίδη και δικαιώθηκε - εκ του αποτελέσματος. Οι τρεις βαθμοί, που είχε τόσο μεγάλη ανάγκη ο Παναθηναϊκός, ήρθαν. Αλλά οι πειστικές εμφανίσεις, το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, η κυριαρχία στο γήπεδο δεν έχει έρθει ακόμα - κι όχι μόνο τώρα που λείπουν τόσοι σημαντικοί παίκτες αλλά γενικά.

Δεν υπάρχουν «εύκολα παιχνίδια» για τον Παναθηναϊκό (και) φέτος και αυτό το έχουμε καταλάβει καλά. Είτε εντός έδρας, είτε εκτός έδρας, είτε με νεοφώτιστους είτε με «δυνατούς» αντιπάλους, κάθε 90λεπτο για τον Παναθηναϊκό έχει σασπένς, ψυχόδραμα, συγκινήσεις, αγωνία και λαχτάρα. Το ματς της Ριζούπολης δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετική εικόνα, αφού εκτός από τις ελλείψεις, ήρθε και η αποβολή Ζαγαρίτη. Μόνο που αυτή η ακροβασία, το βάδισμα πάνω σε τεντωμένο σκοινί σχεδόν σε κάθε αγώνα, δεν μπορεί να συμβαίνει συνέχεια.

Σαφώς και η ομάδα έχει νοικοκυρευτεί από τη μέρα που ήρθε ο Μπόλονι, καμία σχέση δεν έχει με τις πρώτες αγωνιστικές. Χωρίς να κάνει τίποτα εντυπωσιακά, έχει βελτιώσει την εικόνα της μεσοαμυντικά και καταφέρνει να δημιουργήσει λίγες αλλά καλές ευκαιρίες μπροστά - αν καταφέρει να μετατρέψει κάποια ή κάποιες σε γκολ, τότε έχει τύχη στα παιχνίδια της. Όταν όμως δημιουργείς με το σταγονόμετρο, κινδυνεύεις να μείνεις με άδεια χέρια στο τέλος. Και αυτό είναι το σημείο - κλειδί, που μπορεί να κάνει πιο εύκολη τη ζωή της ομάδας.

Το έχουμε δει αρκετές φορές φέτος να οπισθοχωρεί ο Παναθηναϊκός στο τελευταίο δεκάλεπτο ή εικοσάλεπτο ενός αγώνα, για να διαφυλάξει ένα εύθραυστο 1-0. Άλλοτε τα καταφέρνει, άλλοτε όχι, αλλά όπως και να έχει παίζει με τη φωτιά. Είτε είναι θέμα έλλειψης δυνάμεων, είτε ψυχολογίας, είτε το κάνουν οι παίκτες από μόνοι τους, είτε παίρνουν εντολή από τον προπονητή, το γεγονός είναι ότι σε διάφορους αγώνες βλέπουμε έναν Παναθηναϊκό στριμωγμένο στα σκοινιά, να περιμένει σαν μποξέρ το καμπανάκι να χτυπήσει για να πάρει τον αγώνα στα σημεία.

Αν είναι θέμα έλλειψης φυσικής κατάστασης, αυτό δεν πρόκειται να διορθωθεί μεσούσης της σεζόν - το καλοκαίρι στην προετοιμασία και βλέπουμε. Επειδή όμως είναι και θέμα αποτελεσματικότητας, αυτό είναι κάτι που μπορεί να βελτιωθεί και να λύσει πολλά προβλήματα. Πιέζει ο αντίπαλος και ανεβαίνει ψηλά για να ισοφαρίσει; Του βάζεις ένα γκολ στην κόντρα και τελειώνεις το ματς. Και εκεί είναι ένα καλό σημείο να εστιάσει ο κόουτς, ώστε να πάψει να ζει και ο ίδιος και οι παίκτες του με την αγωνία της απώλειας στα τελευταία λεπτά και με όλο αυτό το ψυχολογικό βάρος που τους πλακώνει, καθώς κλείνονται στο 1/3 του γηπέδου.